ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία, Τα Νέα, Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή, Χάρις Ποντίδα
Η δεκαετία του ’80 είναι για τον Στράτο Διονυσίου «χρυσή». Γιατί μπορεί ο λαϊκός τραγουδιστής να είχε θητεία από τη δεκαετία του ’60 σε δισκογραφία και κέντρα, πρέπει όμως να περάσουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια για να διεμβολίσει τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ακόμη και αυτά που τότε πρωτοφόρεσαν τη λεοντή της ευμάρειας των μεταπολιτευτικών χρόνων, μετά την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και του Αντρέα Παπανδρέου.
Με το «Υποκρίνεσαι» στα χείλια όλων που έχει προηγηθεί ο Διονυσίου το σωτήριο έτος 1981, τη χρονιά που τα ζιβάγκο κυβερνούν και οι θυρωροί των πολυκατοικιών περήφανοι για κάποιον από τους ένοικους των πολυκατοικιών τους, ηχογραφεί τον Νοέμβριο τον δίσκο «Όλα είναι δανεικά» στην εταιρεία Μinos.
Ανάμεσα στα τραγούδια του άλμπουμ -πουλάει πάνω από 100 χιλιάδες-υπάρχει κι ένα που ξεχωρίζει, ίσως παραξενεύει το παραδοσιακό κοινό του Στράτου.
Και αυτό είναι το «Τα πήρες όλα» σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη και στίχους του Γιάννη Πάριου- οι δύο δημιουργοί τότε συνδέθηκαν καλλιτεχνικά και φιλικά κάνοντας μεγάλες επιτυχίες.
Ο συνθέτης και σολίστας του μπουζουκιού Θανάσης Πολυκανδριώτης περιγράφει:
«Το καλοκαίρι του 1981 στο Βανκούβερ πέρασα τη μεγαλύτερη δοκιμασία μου. Φεύγουμε για περιοδεία στην Αμερική με τον Πάριο και τη Γαλάνη και παίζουμε στη Monica Civic Audi Topium, από εκεί στο Σαν Φρανσίσκο και δίνουμε την τελευταία συναυλία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ. Ενώ όλοι γυρίζουν στην Ελλάδα εγώ παίρνω το αεροπλάνο και πάω στο Βανκούβερ., στη Σούσα Κατσούρη- αδελφή της γυναίκας μου, Μάγδας.
Τρεις ολόκληρους μήνες έμεινα εκεί και δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω αυτήν τη μεγάλη δοκιμασία που πέρασα. Εκεί η Σούλα μου είχε κλείσει ραντεβού με τον γιατρό, ειδικό στις παθήσεις αρθρώσεων. Ύστερα από μια εβδομάδα εξονυχιστικών εξετάσεων μου είπε ότι ήμουν κλινικά υγιής και πως αν ήθελα να ξαναπαίξω μπουζούκι χωρίς προβλήματα θα έπρεπε για τρεις μήνες να απέχω εντελώς από αυτό.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, τηλεφώνησα στη Μάγδα και την παρακάλεσα να έρθει μαζί με τις κόρες μου για να περάσουμε τις δύσκολες μέρες για να μην μπω στον πειρασμό να παίξω. Τότε πήρα την μεγάλη και οδυνηρή απόφαση να απομακρυνθώ από το στούντιο με τα ατελείωτα παιξίματα καθημερινά και να περιοριστώ στα δικά μου τραγούδια και σε κάποιες σημαντικές συνεργασίες.
Το διάστημα που έμεινα εκεί, το μπουζούκι ήταν στα πόδια του κρεβατιού μου, πολλές φορές ανοικτό στη θήκη του. Καμιά φορά το έπαιρνα στα χέρια μου πολύ χαλαρά και το χάιδευα με τα δάκτυλα όπως με την κλασική κιθάρα. Έτσι έγραψα δεκατρείς μελωδίες εκ των οποίων «Να σου θυμίσω», «Έλα μου» που τα είπε ο Βοσκόπουλος, «Ένα καημός», «Βάζω το κλειδί στην πόρτα» που τα είπε η Διαμαντή. Το κομμάτι «Τα πήρες όλα» το είπε ο Στράτος, σε στίχους του Γιάννη Πάριου, ο οποίος το έγραψε και μου το έδωσε σε ένα μπλοκάκι μέσα στο αεροπλάνο και σε πτήση της Ολυμπιακής κατά την περιοδεία μας».
Ο Πολυκανδριώτης μόνο με το δάκτυλο και νότα νότα μπόρεσε να γράψει τη μουσική πάνω στον στίχο και έστειλε το ντέμο στον πεθερό του Γιώργο Καραχάλιο, ο οποίος το πήγε στον Μάκη Μάτσα. Ο Διονυσίου μάλιστα στην αρχή αρνήθηκε σθεναρά να πει το «Τα πήρες όλα» άλλαξε όμως γνώμη μετά τη διορατική επιμονή του ίδιου του Μάτσα.
Ο Στράτος δεν το ήθελε γιατί η δομή του τραγουδιού δεν ήταν συνηθισμένη. Το άκουσμα των συγχορδιών έχει μουσική συγγένεια με την αμερικανική soul.
Μάλιστα όπως τονίζει στα «ΝΕΑ» ο Πολυκανδριώτης: «Η κλίμακα του τραγουδιού είναι ραστ με χουζάμι και η πτώση του από ματζόρε στο μινόρε, πράγμα που ο Στράτος δεν μπορούσε να χωνέψει. Πάντως αυτή ακριβώς την πτώση την εκτέλεσε αριστουργηματικά και κανείς δεν μπόρεσε να το επαναλάβει».
Το κομμάτι έκανε υπόγεια και υπέργεια διαδρομή του όταν το έλεγε ο Στράτος στα Δειλινά, στη μεγάλη συναυλία για το λαϊκό τραγούδι στο ΟΑΚΑ την ίδια εποχή που άναψαν εκατοντάδες αναπτήρες και ο κόσμος τραγουδούσε το ρεφρέν, ενώ σε συναυλία το 1986 στο Ισραήλ ο κόσμος τραγουδούσε και το κουπλέ στα ελληνικά.
Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παίχτηκε -υπό τον Πολυκανδριώτη- και ταξίδεψε από την Κρατική Ορχήστρα της Ρσδιοτηλεόρασης των Τιράνων και από την State Opera της Βουδαπέστης στο Ανόβερο μέχρι και την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Πάνω απ’όλα συντροφεύει τις μεγάλες και μικρές ερωτικές πτώσεις των κοινών θνητών.
ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία, έκδοση της εφημερίδας Τα Νέα, Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή, Χάρις Ποντίδα
