Την άνοιξη του 1933, ο Genrikh Yagoda, επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν, που συνέλαβε τον Καμένεφ και τον Ζινοβίεφ. παρουσίασε ένα σχέδιο για την απέλαση των «αντί-σοβιετικών στοιχείων».
Σχεδόν 100 χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε καταυλισμούς εργασίας. Άστεγοι, μικροκακοποιοί, τσιγγάνοι, επαίτες, χωρικοί που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον λιμό και πολίτες που δεν είχαν διαβατήριο.
Όλοι χαρακτηρίστηκαν «ειδικοί έποικοι» και στάλθηκαν σε ακατοίκητες περιοχές του Καζακστάν και της Δυτικής Σιβηρίας.
Στους καταυλισμούς σύντομα επικράτησε συνωστισμός εξαιτίας του υπερπληθυσμού.
Γι΄ αυτό το λόγο το Μάιο του 1933, 6 χιλιάδες κρατούμενοι εστάλησαν στο νησί Nazino, χωρίς προμήθειες. Περίπου 27 άτομα έχασαν τη ζωή τους πριν φτάσουν εκεί όπου οι θερμοκρασίες ήταν υπό του μηδενός.
Την επόμενη μέρα υπήρχαν 295 νεκροί.
Οι υπόλοιποι αφέθηκαν χωρίς τροφή και νερό τις τέσσερις πρώτες μέρες.
Την πέμπτη μέρα οι φρουροί τους πήγαν αλεύρι. Προκλήθηκε πανικός. Άνθρωποι ποδοπατήθηκαν και υπέκυψαν πριν φτάσουν στις όχθες.
Οι κρατούμενοι μάζευαν αλεύρι στα καπέλα τους, τα πανωφόρια τους και στα χέρια τους, αλλά καθώς δεν είχαν τρόπο να ψήσουν ψωμί, το ανακάτευαν με το νερό του ποταμού και το έτρωγαν. Τα κρούσματα δυσεντερίας και τυφοειδούς πυρετού σάρωσαν το νησί. Την δέκατη κιόλας μέρα κατέφυγαν στον κανιβαλισμό.
Ο Nicolas Werth, συγγραφέας του βιβλίου «Cannibal Island:Death in a Siberian Gulag» το οποίο περιέχει πληροφορίες από ντοκουμέντα γράφει από μαρτυρίες όσων επέζησαν:
«Θυμάμαι πως έπιασαν το κορίτσι, το έδεσαν σ΄ ένα δέντρο και το τεμάχισαν για να φάνε ό,τι μπορούσαν. Πεινούσαν».
Στο βιβλίο αποκαλύπτει ότι εκατοντάδες γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, πυροβολήθηκαν από φρουρούς ή πνίγηκαν στην προσπάθεια τους να διαφύγουν από το νησί σε αυτοσχέδιες σχεδίες. Πολλοί περισσότεροι πέθαναν από την πείνα.
Αγροί με πτώματα.
«Άνθρωποι πέθαιναν παντού. Σκότωναν ο ένας τον άλλο», είπε μια ογδοντάχρονη χωρική σ΄ έναν ερευνητή για τους «κατοίκους» του Ναζίνο. Ήταν μόλις 13 χρόνων όταν οι κρατούμενοι εγκαταλείφθηκαν στο νησί και θυμάται μια πολύ νεαρή κρατούμενη την οποία φλέρταρε ένας από τους φρουρούς:
«Όταν ο φρουρός έφυγε, άνθρωποι έπιασαν το κορίτσι, το έδεσαν σ΄ ένα δέντρο και το τεμάχισαν για να φάνε ό,τι μπορούσαν. Πεινούσαν. Έπρεπε να φάνε. Όταν περπατούσες στο νησί έβλεπες ανθρώπινη σάρκα τυλιγμένη σε κουρέλια, ανθρώπινη σάρκα που είχε κοπεί και κρεμόταν στα δένδρα. Οι αγροί ήταν γεμάτοι πτώματα».
Δέκα μέρες αφότου άδειασαν τους κρατουμένους στο Ναζίνο, καταγράφηκε το πρώτο κρούσμα κανιβαλισμού. Ώς τα μέσα Ιουνίου, όσοι είχαν επιβιώσει είχαν μεταφερθεί σε καταυλισμούς πιο ψηλά στον ποταμό. Οι φήμες για τρομερά συμβάντα ερευνήθηκαν από έναν κομματικό δημοσιογράφο.
Το σοκ του ήταν τέτοιο ώστε έγραψε απ΄ ευθείας στον Στάλιν, ο οποίος έστειλε μια επιτροπή για να ερευνήσει. «Αυτό που συνέβη στο Ναζίνο ξεπερνά τη φαντασία», λέει ο συγγραφέας Nicolas Werth: «Υπάρχει όμως μια λεπτομερής τεκμηρίωση που μας επιτρέπει να πούμε μια ιστορία που ήταν θαμμένη τόσο καιρό. Η τραγωδία είναι ότι αυτοί που χάθηκαν στο νησί ήταν μόνο 1% αυτών που πέθαναν εκείνη τη χρονιά από τον λιμό. Υπήρξαν πολλά άλλα Ναζίνο· απλώς δεν ξέρουμε γι΄ αυτά».
Πηγή: HistoryToday, με πληροφορίες από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας tanea
