Ο Σωκράτης Μάλαμας, γνωρίστηκε με τον Νίκο Παπάζογλου το 1985, στη Θεσσαλονίκη. Ήταν νεαρός και προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα του βήματα στο μουσικό στερέωμα. Τραγουδούσε σε μαγαζί στο κέντρο της πόλης, το οποίο ο Παπάζογλου επισκεπτόταν πάρα πολύ συχνά.
Επέλεγε μια σκοτεινή γωνιά στο πίσω μέρος του μαγαζιού και απολάμβανε το πρόγραμμα μέχρι το τέλος. Μάλιστα, όπως εξομολογήθηκε ο Σωκράτης Μάλαμας στη «Μηχανή του Χρόνου», πρώτα έφευγαν οι μουσικοί και μετά ο Νίκος.
Κάθε τόσο έκανε «αστυνομικές»ερωτήσεις για τα τραγούδια που ερμήνευαν στο πρόγραμμα.
«Ποιανού είναι;» » Πότε το είπε;» Έτσι ήρθαν σιγά – σιγά κοντά και τον κάλεσε να τον ακούσει στο στούντιο του, το «Αγροτικόν», που άκμαζε εκείνη την περίοδο.
Ο Παπάζογλου ήδη είχε κάνει σπουδαίες δουλειές και συνεργασίες, ενώ το στούντιο του επισκέπτονταν για να ηχογραφήσουν, μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου.
Ο Σωκράτης Μάλαμας θυμάται:
«Το Αγροτικό ήτανε στην έξαρσή του, στο πικ ας πούμε των δυνατοτήτων του, τότε. Ήτανε μεγάλο δώρο για την πόλη. Μπήκα και έγραψα και με βοήθαγε. Μου έλεγε «τι χρειάζεσαι, πνευστά;» Έπαιρνε τηλέφωνο τον τάδε, τον τάδε, ερχόταν. Γιατί εγώ δεν είχα πείρα από στούντιο. Καμία. Δηλαδή τις «Άσπρες» τις είχα γράψει θρακιώτικο, έτσι με κιθάρες και με λαγούτο και τελικά μπήκαν ηλεκτρικά όργανα μέσα και έγινε κομμάτι ροκ».
Ο Παπάζογλου πήρε τον Μάλαμα στο συγκρότημά του, τη «Λοξή Φάλαγγα» και έπαιζε κιθάρα μαζί του σε όλες τις συναυλίες. Όταν του πρότεινε να λέει και δικά του τραγούδια μέσα στο πρόγραμμα, τον εξέπληξε διότι πίστευε ότι το προσωπικό του ρεπερτόριο δεν ταίριαζε με το μουσικό ύφος της συναυλίας.
Ο Μάλαμας περιέγραψε αυτήν την αμηχανία του στη «Μηχανή του Χρόνου»:
«Μπήκα στο συγκρότημά του και όταν έγινε η δουλειά μου λέει «παίξε τραγούδια σου ενδιάμεσα στο δικό μου πρόγραμμα».
Εγώ δυσκολευόμουν γιατί τα τραγούδια που είχε ο Νίκος ήτανε τραγούδια έξω καρδιά τα περισσότερα και τα δικά μου ήτανε πολύ… «βαριά». Είχαν μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα και αισθανόμουν ότι θα επιβαρύνω αυτό το κοινό που ήταν μες στην τρελή χαρά».
«Αλλά αυτός επέμενε. Μου λέει «όχι, στη μέση του προγράμματος θα λες 2-3 τραγούδια». Και αποφάσισα να λέω απαράδεκτα τραγούδια μέσα σε πολύ, σε μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα. Δηλαδή εκεί που ήταν στο «Πότε Βούδας πότε Κούδας» εγώ έλεγα, ας πούμε, το «Καληνύχτα μαλάκα».
Ο Παπάζογλου μου έλεγε «μπράβο έτσι πρέπει». Ήταν τρελός, δεν ξέρω είχε μια ιδιορρυθμία, μια παράδοξη ιδιορρυθμία, γιατί παρότι ήταν συντηρητικός στην κρίση του για τα πράγματα, στις δράσεις του ήταν τελείως ανοιχτός».
Μετά από δική μας παρότρυνση ο Σωκράτης θυμήθηκε τις Λάσπες που έγραψε το 1989 και το τραγούδησε χωρίς καμία προετοιμασία. «Λάσπες στο δρόμο, λάσπες και βροχή, δεν ξέρω γιατί τρέχω. Eιν’ η ανάσα μου βαριά, σε θέλω δεν αντέχω».Ήταν μια αυθόρμητη και αυθεντική στιγμή από την συνάντησή μας στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 2016:
