Στις 5 Σεπτεμβρίου 1981, μια ομάδα γυναικών από την Ουαλία, γνωστές και ως “Women for Life on Earth” δηλαδή «Γυναίκες για Ζωή στη Γη», έφτασαν στην αεροπορική βάση Greenham Common, στο Μπέρκσαϊρ της Αγγλίας, με σκοπό να συζητήσουν για την αναστολής της κυβερνητικής απόφασης που ήθελε 96 πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ να εγκαθίστανται εκεί.
Κατά την άφιξη τους παρέδωσαν μια επιστολή στον Διοικητή της Βάσης, που μεταξύ άλλων ανέφερε: «Φοβόμαστε για το μέλλον όλων μας. Για τα παιδιά όλου του κόσμου και για κάθε έμβια ύπαρξη που είναι η βάση της ζωής».
Όταν το αίτημα τους για συζήτηση αγνοήθηκε, έστησαν ένα στρατόπεδο ειρήνης, κοντά στον φράχτη της αεροπορικής βάσης, αιφνιδιάζοντας τις αρχές, δίνοντας τον δικό τους τόνο στην τολμηρή και μακροβιότερη διαμαρτυρία όλων των εποχών, κατά των πυρηνικών, που διήρκεσε 19 χρόνια δίνοντας τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές.
Μέσα σε 6 μήνες, το στρατόπεδο που έγινε γνωστό ως το «Στρατόπεδο Γυναικών Ειρήνης», κέρδισε αναγνώριση τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, μέσα από τις προβαλλόμενες και εμπνευσμένες δράσεις τους.
Η 24ωρη παρουσία γυναικών σε μια ενεργή πυρηνική βάση, έδωσε μια νέα προοπτική στο κίνημα ειρήνης. Κέρδιζε εντυπώσεις και ενεργοποιούσε συνειδήσεις. Σε μια εποχή όπου ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ανταγωνίζονταν για την πυρηνική υπεροχή στην Ευρώπη, τον ειρηνευτικό κίνημα γυναικών θεωρήθηκε ως μια εποικοδομητική επιρροή.
Δεσμεύτηκαν εξαρχής ότι δεν θα υπήρχε βία και το τήρησαν. Δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο κάλυπταν τις εκδηλώσεις και τα γεγονότα που λάμβαναν χώρα στην αεροπορική βάση.
Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πρωτόγονες. Ζώντας εκτεθειμένες στις ανάλογες καιρικές συνθήκες, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες με το κρύο και τις βροχές ήταν μια δοκιμασία που δεν πήγε πίσω τον αγώνα τους. Χωρίς, ρεύμα, καθαρό νερό, τηλέφωνο, με συχνές «εξώσεις» και επιθέσεις, η ζωή τους ήταν δύσκολη.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες πολλές γυναίκες από άλλα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου, ακόμα και από άλλες χώρες εγκατέλειψαν την άνεση και δεσμεύτηκαν να στηρίξουν τον αγώνα των “Women for Life on Earth”.
Ο σκοπός ήταν να διαταραχθούν, με τρόπο αποτελεσματικό, χωρίς βία οι ασκήσεις της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών (USAF). Η τακτική αυτή έφερε αποτελέσματα, αφού τα πυρηνικά κομβόι άφησαν στην στρατιωτική βάση, βλέποντας ότι κάθε προσπάθεια για να εφαρμόσουν τις ασκήσεις ήταν μπλοκαρισμένη.
Παρά την ειρηνική τους διαμαρτυρία πολλές γυναίκες φυλακίστηκαν και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Ακόμα και τότε όμως ο αγώνας τους συνεχίστηκε. Η ακεραιότητα και η συνολική τους συμπεριφορά όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε καταλυτική για την απομάκρυνση των πυραύλων από τη βάση.
Η συνθήκη INF (Intermediate Range Nuclear Forces Treaty) που υπεγράφη τους τότε προέδρους των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ Ρόναλντ Ρίγκαν και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε ως στόχο την εξάλειψη των χερσαίων βαλλιστικών πυραύλων και πυραύλων Κρουζ με βεληνεκές από 500 έως 5.000 χιλιόμετρα.
Η συνθήκη αυτή ερχόταν σε απόλυτη ταύτιση με τον στόχο των γυναικών από το Κάρντιφ,της Ουαλίας ειδικά στο σημείο που αναφέρονται τα εξής: «Έχοντας επίγνωση ότι τα πυρηνικά όπλα έχουν καταστροφικές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα».
Το στρατόπεδο έκλεισε οριστικά το 2000, με την τελευταία γυναίκα να αποχωρεί από το στρατόπεδο. Μέχρι τον Σεπτέμβρη όμως εκείνου του έτους ήταν τόπος ειρηνικών διαμαρτυριών για τις πυρηνικές καταστροφές στον κόσμο. Σήμερα, δεν ανήκει πλέον στο στρατό, είναι ένα ενεργό πάρκο που ανήκει σε έναν επιχειρηματία ενώ η υπόλοιπη γη είναι ανεκμετάλλευτη, ίσως για να θυμίζει τα χρόνια που μια ομάδα γυναικών κατάφερε με την επιμονή της να γράψει τη δική της σελίδα στην ιστορία του Ψυχρού Πολέμου.
Στο συγκλονιστικό βίντεο ντοκουμέντο θα δείτε τις εφόδους της αστυνομίας και τον τρόπο που «μάζευαν» τις γυναίκες του Greenham Common, ενώ εκείνες παρά την βία και το άγριο σύρσιμο μέχρι την κλούβα δεν αντιδρούσαν καθόλου:
Πηγή: Imperial War Museums
