Στις 13 Απριλίου 1990, η Σοβιετική Ένωση αναγνώρισε τη μαζική δολοφονία χιλιάδων Πολωνών που διαπράχθηκε στο Κατίν της Ρωσίας. Ανάμεσά τους βρίσκονταν αξιωματικοί του στρατού, αστυνομικοί, διανοούμενοι και πολιτικοί κρατούμενοι.
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά απο έρευνες που έγιναν από την Ρωσική ομοσπονδία πλέον, αποδείχθηκε ότι οι χιλιάδες Πολωνοί δολοφονήθηκαν από την τότε μυστική αστυνομία που είχε την ονομασία «Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων.»
Το χρονικό της σφαγής
Μετά το γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ τον Αύγουστο του 1939, η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, ξεκινώντας και επίσημα τη φρίκη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγες εβδομάδες αργότερα η ΕΣΣΔ εισέβαλλε επίσης στην Πολωνία, που βρέθηκε υπό διπλή κυριαρχία των Ναζί και των Σοβιετικών.
Η μυστική αστυνομία της Σοβιετικής Ένωσης – γνωστή και ως NKVD – συνέλαβε χιλιάδες Πολωνούς, οι οποίοι μετά από την κράτησή τους στα στρατόπεδα Οστασκόφ και Στάρομπελσκ, οδηγήθηκαν σε δάσος στην περιοχή του Κατίν, 500 χιλιόμετρα από τα Πολωνικά σύνορα, εντός του εδάφους των Σοβιετικών.
Εκεί, περίπου 22.000 Πολωνοί εκτελέστηκαν, σε μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας.
Η απόφαση για τις ομαδικές εκτελέσεις ελήφθη στις 5 Μαρτίου 1940, έπειτα από πρόταση του τότε αρχηγού της μυστικής αστυνομίας Λαβρέντι Μπέρια.
Το 1943 ήταν η πρώτη φορά που το γεγονός έγινε γνωστό, καθώς αξιωματικοί των Ναζί είχαν ανακαλύψει ομαδικό τάφο στο Σμολένσκ. Η τότε ηγεσία της ΕΣΣΔ με επικεφαλής τον Ιωσήφ Στάλιν αρνήθηκε κατηγορηματικά τις κατηγορίες, κάνοντας λόγο για προπαγάνδα εκ μέρους των Ναζί και πιο συγκεκριμένα του Γκαίμπελς.
Τα έγγραφα για την ενοχή των Σοβιετικών αποχαρακτηρίστηκαν και δημοσιεύθηκαν μετά το 1989, έτσι η ΕΣΣΔ παραδέχθηκε τη διάπραξη του εγκλήματος στις 13 Απριλίου 1990.
Τον Νοέμβριο του 2010 η ρωσική κάτω βουλή (Δούμα) αναγνώρισε τη σφαγή στο Κατίν, ανακοινώνοντας δημόσια ότι για το τραγικό γεγονός υπεύθυνος ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν και άλλα μέλη της ηγεσίας της ΕΣΣΔ.
«Τα έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα, τα οποία είχαν παραμείνει επί πολλά χρόνια στα μυστικά αρχεία, αποκαλύπτουν το μέγεθος της φοβερής αυτής τραγωδίας, αλλά επιβεβαιώνουν επίσης ότι το έγκλημα του Κατίν διαπράχθηκε με προσωπική διαταγή του Στάλιν και άλλων μελών της σοβιετικής ηγεσίας…»
«Η ευθύνη για το έγκλημα αυτό καταλογίσθηκε από τη σοβιετική προπαγάνδα στους ναζί εγκληματίες, γεγονός που προκάλεσε την οργή, την πίκρα και τη δυσπιστία του πολωνικού λαού. Το ρωσικό Κοινοβούλιο εκφράζει τη βαθιά του συμπάθεια προς όλα τα θύματα της αδικαιολόγητης αυτής πράξης, στις οικογένειες και τους συγγενείς τους.»
Η αντίθετη άποψη.
Ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, παρουσιάζει μια αντίθετη άποψη στο enikos.gr
«Κατίν»: Πες – πες κάτι θα μείνει…
…. Τον Απρίλη του 1943, η ναζιστική Γερμανία ανακοινώνει ότι ανακάλυψε μαζικούς τάφους Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, η δολοφονία των οποίων αποδίδεται στους «Εβραιομπολσεβίκους». Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά μια εκστρατεία συντήρησης της προβοκάτσιας που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, σήμερα, η «αξιοπιστία» της συκοφαντίας καθίσταται ευκολότερη, αφού πλέον δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και που όσο υπήρχε οι παραχαράκτες είχαν εξευτελιστεί.
* Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, όπως αποκαλύφθηκε από την επιτροπή υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντένκο (σσ: η Έκθεση Burdenko στο:http://katyn.codis.ru/cccp054.htm):
1) Οι Σοβιετικοί βρίσκονταν στο Κατίν μέχρι τον Ιούνη του 1941 οπότε και άρχισε η επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Άρα, κατά τους ναζί, η δολοφονία των Πολωνών διαπράχτηκε πριν από τον Ιούνη του 1941. Κι όμως τα στοιχεία από την εκταφή αποδεικνύουν ότι πάνω σε πτώματα του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941». Όμως εκείνη την περίοδο, τον Οκτώβρη του ’41, στο Κατίν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί. Την περιοχή είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, μήνες πριν (Παρεμπιπτόντως: Στις 20 Οκτώβρη 1941 οι Σοβιετικοί είχαν άλλες…δουλειές. Έδιναν τη μάχη της Μόσχας ενάντια στους ναζί)…
2) Μέλη της «διεθνούς» επιτροπής που συνέστησε ο ίδιος ο Γκαίμπελς για να «στοιχειοθετηθεί το έγκλημα από τους Σοβιετικούς», αποκάλυψαν (όπως ο Βούλγαρος ιατροδικαστής Μάρκοφ και ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής Χάγιεκ) ότι τα πτώματα ήταν ιατροδικαστικώς αδύνατο να είχαν θανατωθεί το διάστημα που κατείχαν την περιοχή οι Σοβιετικοί και προσδιόριζαν ως χρόνο ταφής τους τα τέλη του ’41, αρχές του ’42. Ενόσω, δηλαδή, η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή…
3) Στους τάφους υπήρχαν κάλυκες από σφαίρες των 7,65mm και αρκετές των 9mm. Επίσης, σε αυτές των 7,65mm υπήρχε ο κωδικός «Geko». Παράλληλα, σημαντικός αριθμός θυμάτων βρέθηκε με τα χέρια δεμένα με ειδικό είδος σπάγκου. Σημείο πρώτο:Όπλα και σφαίρες των 7,65mm και των 9mm εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ. Υπήρχαν στη Γερμανία… Σημείο δεύτερο: Η συντομογραφία «Geko» ανήκε στο εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών «Genshovik». Το εργοστάσιο ήταν γερμανικό… Σημείο τρίτο: Το είδος σπάγκου με το οποίο ήταν δεμένα τα θύματα δεν παραγόταν στην ΕΣΣΔ. Παραγόταν στη Γερμανία…
4) Ακόμα και ο Τσόρτσιλ, όταν ο Γκαίμπελς έστησε την προβοκάτσια του Κατίν, είχε δηλώσει στις 24 Απρίλη 1943: «Είμαστε οπωσδήποτε αντίθετοι σε κάθε υποτιθέμενη «έρευνα» που θα διεξαγόταν από το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό ή οιονδήποτε άλλο οργανισμό από οιαδήποτε άλλη περιοχή υπό γερμανική κυριαρχία. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν απάτη και τα συμπεράσματά της προϊόν τρομοκρατίας» (Fowler M (1985) «Winston S. Churchill. Philosopher and Statesman» (Lanham, MD: University Press of America). 5) Στο ημερολόγιο του Γκαίμπελς (Goebbels J (1948) «The Goebbels Diaries (1942-1943)», μετάφραση Louis P. Lochner (New York: Doubleday & Company)με εγγραφή στις 14/4/1943 διαβάζουμε για το Κατίν: «Έδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια-δυο βδομάδες». Σε επόμενη εγγραφή, στις 8/5/1943, αναφέρονται τα εξής: «…δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»… * Από τα παραπάνω είναι προφανές:
Ο Γκαίμπελς, όπως είχε πράξει και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, έτσι και στην υπόθεση του Κατίν, έστησε μια προβοκάτσια (την οποία αξιοποιεί έκτοτε η «δημοκρατική» Δύση), για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα (σ.σ.: όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Stalin’s Wars» o Βρετανός ιστορικός G. Roberts) ομολογούσε στα ιδιωτικά του έγγραφα το 1944, ότι: «Σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς».
Σημείωση: Το 1946, ο επικεφαλής της Σοβιετικής Εισαγγελίας στις δίκες της Νυρεμβέργης, ο Ρομάν Ρουντένκο, ζήτησε να συμπεριληφθεί σε αυτές και η υπόθεση του Κατίν, τονίζοντας ότι συνιστούσε «μία από τις σημαντικότερες εγκληματικές πράξεις για την οποία ευθύνονται εγκληματίες πολέμου…».
Ωστόσο οι Αμερικάνοι το αρνήθηκαν. Αλήθεια, γιατί να ζητήσει η Σοβιετική Ένωση να τεθεί το Κατίν υπό την εξέταση ενός διεθνούς δικαστηρίου αν ήταν ένοχη; Και γιατί αν ήταν ένοχη να της κάνουν τη χάρη οι Αμερικάνοι να μπλοκάρουν τη διερεύνηση ενός εγκλήματος που η ίδια η Σοβιετική Ένωση είχε ζητήσει;…
* Ας δούμε τώρα τη «βερσιόν» όπως αυτή σκηνοθετήθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ: Το σενάριο «του σοβιετικού εγκλήματος» στο Κατίν επανεκδόθηκε το 1992. Τότε το γιελτσινικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια της δίκης που στήθηκε στη Ρωσία ενάντια στο ΚΚΣΕ, υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» νέα «ντοκουμέντα», σύμφωνα με τα οποία το έγκλημα στο Κατίν διαπράχτηκε από την ΕΣΣΔ. Τα «στοιχεία» εστάλησαν και στον Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία.
Τα «ντοκουμέντα» περιλάμβαναν:
– ένα υποτιθέμενο έγγραφο του 1940 του Λ. Μπέρια προς το Πολιτικό Γραφείο (ΠΓ) του Κόμματος που ζητούσε άδεια για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών,
– απόσπασμα από την υποτιθέμενη απόφαση του ΠΓ που έδινε τη σχετική άδεια στον Μπέρια και
– σημείωμα του επικεφαλής της KGB, του Σέπελιν, προς τον Χρουστσόφ το 1959, με την υπόμνηση ότι έπρεπε να καταστραφούν τα έγγραφα που «αποδείκνυαν» το έγκλημα των Σοβιετικών στο Κατίν. *
Έχουμε και λέμε:
α) Τα «ντοκουμέντα» ήταν τόσο εμφανώς πλαστά που δεν έγιναν δεκτά ούτε κι από αυτό το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας επί εποχής Γιέλτσιν, όπου δικαζόταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ).
β) Από το 1992 κυκλοφορούν πλήθος κόπιες από αυτά τα πλαστά φωτοαντίγραφα των υποτιθέμενων ντοκουμέντων. Τα πρωτότυπα, όμως, ουδέποτε εμφανίστηκαν, παρότι ζητήθηκαν και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας κι από την πολωνική κυβέρνηση…
γ) Στο υποτιθέμενο έγγραφο του Μπέρια υπάρχουν οι υπογραφές των Στάλιν, Μολότοφ, Μικογιάν, Βοροσίλοφ, αλλά και των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Μόνο που στη συγκεκριμένη, τη 13η Σύνοδο του ΠΓ το Μάρτη του 1940, οι δύο τελευταίοι απουσίαζαν. Οι παραχαράκτες, όμως, πρόσθεσαν από κεκτημένη προβοκατόρικη ταχύτητα και τα δικά τους ονόματα στο πλαστό τους έγγραφο…
δ) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ΠΓ των μπολσεβίκων ήταν τόσο ανόητο, ώστε να καταγράφει σε επίσημα έγγραφα την άδειά του για μαζικές εκτελέσεις 20.000 ανθρώπων, πώς εξηγείται ότι το «σημείωμα» του Μπέρια και η «απόφαση» του ΠΓ φέρουν την ίδια ημερομηνία «5 Μαρτίου 1940»; Στην ιστορία των συνεδριάσεων του ΠΓ δεν υπάρχει προηγούμενο της αυθημερόν εξέτασης κάποιου ζητήματος. Η απόσταση που χώριζε την ημερομηνία του εγγράφου για τη συζήτηση κάποιου ζητήματος μέχρι την ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης ήταν τουλάχιστον μια βδομάδα. Αυτό δεν το πρόσεξαν οι παραχαράκτες…
ε) Ο Σέπελιν που υποτίθεται είχε στείλει «έγγραφο» στον Χρουστσόφ να καταστραφούν τα στοιχεία για το Κατίν, όταν ρωτήθηκε, το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αλλά, πέρα από αυτό, είναι δυνατόν ολόκληρος επικεφαλής της KGB να γράφει στο έγγραφό του ότι η απόφαση για την εκτέλεση των Πολωνών το 1940 πάρθηκε από το «Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ» και να μη γνωρίζει ότι το 1940 δεν …υπήρχε ΚΚΣΕ; Το 1940 υπήρχε ΠΚΚ(μπ), δηλαδή Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι).
Σε ΚΚΣΕ μετονομάστηκε μόνο μετά το 1952. Αλλά ούτε αυτό το πρόσεξαν οι παραχαράκτες…
Κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου
Η απάντηση στο παραπάνω άρθρο δημοσιεύεται στη wekipedia
από άγνωστο συγγραφέα ο οποίος υποστηρίζει τα εξής
Οι αυτούσιες αναφορές του ημερολογίου χωρίς αποσιωπητικά
Οι οπαδοί της φιλοσταλινικής πλευράς παρουσιάζουν τα αποσπάσματα ως έμμεση ομολογία του Γκέμπελς ότι οι Γερμανοί ευθύνονται για το Κατύν. Αυτό όμως – όπως δείχνουν τα (…) μετά το «σφαίρες» – βασίζεται σε αποσιώπηση κειμένου, που στοιχειοθετεί προφανή λαθροχειρία.
Το πλήρες κείμενο από το Ημερολόγιο του Γκαίμπελς, όπου στο μέρος με τα αποσιωπητικά του Μπογιόπουλου παρεμβάλλεται η τονισμένη φράση: «Δυστυχώς γερμανικά πυρομαχικά βρέθηκαν στους τάφους του Κατίν. Το ερώτημα πώς βρέθηκαν εκεί χρειάζεται αποσαφήνιση. Είτε πρόκειται για πυρομαχικά που πουλήσαμε στους Σοβιετικούς κατά την περίοδο της φιλικής μας διευθέτησης, είτε για πυρομαχικά που έριξαν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί στους τάφους. Σε κάθε περίπτωση, είναι ουσιώδες αυτό το συμβάν να κρατηθεί άκρως μυστικό. Αν ερχόταν σε γνώση του εχθρού, όλη η υπόθεση Κατίν θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί».
Ο Γκαίμπελς μιλά μόνο για τη δυσκολία στην προπαγανδιστική εκμετάλλευση της υπόθεσης, παίρνοντας ως δεδομένο ότι το Κατίν ήταν έργο του Στάλιν. Στην κομμένη φράση, αποδίδει την ανεύρεση γερμανικών σφαιρών στους τάφους στο ότι τις έριξαν οι Σοβιετικοί εκεί, εξηγώντας μάλιστα την πιθανή προέλευσή τους, και όχι στο ότι οι ναζί είχαν εξοντώσει τους Πολωνούς.
Αντιφάσεις και λάθη της Έκθεσης Μπουρντένκο
1. Η Έκθεση καταλογίζει τη σφαγή του Κατύν σε ένα «Επιτελείο του Γερμανικού Τάγματος 537 Κατασκευών» που βρισκόταν από τον Αύγουστο του 1941 στο Κατύν. Στη διαδικασία της Νυρεμβέργης κατατέθηκε από τους ναζί ότι η γερμανική μονάδα στο Κατίν ήταν στην πραγματικότητα το 537 Σύνταγμα Διαβιβάσεων.
2. Ο διοικητής του 537 Συντάγματος Διαβιβάσεων συνταγματάρχης Άρενς (στην Έκθεση Μπουρντένκο αναφέρεται εσφαλμένα ως αντισυνταγματάρχης Άρνες, διοικητής του Τάγματος Κατασκευών και παρουσιάζεται ως ο αυτουργός του εγκλήματος) κατέθεσε στη Νυρεμβέργη ότι ως τον Νοέμβριο του 1941 ήταν αποσπασμένος σε άλλη γερμανική μονάδα.
3. Ασυνέπειες στον χρονικό προσδιορισμό του εγκλήματος. Αναφέρονται διαδοχικά ως χρόνος τέλεσής του ο Αύγουστος-Σεπτέμβριος του 1941, ο Σεπτέμβριος του 1941, το φθινόπωρο του 1941 και το διάστημα Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος του 1941.
4. Δεν υπάρχει σαφής προσδιορισμός για το πού ήταν τα στρατόπεδα όπου, σύμφωνα με την Έκθεση, κρατήθηκαν οι Πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου ως τον Ιούνιο του 1941, απασχολούμενοι σε εργασίες επισκευής δρόμων. Ο Ταγματάρχης Βετοσίνικοφ που αναφέρεται ως διοικητής ενός από αυτά δεν αναφέρεται σε αρχεία του NKVD.
5. Η Έκθεση Μπουρντένκο αναφέρει ότι «Μαρτυρίες ότι ο ρουχισμός στα πτώματα, τα μεταλλικά μέρη, τα παπούτσια και τα ίδια τα σώματα ήταν καλά διατηρημένα προσφέρθηκαν από όλους τους μάρτυρες που είχαν συμμετάσχει στις «επισκέψεις» στους τάφους στο Κατύν».
Αυτό αποτελεί ισχυρή ένδειξη υπέρ της ρωσικής ενοχής, γιατί δείχνει ότι οι Πολωνοί αιχμάλωτοι θανατώθηκαν λίγο μετά τη σύλληψή τους και τα ρούχα τους δεν πρόλαβαν να φθαρούν. Αν αντίθετα είχαν απασχοληθεί ως τον Ιούνιο του 1941 σε επισκευές δρόμων, όπως βεβαιώνει η Έκθεση Μπουρντένκο, οι στολές τους θα έπρεπε να παρουσιάζουν μεγάλη φθορά.
6. Η Έκθεση Μπουρντένκο δεν απαντά διόλου στο εύλογο ερώτημα για το πώς τα πτώματα των Πολωνών βρέθηκαν με χειμερινά ρούχα, βαριές χλαίνες, παλτά, κ.λπ. Αν είχαν εκτελεστεί κατά τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1941, όπως είναι η βασική εκδοχή της Έκθεσης, θα αναμενόταν να έχουν καλοκαιρινό ρουχισμό. Αυτό επίσης τεκμηριώνει έμμεσα την τέλεση του εγκλήματος τον Απρίλιο του 1940 από τη ρωσική πλευρά.
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/perissoteri-apo-20-000-poloni-ektelestikan-sto-katin-meta-apo-entoli-tou-stalin-sovietiki-paradechtikan-50-chronia-meta/
Διαβάστε επίσης:
Ο Στάλιν κυνηγά τον Τρότσκι, που βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι της Φρίντα Κάλο με την οποία είχε μια σύντομη ερωτική περιπέτεια…
