O Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν ήταν Ρώσος μυστικιστής, που άσκησε τεράστια επιρροή στην οικογένεια του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας, Νικολάου Β’. Η δολοφονία του «τρελού μοναχού» όπως τον έλεγαν επηρέασε την κατάσταση στην προ-επαναστική Ρωσία.
Ο 47χρονος Ρασπούτιν, δολοφονήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1917 (17 Δεκεμβρίου με το παλιό ρώσικο ημερολόγιο) στο υπόγειο του παλατιού Μόικα της Αγίας Πετρούπολης, στην κατοικία του πρίγκηπα Φέλιξ Γιουσούποφ, του πλουσιότερου ανθρώπου της Ρωσίας και συζύγου της μοναδικής ανιψιάς του τσάρου, Ιρίνα.
Το κακοποιημένο πτώμα του ανακαλύφθηκε στον ποταμό Νέβα, μερικές ημέρες αργότερα.
Την δεκαετία που είχε προηγηθεί, ο Ρασπούτιν εξελίχθηκε από αγρότης της μακρινής Σιβηρίας σε ένα από τα πιο ισχυρά πρόσωπα της τσαρικής αυλής.
Γεννημένος το 1869 στο Ποκρόβσκογιε, ανατολικά των Ουραλίων, παντρεύτηκε νωρίς και απέκτησε τρία παιδιά.
Η ζωή του άλλαξε το 1892 όταν έμεινε επί αρκετούς μήνες σε μοναστήρι. Παρότι θεωρείτο ιερέας, δεν χειροτονήθηκε ποτέ.
Ο θρησκευτικός του ζήλος και το προσωπικό του χάρισμα, τον έφεραν σύντομα στον περίγυρο του τσάρου Νικολάου Β’ και της συζύγου του Αλεξάνδρας.
Ο τσάρος έγραψε σε υπουργό του τον Οκτώβριο του 1906:
«Πριν λίγες ημέρες δέχθηκα έναν αγρότη, τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν, που μου έφερε εικόνα του Αγίου Σιμόν Βερκοτούρι. Μας έκανε εξαιρετική εντύπωση – αντί για πέντε λεπτά, συνομιλήσαμε περισσότερο από μια ώρα».
Το τσαρικό ζεύγος συνήθιζε να συμβουλεύεται «πνευματικούς», όμως ο Ρασπούτιν τους εξοβέλισε όλους, καθώς έλεγε στον Νικόλαο και τη γυναίκα του, ό,τι ήθελαν να ακούσουν.
‘Οταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν ήδη πολιτικός σύμβουλος.
Ο δεσμός έγινε πιο ισχυρός όταν τους βοήθησε να αντιμετωπίσουν την αιμορροφιλία του μοναχογιού τους Αλεξέι, με τις «θεραπευτικές του δυνάμεις», για τις οποίες πολλά έχουν γραφτεί. Η τσαρίνα τον θαύμαζε πολύ αλλά ο Νικόλαος ήταν πιο σκεπτικός επειδή, από τη μυστική αστυνομία είχε πληροφορηθεί για τα σεξουαλικά όργια και την άσωτη ζωή του.
Ο «τρελός μοναχός» είχε τη φήμη ότι ξελόγιαζε δεκάδες γυναίκες όλων των ηλικιών. Τις υποχρέωνε να ικανοποιούν τα σαδιστικά σεξουαλικά βίτσια του, λέγοντας τους ότι τις εξαγνίζει και εξορκίζει από μέσα τους το σατανά.
Κυκλοφορούσε η φήμη ότι είχε υπερμέγεθες γεννητικό όργανο. Γυναίκες της αριστοκρατίας τον επισκέπτονταν στο διαμέρισμά του προσφέροντάς του δώρα. Δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν φήμες ότι ο Ρασπούτιν ανέπτυξε στενές σχέσεις με την τσαρίνα και τις τέσσερις κόρες της, τις οποίες επισκεπτόταν αργά το βράδυ στα δωμάτιά τους.
Η δολοφονία
Όλα αυτά προκάλεσαν αντιδράσεις, πολλούς εχθρούς και μια δολοφονική απόπειρα από την οποία γλύτωσε.
‘Ομως, στις 30 Δεκεμβρίου 1916, ο σύζυγος της ανιψιάς του τσάρου, Φέλιξ Γιουσούποφ, τον κάλεσε στο σπίτι του και του έκανε τραπέζι με κρασί και γλυκό που ήταν δηλητηριασμένα.
‘Οπως λέγεται, το δηλητήριο δεν τον έπιασε και ο Γιουσούποφ τον πυροβόλησε αρκετές φορές. Έπειτα, πήρε το σώμα του, το τύλιξε με χοντρό ύφασμα, του έδεσε ένα βαρίδι και το φόρτωσε σε αμάξι για να το ρίξουν στον ποταμό Νέβα.
‘Οταν το ξεφόρτωναν, διαπίστωσαν ότι ακόμα ζούσε. Θεωρείται ότι άφησε την τελευταία πνοή μετά την πτώση του στο παγωμένο ποτάμι.
Αυτό ήταν αρκετό, ώστε οι λαϊκές αφηγήσεις να δημιουργήσουν θρύλο γύρω από τον Ρασπούτιν, κάνοντας τους χωρικούς να φοβούνται το στοιχειωμένο πνεύμα του.
Το επόμενο διάστημα, οι φήμες για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Ρασπούτιν έκαναν τους αγρότες να τιμούν φοβισμένοι το λείψανο του «αγίου».
Εξαγριωμένοι από την κατάσταση, οι μπολσεβίκοι ηγέτες που εν τω μεταξύ είχαν επικρατήσει, αποφάσισαν εκταφή.
Το πτώμα μεταφέρθηκε κρυφά τη νύχτα σε ξέφωτο, όπου μια μικρή ομάδα στρατιωτών, άναψε φωτιά και έκαψε το σώμα του Ρασπούτιν το χειμώνα του 1917-1918, δίνοντας οριστικά τέλος στη λατρεία του λειψάνου του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 
