Το κάστρο Μιράντα που αποκαλείται και «κάστρο της φασαρίας», βρίσκεται στην πόλη Σελ του Βελγίου και τα τελευταία 14 χρόνια είναι αφημένο στο χρόνο, τα καιρικά φαινόμενα και τα … φαντάσματα! Όπως πολλά εγκαταλελειμμένα κάστρα και παλάτια έτσι το Μιράντα θεωρείται από κάποιους στοιχειωμένο.
Πολλοί θαρραλέοι κυνηγοί φαντασμάτων το επισκέπτονται συχνά, ενώ κυκλοφορεί φήμη ότι κατά καιρούς έχουν γίνει σατανιστικές τελετές στο εσωτερικό του. Ωστόσο δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία που να επιβεβαιώνει τέτοιου είδους δραστηριότητες στο κάστρο. Σίγουρα οι φθορές και η εγκατάλειψη δημιουργούν ένα σκηνικό μυστηρίου βγαλμένο από ταινία τρόμου και συντελούν ώστε να διατηρείται ζωντανός ο λαϊκός θρύλος περί φαντασμάτων. Ανεξάρτητα από όλα αυτά, το κάστρο Μιράντα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
Η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1866. Οι ιδιοκτήτες της έκτασης, ήταν αριστοκράτες της οικογένειας Liedekerke-De Beaufort οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης εγκατέλειψαν το Chateau de Veves όπου έμεναν και ανέθεσαν στον Άγγλο αρχιτέκτονα Έντουαρντ Μίλνερ, την ανέγερση του κάστρου. Ο Μίλνερ δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο το έργο του, αφού έφυγε από τη ζωή πριν αυτό ολοκληρωθεί.
Η κατασκευή παραδόθηκε στους ιδιοκτήτες το 1907, όταν τοποθετήθηκε και ο πύργος του ρολογιού ύψους 55 μέτρων περίπου.
Το εντυπωσιακό νεογοτθικό κτίριο των 200 δωματίων, πλαισίωναν μεγάλης έκτασης κήποι.
Η οικογένεια έζησε στο Μιράντα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Την περίοδο εκείνη το κάστρο κατέλαβαν Γερμανοί στρατιώτες, ενώ κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βελγίου η περιοχή ενεπλάκη σε εχθροπραξίες.
Από το 1950 το κτίριο χρησιμοποιήθηκε από την Εθνική Σιδηροδρομική Εταιρεία του Βελγίου σαν ίδρυμα για άρρωστα παιδιά.
Τα πολυάριθμα δωμάτια και οι μεγάλοι κήποι όπου μπορούσαν τα παιδιά να κάνουν δραστηριότητες στον καθαρό αέρα έκαναν το κάστρο Μιράντα ιδανικό άσυλο.
Λόγω της παρουσίας των παιδιών, την περίοδο εκείνη πήρε τη δεύτερη ονομασία του «κάστρο της φασαρίας».
Το άσυλο διηύθυναν γυναίκες υπάλληλοι και η εκπαίδευση των παιδιών ήταν αυστηρή.
Ωστόσο οι μικροί τρόφιμοι ηλικίας 5 έως 14 ετών, έβρισκαν ευκαιρία να παίξουν στην παιδική χαρά και στο γήπεδο ποδοσφαίρου που κατασκευάστηκαν την περίοδο εκείνη και να κολυμπήσουν στην πισίνα που έγινε μετά από μετατροπή ενός παλιού σιντριβανιού.
Κατά τη δεκαετία του 1970 χρησιμοποιήθηκε σαν χώρος αθλητικών δραστηριοτήτων μαθητών.
Στις αρχές του 1990 οι κληρονόμοι του κάστρου αναζήτησαν επενδυτές ώστε να το μετατρέψουν σε ξενοδοχείο αλλά το κόστος ανακατασκευής και συντήρησης ήταν δυσβάσταχτο κι έτσι η ιδέα εγκαταλήφθηκε και μαζί και το κάστρο.
Το 1995 μια πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος της οροφής και έκτοτε το κτίριο είναι ακόμα πιο εκτεθειμένο στα καιρικά φαινόμενα.
Το 2006 μια ισχυρή καταιγίδα έκανε την καμμένη οροφή να υποχωρήσει.
Το κάστρο εξωτερικά παραμένει παραμυθένιο και η θέα του παραπέμπει σε άλλη εποχή.
Το εσωτερικό του όμως συντηρεί το μύθο των κρυμμένων φαντασμάτων. Σε αυτό συνέβαλε και η παρουσία των άρρωστων παιδιών, που κάνει τις ιστορίες ακόμα πιο τρομακτικές.
