Το απόγευμα της 20ης Φεβρουαρίου 1943, ο Ντιονίζιο Πουλίντο, ένας αγρότης από το Μιτσοακάν του Μεξικού, όργωνε το χωράφι του για σπορά. Ξαφνικά, στο έδαφος πλάι του άνοιξε μια ρωγμή μήκους περίπου 45 μέτρων.
«Ύστερα ακούστηκε μια βροντή» παραδέχτηκε ο ίδιος και συνέχισε λέγοντας: «Τα δέντρα σείστηκαν, το χώμα φούσκωσε και υψώθηκε δυο με δυόμισι μέτρα, ενώ κάτι σαν γκρίζος καπνός ή σκόνη έβγαινε από ένα τμήμα της ρωγμής. Ο καπνός σηκωνόταν όλο και πιο πολύ, ενώ ένα αδιάκοπο σφύριγμα ακουγόταν έντονα. Εκείνη τη στιγμή η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική από το θειάφι. Τρόμαξα πολύ και έτρεξα να να λύσω τα ζώα από το άροτρο».
Ένα ηφαίστειο γεννήθηκε κάτω από τα πόδια αυτού του αγρότη
Ο Πουλίντο και οι άλλοι μάρτυρες αυτής της «γέννησης» το έβαλαν στα πόδια. Το άλλο πρωί είδαν ότι ο ¨κώνος» που είχε δημιουργηθεί είχε ψηλώσει φτάνοντας σχεδόν τα δέκα μέτρα και «τίναζε» στον αέρα πέτρες με μεγάλη ορμή. Άλλα 37 μέτρα προστέθηκαν στο ύψος του ενώ τη νύχτα πύρινες βολίδες εκσφενδονίζονταν πάνω από 300 μέτρα ψηλά μες στο σκοτάδι και ποτάμια λάβας κυλούσαν στα χωράφια καλαμποκιού του Πουλίντο.
Οι εκρήξεις ηφαιστείων είναι συνηθισμένο φαινόμενο, αλλά η γέννηση ενός νέου ηφαιστείου με τόσο επιθετικό τρόπο είναι ακόμα σπανιότερο.
Κατά τους ιστορικούς χρόνους, μόνο δυο ηφαίστεια είχαν εμφανιστεί στη Βόρεια Αμερική.
Το ένα ήταν το Χορούγιο στο δυτικό Μεξικό το 1759, που βρισκόταν 80 χιλιόμετρα από το χωράφι του Πουλίντο.
Το δεύτερο δημιουργήθηκε 183 χρόνια μετά και πρόκειται για την «ρωγμή» που εμφανίστηκε κάτω από τα πόδια του αγρότη.
Το Παρικουτίν και το Χορόγιο εμφανίστηκαν σε μια περιοχή γνωστή για τα ηφαίστεια της, στη «Μεξικανική Ηφαιστειακή Ζώνη», που εκτείνεται επί 1.120 χιλιόμετρα στον άξονα ανατολής-δύσης στο νότιο Μεξικό.
Σύμφωνα με τους γεωλόγους, οι εκρήξεις άρχισαν εκεί πριν από δέκα εκατομμύρια χρόνια τουλάχιστον.
Με το πέρασμα των αιώνων, δημιουργήθηκε ένα στρώμα ηφαιστειογενούς πετρώματος, πάχους 1.830 μέτρων και σχηματίστηκε ένα εύφορο και υπερυψωμένο οροπέδιο.
Το μέρος κατοικούταν κυρίων από Ινδιάνους της φυλής «Ταράσκο». Στους δικούς τους θρύλους δεν υπήρχαν ιστορίες με εκρήξεις ηφαιστείων. Όταν όμως το Παρικουτίν μπήκε στη ζωή τους εντόπισαν γεγονότα που τα ερμήνευσαν ως κακούς οιωνούς.
Το πρώτο ήταν μια ιεροσυλία: η καταστροφή το 1941, ενός μεγάλου ξύλινου σταυρού στην πλαγιά ενός λόφου.
Το δεύτερο ήταν μια επιδρομή ακρίδων το 1942.
Στις αρχές της επόμενης χρονιάς εμφανίστηκε το τρίτο σημάδι.
Μια σειρά σεισμικών δονήσεων, τις οποίες προανήγγειλαν -όπως είπαν- πολλοί ήχοι από το κέντρο της Γης.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1943, την παραμονή της έκρηξης του ηφαιστείου, 300 σεισμοί συγκλόνισαν το έδαφος.
Στις 22 του ίδιου μήνα, με την ανάδυση ενός νέου κώνου και την ορμητική κάθοδο πύρινων βολίδων, έφτασαν οι πρώτοι από τους γεωλόγους που επί 9 χρόνια μελετούσαν και χαρτογραφούσαν τη συμπεριφορά του Παρικουτίν.
Από τότε πρόσφερε στην επιστημονική κοινότητα έναν πλούτο πληροφοριών και εικόνων. Το καλοκαίρι του 1943 που ήταν και η πιο βίαιη περίοδος του ηφαιστείου, η λάβα εκτινάχθηκε στα 15 μέτρα από το χείλος του κρατήρα.
Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ένας νέος πόρος δημιουργήθηκε με μια έκρηξη στη βάση του κώνου και η λάβα εκτινάχθηκε σαν πίδακας. Το 1944 η λάβα κατέστρεψε τα γειτονικά χωριά. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η ροή της λάβας συνεχίστηκε με σύντομες διακοπές. Τον Φεβρουάριο του 1952, εννέα χρόνια μετά τη γέννηση του, παρουσιάστηκε ο τελευταίος μεγάλος «σπασμός» ηφαιστειακής δραστηριότητας.
Τα χωριά είχαν εκκενωθεί και οι κάτοικοί τους είχαν εγκατασταθεί αλλού. Σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Μπραθέρο» πολλοί αγρότες απασχολούνταν εποχιακά σε αγροτικές εργασίες στην Καλιφόρνια.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Ντιονίζιο Πουλίντο, ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες των συγχωριανών του άφησε στο κτήμα του μια πινακίδα που έλεγε: «Ιδιοκτήτης και Διαχειριστής του ηφαιστείου: Ντιονίζιο Πουλίντο».
Παρακολουθείστε το σύντομο και άκρως ενημερωτικό απόσπασμα για την γέννηση του ηφαιστείου Paricutin:
