Ήταν 15 Ιουλίου του 1989 όταν οι Pink Floyd έδωσαν συναυλία στη Βενετία. Ήταν μια από τις συναυλίες τους που έμειναν στην ιστορία για πολλούς λόγους. Η σκηνή ήταν πλωτή και οι θεατές έφθασαν τους 200.000. Κυρίως όμως, γιατί μετά τη συναυλία παραιτήθηκε όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης.
Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν η συναυλία να γίνει στην ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου και να προβληθεί από την τηλεόραση σε περισσότερες από 12 χώρες. Το δημοτικό συμβούλιο θεωρούσε πως η Βενετία έπρεπε να είναι ανοιχτή σε νέες τάσεις, συμπεριλαμβανομένης της ροκ μουσικής.
Οι κάτοικοι όμως είχαν άλλη άποψη. Φοβούνταν ότι οι δονήσεις από τη δυνατή ένταση ενδεχομένως να προκαλούσαν φθορές στα αρχαία μνημεία της πόλης.
Το θέμα πήρε διαστάσεις. Ένας πρώην επίτροπος τη πόλης ο οποίος διαφωνούσε με τη διεξαγωγή της συναυλίας στον συγκεκριμένο χώρο έλεγε πως «ιστορικά κέντρα δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται για παραστάσεις που δεν είναι συμβατές με την ιστορική τους φύση. Αν θέλουν βράχο, να τους αφήσουμε να το κάνουν σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά όχι στην πλατεία του Αγίου Μάρκου».
Το στάδιο Pierluigi Penzo, όπου θα μπορούσε να γίνει η συναυλία, χωρούσε μόνο 7.500 άτομα, πολύ λιγότερα από τους θαυμαστές της μπάντας.
Το συγκρότημα αντιλαμβανόμενο τους φόβους των κατοίκων συμφώνησε να μειώσει κατά πολύ την ένταση του ήχου και να παίξει πάνω σε μια πλωτή εξέδρα, 200 μέτρα από την πλατεία, όπως κι έγινε.
Τη ζημιά τελικά δεν την έκαναν οι Pink Floyd, αλλά οι 200 χιλιάδες θεατές που πήγαν να τους δουν. Εισιτήριο δεν υπήρχε. Έτσι, πολλοί δαπάνησαν μόνο τα χρήματα για να ταξιδέψουν απ΄ όλη τη χώρα στη Βενετία. Από το πρωί άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι για να πιάσουν καλή θέση. Ίσως οι αρχές δεν περίμεναν τόσο κόσμο, συνεπώς δεν πήραν και τα κατάλληλα μέτρα ούτε έστησαν τον χώρο για να υποδεχθεί τόσο κόσμο.
Την επομένη, τα συνεργεία καθαρισμού άρχισαν να μαζεύουν τα σκουπίδια.
Σύμφωνα με τις αρχές, οι θεατές άφησαν πίσω τους 300 τόνους σκουπιδιών και 500 κυβικά μέτρα από άδεια κουτάκια και μπουκάλια. Επίσης, επειδή δεν υπήρχαν χημικές τουαλέτες πολλοί έκαναν ανάγκη τους σε γωνίες ιστορικών κτιρίων και μνημείων.
Πάντως, οι θεατές, εκτός από τα σκουπίδια και τη δυσοσμία που άφησαν πίσω τους, επέδειξαν γενικώς καλή συμπεριφορά.
Λίγες ζημιές έγιναν σε ορισμένα μνημεία, αλλά ήταν απροσδιόριστο αν οφείλονταν στον αριθμό των θεατών ή στην ένταση της μουσικής.
Η κατακραυγή δεν άργησε να έρθει.
Ο πρώην δήμαρχος της Ρώμης έλεγε στις εφημερίδες ότι «αυτό δεν ήταν ένα πολιτιστικό γεγονός, αλλά μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση που προωθείται από την τηλεόραση και τη μουσική βιομηχανία».
Δυο μέρες αργότερα, σε δημόσια συνεδρίαση, ο Δήμαρχος της πόλης Antonio Casellati, απάντησε στις επικρίσεις λέγοντας ότι είχε δεχθεί μια «ασυνήθιστη πίεση» από την κρατική τηλεόραση, η οποία επωφελήθηκε από τη συναυλία, καθώς είχε πουλήσει τα δικαιώματα μετάδοσης σε περισσότερες από 12 χώρες.
Οι αντίπαλοί του φώναζαν «παραιτήσου, μετέτρεψες τη Βενετία σε δημόσια τουαλέτα».
Πριν τελειώσει η εβδομάδα, όλο το δημοτικό συμβούλιο παραιτήθηκε, παρασύροντας και τον Δήμαρχο που είχε εκλεχθεί μέσω συνεργασίας παρατάξεων.
Όταν ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ ρωτήθηκε σε συνέντευξη για το θέμα είπε «δεν είναι δικό μας φταίξιμο οι ζημιές. Οι στρακαστρούκες και τα βεγγαλικά που γεμίζουν τον ουρανό πάνω απ’ την πόλη κάθε χρόνο κάνουν πολύ περισσότερη φασαρία».
Διαβάστε: 
