Οι Beatles έκαναν το ξεκίνημά τους στις αρχές του ’60, παίζοντας σε ένα κλαμπ στο Αμβούργο της Γερμανίας.
Αν και το κοινό τους υποδέχτηκε θερμά, η πρώτη αυτή περίοδος δεν πήγε καλά λόγω νομικών προβλημάτων.
Ο Τζορτζ Χάρισον απελάθηκε γιατί ήταν ανήλικος, ενώ σύντομα τον ακολούθησαν τα υπόλοιπα μέλη με την κατηγορία του εμπρησμού επειδή είχαν βάλει φωτιά σε ένα προφυλακτικό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους.
Επέστρεψαν στην γενέτειρά τους στο Λίβερπουλ και άρχισαν να παίζουν στο Κάβερν Κλαμπ, όπου γνώρισαν τον μελλοντικό μάνατζέρ τους, τον ιδιοκτήτη καταστημάτων μουσικών οργάνων και συνθέτη Μπράιαν Επστάιν.
Το 1961, ο Επστάιν είχε επισκεφτεί, χωρίς επιτυχία, τα καλλιτεχνικά τμήματα αρκετών μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών του Λονδίνου.
Τελικά, η τύχη του χαμογέλασε στην Decca, η οποία δέχτηκε να ακούσει το συγκρότημα στο στούντιο ηχογραφήσεων της στο Βόρειο Λονδίνο. Ήταν πρωτοχρονιά του 1962.
Οι Beatles ξεκίνησαν οδικώς από το Λίβερπουλ, παραμονή της πρωτοχρονιάς, αλλά ο οδηγός έχασε τον δρόμο του και τελικά, έπειτα από ένα δεκάωρο ταξίδι, έφτασαν αργά το βράδυ εξαντλημένοι στο Λονδίνο.
Την επόμενη μέρα, όταν έφτασαν στο στούντιο της Decca για την ακρόαση, δεν βρίσκονταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Έπαιξαν και ηχογράφησαν δεκαπέντε τραγούδια, τα οποία είχε διαλέξει ο Επστάιν.
Σε αυτά συμπεριλαμβάνονταν τρία μόνο τραγούδια των Λένον και ΜακΚάρτνεϊ (Like dreamers do, Hello little girl και Love of the loved) και δώδεκα τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, όπως το Memphis, Tennessee του Τσακ Μπέρι, To know her is to lover her του Φιλ Σπέκτορ και το Crying, waiting, hoping του Μπάντι Χόλι.
Ίσως να μην ήταν η καλύτερη επιλογή τραγουδιών που θα αναδείκνυε τον πρωτοποριακό ήχο του συγκροτήματος.
Ο Μίχαν ολοκλήρωσε τη δοκιμαστική ηχογράφηση και την έστειλε στον προϊστάμενό του Ντικ Ρόου.
Σε μια συνάντησή του με τον Επστάιν, ο Ρόου είπε την περίφημη πλέον φράση:
«Κύριε Επστάιν, ο ήχος τους δεν μας αρέσει. Η μουσική με κιθάρες είναι πλέον εκτός μόδας».
Το σχόλιο σχετικά με τη μουσική με κιθάρες είναι παράξενο, καθώς ο Ρόου αμέσως μετά αποφάσισε να υπογράψει συμβόλαιο με ένα άλλο συγκρότημα με κιθάρες, τους Tremeloes.
Είναι όμως πιθανό το συγκρότημα να μην κατάφερε να δείξει τα χαρίσματά του κατά την ακρόαση.
Ήταν κουρασμένοι, ενώ το υλικό που είχε διαλέξει ο Επστάιν ίσως να μην ήταν το καλύτερο.
Άλλωστε οι Beatles δεν ήταν ακόμα οι επαγγελματίες, πειθαρχημένοι και με προσεγμένη εμφάνιση μουσικοί που έγιναν αργότερα υπό την καθοδήγηση του Επστάιν.
Ο μάνατζερ δεν απογοητεύτηκε από την απόρριψη της Decca και συνέχισε να αναζητά δισκογραφική εταιρεία.
Προσέγγισε τη μεγαλύτερη δισκογραφική του Ηνωμένου Βασιλείου, την ΕΜΙ, αλλά και αυτοί αρχικά απέρριψαν το συγκρότημα.
Τελικά, το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο των Beatles θα γινόταν πραγματικότητα μόνο όταν ο Τζορτζ Μάρτιν, παραγωγός στη θυγατρική εταιρεία Parlaphone της Decca, άκουγε το δοκιμαστικό που είχαν ηχογραφήσει στο στούντιο της Decca.
Όπως αποδείχτηκε τελικά, η ακρόαση δεν ήταν πλήρης αποτυχία.
ΠΗΓΗ: Οι Χειρότερες Προβλέψεις της Ιστορίας, Eric Chaline, Εκδόσεις Κλειδάριθμος
