Στις 21 Μαΐου του 1999 πέθανε ο Φρέντυ Γερμανός σε ηλικία 65 ετών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του παρουσίασε μερικές από τις καλύτερες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, πήρε συνεντεύξεις από σημαντικές εγχώριες και ξένες προσωπικότητες και έγραψε δεκάδες βιβλία. Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα. Η μητέρα του τον βάφτισε Φρέντυ από έναν Άγγλο αξιωματικό που είχε ερωτευτεί όταν ήταν 18 χρόνων.
Η συγγραφική του καριέρα ξεκίνησε όταν στα οχτώ του χρόνια κυκλοφόρησε μια οικογενειακή εφημερίδα που είχε τίτλο «Όλα για όλους» για να βγάζει τα έξοδα για τις σοκολάτες του, όπως είχε αναφέρει. Η μητέρα του έγραφε το ερωτικό διήγημα και ο Φρέντυ την «τύπωνε» με καρμπόν.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο κέντρο της Αθήνας με τον παππού και τη γιαγιά του, καθώς οι γονείς του είχαν χωρίσει όταν ήταν πέντε ετών.
Ο παππούς του ήθελε να γίνει πολιτικός μηχανικός, αλλά ο Φρέντυ μισούσε τα μαθηματικά.
Του άρεσε να διαβάζει βιβλία και να γράφει. Για να αποφύγει τις ώρες των Μαθηματικών έφευγε από το σχολείο και πήγαινε βόλτες στην Αθήνα. Γι΄ αυτό όταν αποφοίτησε από το Βαρβάκειο σχολείο χαρακτηρίστηκε από τους καθηγητές του, ως ο χειρότερος μαθητής της πεντηκονταετίας στα θετικά μαθήματα.
Αργότερα εργάστηκε ως πλασιέ υφασμάτων και σε ένα λογιστήριο για να βγάλει το χαρτζιλίκι του και παράλληλα σπούδαζε δημοσιογραφία.
Στα 19 του χρόνια η μητέρα του τον παρότρυνε να συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό διηγήματος. Ο Γερμανός κέρδισε το δεύτερο βραβείο και την επόμενη χρονιά το 1954 έγραφε στην εφημερίδα «Ελευθερία» μια στήλη για φαρμακεία.
Μετά από τρία χρόνια πέρασε στο ρεπορτάζ και ξεκίνησε τις πρώτες του συνεντεύξεις.
Την περίοδο εκείνη ταξίδεψε ως ρεπόρτερ της εφημερίδας στο εξωτερικό και γνώρισε σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων και της πολιτικής. Κάλυψε ρεπορτάζ στον Καναδά, τη Ρωσία, την Αφρική και την Αμερική και το 1960 γνώρισε τον Κένεντι όταν με άλλους δημοσιογράφους του πήραν συνέντευξη για τα πυραυλικά συστήματα. Όταν μπήκε στο γραφείο του, ο Κένεντι άφησε ένα βιβλίο από τα χέρια του. Ο Γερμανός που ενδιαφερόταν περισσότερο να μάθει τι διάβαζε ο μελλοντικός πρόεδρος των Ή.Π.Α. παρά για τους πυραύλους, παρατήρησε ότι το βιβλίο που κρατούσε ήταν του Καβάφη.
Το 1969 ήταν ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που βρέθηκε στο ακρωτήριο Κανάβεραλ για να καλύψει τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο φεγγάρι για λογαριασμό της «Απογευματινής».
Ξεκίνησα να γίνω συγγραφέας, αλλά στην πορεία έκανα δύο λάθη: έγινα δημοσιογράφος και έκανα τηλεόραση», ανάφερε χιουμοριστικά.
Η τηλεοπτική του καριέρα ξεκίνησε το 1966 από το δελτίο ειδήσεων στην Ηχώ των Γεγονότων (ΕΙΡ). Ο Μιχάλης Γιαννακάκος, που εργαζόταν στην τηλεόραση, τον είδε σε μια φωτογραφία εφημερίδας και του πρόσφερε τη δουλειά. Όπως είχε πει «Εκείνη την εποχή οι ειδήσεις ήταν μια πολύ περίεργη υπόθεση: τις γράφαμε εμείς, τις λέγαμε εμείς και… τις ακούγαμε εμείς.»
Ακολούθησαν εκπομπές που έμειναν στην ιστορία της τηλεόρασης όπως το το «Αλάτι και Πιπέρι», «Φλας Μπακ» και η «Πρώτη σελίδα».
Το πιο δυνατό του σημείο ήταν το κομμάτι της συνέντευξης. Όπως είχε αναφέρει: «Αγαπούσα τις συνεντεύξεις, γιατί αγαπούσα τον άνθρωπο και ήθελα να τον ψάχνω όσο μπορώ».
Πήρε συνεντεύξεις από τον Τζον Λένον, τη Γιόκο Όνο, την Τζίντζερ Ρότζερς, την Τζόαν Κόλινς, τον Γάλλο συγγραφέα Αμπέρ Καμί και από σχεδόν όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.
Με το τέλος της χούντας φιλοξένησε στην εκπομπή του «Αλάτι και Πιπέρι» πολλά πρόσωπα της αριστεράς. Τον Μίκη Θεοδωράκη, τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ζυλ Ντασέν. Όπως είχε αναφέρει η Μερκούρη όταν πήγε στην εκπομπή του «Ο Ντασέν κατάφερε να με φέρει στην ΕΡΤ αλλά και εσύ. Οφείλω τα πάντα σε έναν Αμερικανό Έλληνα αλλά και σε έναν Γερμανό Έλληνα που έχει μόνο το όνομα».
Αυτά τα πρόσωπα ήταν ο λόγος που το 1976 η εκπομπή κόπηκε με κυβερνητική απόφαση παρά τη μεγάλη της επιτυχία.
Τα επόμενα χρόνια συνέχισε να παρουσιάζει δημοφιλείς εκπομπές. Ωστόσο, η αγάπη του για το γράψιμο υπερίσχυε της τηλεόρασης. Για τον λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στην έρευνα και στη συγγραφή βιβλίων.
Το 1964 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο, «Με συγχωρείτε λάθος» και ακολούθησαν άλλα 24 βιβλία. Πολλά ευθυμογραφήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες και ιστορικές νουβέλες. Έγραφε από τα 17 του χρόνια έως το τέλος της ζωής του το 1999.
