Το Φαράγγι του Βίκου είναι ένα από τα βαθύτερα και εντυπωσιακότερα φαράγγια της Ευρώπης με μοναδικούς γεωλογικούς σχηματισμούς και σπάνια χλωρίδα. Βρίσκεται 30 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη των Ιωαννίνων και εκτείνεται από τα χωριά Μονοδένδρι και Κουκούλι, ως το γεφύρι της Κλειδωνιάς. Αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού του Αώου – Βίκου και πολλοί το χαρακτηρίζουν ως το ελληνικό καταπράσινο Γκραν Κάνυον.
Έχει μήκος δώδεκα χιλιόμετρα, βάθος που ξεπερνά τα 900 μέτρα και 1.100 μέτρα πλάτος. Για τις διαστάσεις του αυτές έχει καταγραφεί στο ρεκόρ Γκίνες ως το βαθύτερο φαράγγι του κόσμου σε αναλογία με το πλάτος του.
Τα φαράγγι δημιουργήθηκε από έντονες γεωλογικές ανακατατάξεις και η χλωρίδα που συναντάται στη περιοχή του φαραγγιού είναι ιδιαίτερα μεγάλης ποικιλίας και αρκετά σπάνια.
Οι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί που σχηματίστηκαν πριν από 37 με 150 εκατομμύρια χρόνια καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του φαραγγιού.
Από τα απόκρημνα βράχια κρέμονται πολλά σπάνια λουλούδια και φυτά, ενώ η πυκνή βλάστηση στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής κρύβει τον ήλιο.
Σήμερα είναι γνωστό ότι στην περιοχή φυτρώνουν πάνω από 1.800 είδη φυτών, μερικά από τα οποία δεν συναντούνται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα τα βότανα του φαραγγιού χρησιμοποιούνταν από πρακτικούς γιατρούς, τους λεγόμενους «Βικογιατρούς» για θεραπευτικούς σκοπούς.
Οι «Βικογιατροί» ήταν θεραπευτές του Ζαγορίου που εμφανίστηκαν τον 17ο αιώνα. Περιπλανώνταν το καλοκαίρι στα βουνά, μάζευαν τα φαρμακευτικά φυτά, παρασκεύαζαν τα βότανά τους και στη συνέχεια έφιπποι γύριζαν τον κόσμο.
Παρήκμασαν στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν εμφανίστηκε η φαρμακευτική ιατρική.
Επίσης στο φαράγγι έχουν βρει καταφύγιο σπάνια και απειλούμενα είδη ζώων, όπως το ζαρκάδι, η αρκούδα, ο χρυσαετός και το αγριόγιδο.
Υπάρχουν τρεις θέσεις από όπου μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει την εντυπωσιακή θέα προς το φαράγγι του Βίκου.
Η μία είναι στη Μονή της Αγίας Παρασκευής, που είναι χτισμένη μέσα στο βράχο στο χείλος του γκρεμού. Θεωρείται ο αρχαιότερος ναός της περιοχής καθώς χρονολογείται στα τέλη του 14ου αιώνα.
Το δεύτερο σημείο είναι η Μπελόη, που βρίσκεται 20 λεπτά με τα πόδια, δυτικά του χωριού Βραδέτου. Η ονομασία “Μπελόη” σημαίνει όμορφη θέα και όχι άδικα, αφού από το χτισμένο με πέτρες μπαλκόνι η πανοραμική θέα προς το φαράγγι σου κόβει την ανάσα.
Και τέλος η θέση Οξυά, που έχει την πιο εύκολη πρόσβαση. Πρόκειται έναν εξώστη που προσφέρεται για την καταπληκτική θέα της χαράδρας του Βίκου. Στη διαδρομή για την Οξυά, μπορεί να δει κανείς το «πέτρινο δάσος», που αποτελεί ένα φυσικό μνημείο με βραχώδεις σχηματισμούς.
Το πέρασμα του φαραγγιού ανάμεσα σε δάση από αιωνόβια φυλλοβόλα δένδρα αποτελεί μία από τις πιο γνωστές πεζοπορικές διαδρομές και στην περιοχή συρρέουν Έλληνες και ξένοι τουρίστες, μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσουν τη διαδρομή.
Η διάρκειά της είναι περίπου 5 ώρες και προσφέρει μοναδικές εικόνες φυσικού κάλλους.
Ένα από τα καλύτερα σημεία της διαδρομής είναι οι πηγές του Βοϊδομάτη κάτω από το χωριό Βίκος, όπου υπάρχει και το γραφικό εκκλησάκι της Μονής της Παναγίας του Βίκου, η οποία χτίσθηκε το 1783.
Ο Βοϊδομάτης, γνωστό και ως «ποτάμι του Βίκου», είναι παραπόταμος του Αώου και έχει συνολικό μήκος 15 χιλιόμετρα.
Το όνομα του ετυμολογικά δεν έχει καμία σχέση με το μάτι του βοδιού αλλά προέρχεται από τις σλαβικές λέξεις voda που σημαίνει νερό και mati που σημαίνει πηγή.
Τα νερά είναι πεντακάθαρα και διαυγή, ενώ έχουν σταθερή θερμοκρασία 4 βαθμών Κελσίου, για αυτό θεωρείται ένα από τα πιο κρύα ποτάμια της Ελλάδας.
Ο ποταμός προσφέρεται για ράφτινγκ και καγιάκ, ενώ οι πιο τολμηροί απολαμβάνουν μια βουτιά στις παγωμένες πηγές του ποταμού.
Το φονικό στο γεφύρι της Κλειδωνιάς
Κατά μήκος του Βοϊδομάτη συναντώνται ορισμένα από τα ομορφότερα μονότοξα ηπειρώτικα γεφύρια.
Το πιο διάσημο είναι το γεφύρι της Κλειδωνιάς ή Κλειδωνιάβιστας, που βρίσκεται στην έξοδο του φαραγγιού του Βίκου.
Η περιοχή του γεφυριού της Κλειδωνιαβίστας είναι συνδεδεμένη με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που συνέβησαν στο Ζαγόρι και που για αιώνες έμεινε χαραγμένο στην μνήμη των κατοίκων του.
Τα αιματηρά γεγονότα έλαβαν χώρα στα τέλη του 16ου αιώνα με πρωταγωνιστές δυο από τις μεγαλύτερες οικογένειες του παλιού χωριού Άγιος Μηνάς, των Γεραίνη και Σταμάτη.
Λέγεται ότι η κόρη του Γεραίνη ξεκίνησε ντυμένη νύφη μαζί με τους οικείους της, πηγαίνοντας προς το σπίτι του γαμπρού.
Τότε ο συγχωριανός τους Σταμάτης, που είχε λόγους να μην επιθυμεί να γίνει ο γάμος, έχοντας μαζί του συγγενείς και φίλους του, έστησε ενέδρα στη γαμήλια πομπή την ώρα που αυτή περνούσε το γεφύρι της Κλειδωνιαβίστας.
Όταν η νύφη και η συνοδεία της έφτασε στη περιοχή τότε ο Σταμάτης και οι δικοί του που παραμόνευαν, τους επιτέθηκαν. Στο σημείο αυτό δόθηκε μάχη στην οποία σκοτώθηκε ο Γεραίνης, η γυναίκα του καθώς και δυο συγγενικά τους πρόσωπα.
Ωστόσο, οι βιαιοπραγίες δεν σταμάτησαν και τα επόμενα χρόνια τα αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο οικογενειών συνεχίστηκαν.
Ακόμη και οι παρεμβάσεις των οθωμανικών αρχών δεν στάθηκαν ικανές να σβήσουν το μίσος των δυο αντιμαχόμενων πλευρών.
Οι κάτοικοι του χωριού μη μπορώντας να αντέξουν τη «βεντέτα» των δύο οικογενειών εγκατέλειψαν το χωριό οριστικά.
Διαβάστε επίσης:
