Η τριήρης, επανδρωμένη με Αθηναίους στρατιώτες και ναυτικούς, ήταν το απόλυτο όπλο.
Γι αυτό, η κατασκευή και η συντήρησή της, ήταν πανάκριβη υπόθεση.
Οι πλούσιοι της εποχής, όμως, αντί να βγάζουν μίζες από τις προμήθειες, όπως οι σύγχρονοι Έλληνες,
έπρατταν το ακριβώς αντίθετο και χρηματοδοτούσαν όλα τα έξοδα.
Η Αθήνα ήταν μεγάλη ναυτική δύναμη και το να συντηρεί ένας πλούσιος μία ή και περισσότερες τριήρεις
δεν ήταν μόνο απαραίτητο για την πολεμική της δεινότητα, αλλά και τίτλος τιμής και δόξας για τον χορηγό.
Άλλωστε, αναφερόμαστε σε μια περίοδο, που η αναγνώριση από τους συμπολίτες και ο ένδοξος βίος ήταν από τα βασικά ιδανικά
και στόχος ζωής για τους συνειδητοποιημένους πολίτες.
Ο τριήραρχος πλήρωνε για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα έξοδα του πλοίου, τους μισθούς των ναυτικών και φυσικά, φρόντιζε για την πολυδάπανη καθημερινή τους σίτιση.
Κάθε τριήρης είχε από 170 ως 200 άνδρες και η χρηματοδότησή τους δεν ήταν φθηνή υπόθεση.
Σημαντική πληροφορία είναι, ότι οι κωπηλάτες δεν ήταν δούλοι, αλλά ελεύθεροι και υψηλά αμειβόμενοι πολίτες.
Μέσα στο πλοίο δεν υπήρχαν τρόφιμα και ό,τι άλλο θα βάρυνε το σκαρί και θα επηρέαζε το αξιόμαχο, γι αυτό και τη συνόδευαν άλλα πλεούμενα, που μετέφεραν τα απαραίτητα. Άρα, επιπλέον έξοδα για τον χορηγό.
Η περίοδος της χορηγίας ήταν περίπου ένας χρόνος. Στη συνέχεια το «προνόμιο» βάρυνε την τσέπη κάποιου άλλου πλουσίου.
Αν λοιπόν οι αρχαίοι είχαν εφεύρει τα υποβρύχια, ξέρετε ποιος θα τα πλήρωνε.
Ήταν μια εποχή, που οι εύποροι είχαν την υποχρέωση να βοηθούν την πόλη και όχι να την κλέβουν.
Αυτό τους έκανε λαμπρούς και αξιοθαύμαστους.
Κάποια σύγκριση με το σήμερα;
Δημήτρης Πετρόπουλος
Το άρθρο βασίστηκε σε κείμενο για τη φορολογία και τις χορηγίες στην αρχαία Αθήνα,
από το βιβλίο 23 ιστορίες από τη Μηχανή του Χρόνου
