Του Χρήστου Δεμέτη
news247: Ήταν 2005. Δέκα χρόνια πριν την κορύφωση της προσφυγικής κρίσης, δέκα χρόνια πριν το σημερινό ανθρωπιστικό δράμα. Ο Γιάννης Αγγελάκας μας χάριζε έναν από τους αρτιότερους δίσκους της νεότερης ελληνικής μουσικής. Ίσως της ελληνικής μουσικής γενικότερα. «Σιγά Μην Κλάψω». «Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά». «Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά». «Αιρετικό». «Καλά Που Έγινα Σπουδαίος Και Τρανός». Άγρια Των Άστρων Μουσική».
Στις 26 και 27 Φεβρουαρίου, ο Γιάννης έφερε όλα τα παραπάνω αλλά και τις καλύτερες στιγμές απ’ όλη την καριέρα του στο Piraeus 117 Academy.
Από τις Τρύπες, από το Υπέροχο Τίποτα, από τα χρόνια με τους Επισκέπτες, από τις συνεργασίες με τον Νίκο Βελιώτη, κομμάτια παιγμένα στη σκηνή με την νέα μπάντα του, περασμένα μέσα από έναν Βαλκανικό «αέρα». Με την αγέραστη φωνή του, με τη σκηνική παρουσία του Αγγελάκα που ακόμα παραπέμπει στις 90s εμφανίσεις του, με τον ίδιο κεφάτο και απίστευτα δεμένο με τον νέο σχήμα, με ενέργεια, με στίχους βιωματικούς, με στίχους επίκαιρους και καυστικούς, αληθινούς και απόλυτα αναγκαίους για τις μέρες που ζούμε.
«Χαίρομαι για την αλληλεγγύη που έχει δείξει η κοινωνία μας απέναντι στους πρόσφυγες. Γιατί έχει σταθεί πολύ σωστά», είπε ο ίδιος σε μια από τις πολλές φορές που απευθύνθηκε στο κοινό του που ζούσε και ανέπνεε για όλα τα κομμάτια, τραγουδώντας τα ευλαβικά, ένα προς ένα.
Ο Αγγελάκας έχει καταφέρει ένα πράγμα που ουδείς άλλος Έλληνας καλλιτέχνης δεν έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Μετά τη διάλυση των Τρυπών, άλλαξε μουσικά μονοπάτια, πειραματίστηκε και πειραματίζεται και ποτέ μα ποτέ δεν έχασε τους οπαδούς του. Από τις συναυλίες με τον Βελιώτη μέχρι τα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας, ο κόσμος συγκεντρωνόταν για να νοιώσει τα λόγια του, και να ζητήσει να «ακούσει την αγάπη» και να πάει στον «παράδεισο», ακόμα κι αν ήξεραν πως ο Γιάννης δεν θα έλεγε τα «παλιά» του, μένοντας πιστός στα νέα του project. Μένοντας πιστός στην νέα εποχή που άνοιγε για τον ίδιο αλλά και για το ελληνικό τραγούδι.
Η γιορτή που έστησε στο Γκάζι την Παρασκευή και το Σάββατο, είχε «άρωμα» από όλη την πορεία του. Συγκίνηση, ιδρώτας, σώματα να πάλλονται, χέρια και ποτήρια υψωμένα, άνθρωποι αγκαλιασμένοι, μάτια καρφωμένα στο συγκρότημα να ζητάνε κι άλλο. Αυτιά που θέλουν να μην τελειώσει ποτέ η συναυλία. Αυτός είναι ο ορισμός της συναυλίας άλλωστε. Να μην θες να τελειώσει ποτέ, μετά από δυόμιση ώρες.
«Το τρένο», η ακουστική «ταξιδιάρα ψυχή» που τραγουδήθηκε μόνο από τον κόσμο, ο «χαμένος τα παίρνει όλα», το «ακούω την αγάπη», το «Θ’ ανατέλλω», το «Δωσ΄ μου λίγη ακόμα αγάπη», το «σιγά μην κλάψω», ο Τσιτσάνης ηλεκτρισμένος σε μια διασκευή – φόρο τιμής, το «είμαι τυχερός», και φυσικά η «γιορτή». Στη διήμερη γιορτή του, ο Αγγελάκας έπαιξε Τρύπες. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο το live ήταν ένα από τα καλύτερα που έχει κάνει ποτέ.
Από τις Τρύπες, από το Υπέροχο Τίποτα, από τα χρόνια με τους Επισκέπτες, από τις συνεργασίες με τον Νίκο Βελιώτη, κομμάτια παιγμένα στη σκηνή με την νέα μπάντα του, περασμένα μέσα από έναν Βαλκανικό «αέρα». Με την αγέραστη φωνή του, με τη σκηνική παρουσία του Αγγελάκα που ακόμα παραπέμπει στις 90s εμφανίσεις του, με τον ίδιο κεφάτο και απίστευτα δεμένο με τον νέο σχήμα, με ενέργεια, με στίχους βιωματικούς, με στίχους επίκαιρους και καυστικούς, αληθινούς και απόλυτα αναγκαίους για τις μέρες που ζούμε.
«Χαίρομαι για την αλληλεγγύη που έχει δείξει η κοινωνία μας απέναντι στους πρόσφυγες. Γιατί έχει σταθεί πολύ σωστά», είπε ο ίδιος σε μια από τις πολλές φορές που απευθύνθηκε στο κοινό του που ζούσε και ανέπνεε για όλα τα κομμάτια, τραγουδώντας τα ευλαβικά, ένα προς ένα.
Ο Αγγελάκας έχει καταφέρει ένα πράγμα που ουδείς άλλος Έλληνας καλλιτέχνης δεν έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Μετά τη διάλυση των Τρυπών, άλλαξε μουσικά μονοπάτια, πειραματίστηκε και πειραματίζεται και ποτέ μα ποτέ δεν έχασε τους οπαδούς του. Από τις συναυλίες με τον Βελιώτη μέχρι τα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας, ο κόσμος συγκεντρωνόταν για να νοιώσει τα λόγια του, και να ζητήσει να «ακούσει την αγάπη» και να πάει στον «παράδεισο», ακόμα κι αν ήξεραν πως ο Γιάννης δεν θα έλεγε τα «παλιά» του, μένοντας πιστός στα νέα του project. Μένοντας πιστός στην νέα εποχή που άνοιγε για τον ίδιο αλλά και για το ελληνικό τραγούδι.
Η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ακουστική κιθάρα, ο Αναστάσης Βουκυκλαράκης στα τύμπανα, ο Γιάννης Σαββίδης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Γιώργος Αβραμίδης στην τρομπέτα, ο James Wylie στο σαξόφωνο, είναι το νέο «όχημα» του Αγγελάκα προς τη μέλλουσα δημιουργία του και αισθάνεται τέλεια με αυτό. Ο ήχος τους μεστός, το σύνολο γουστάρει πραγματικά να παίζει μαζί, μένει να δούμε και τις δικές τους δημιουργίες. Η «μαγιά» πάντως, είναι εξαιρετική.
Ο «χαμένος τα παίρνει όλα. Ας χάσουμε» μας είπε ο Γιάννης λίγο πριν το τέλος. Μα πώς γίνεται να αισθάνεσαι «χαμένος» όταν έχεις ακούσει αυτούς τους στίχους στη ζωή σου; Πώς γίνεται να αισθάνεσαι «χαμένος» όταν είσαι μέσα σε μια αίθουσα μαζί με χιλιάδες κόσμου που ψέλνουν πως «Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί» και το πιστεύουν ή έστω, θέλουν να το πιστέψουν.
Το νέο πείραμα του Γιάννη, είναι Βαλκανικό, είναι ελεγειακό, είναι αναμνησιακό και κλείνει το μάτι στο ethnic με τον τρόπο που το έκανε ο Joe Strummer εν ζωή. Το νέο πείραμα του Αγγελάκα, είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στις μέρες μας για να συνεχίσουμε να γελάμε μέσα στις καθημερινές μας διαψεύσεις. Ο Αγγελάκας είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας performer των ημερών μας. Και για καλό όλων μας, πρέπει να συνεχίσει να γράφει και να δημιουργεί σε τούτο εδώ τον τόπο, για πολλά χρόνια ακόμα.
Πηγή: Nookie,kyrkos19,Stelios Mac
«Ο Ταξιτζής» του Στράτου Διονυσίου έγινε μεγάλο σουξέ και γράφτηκε για μια ερωτική απογοήτευση. Ποιος ήταν ο στιχουργός που έχει γράψει και το τραγούδι «Μια ζωή μέσα στους δρόμους» με την Αλεξίου… 
