ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANNING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ
Η αποβίβαση των δυνάμεων του ΟΗΕ 150 χιλιόμετρα πίσω από τις βορειοκορεατικές γραμμές το 1950, θεωρείται η σημαντικότερη επιτυχής αμφίβια επιχείρηση της ιστορίας.
Η μάχη που ακολούθησε τερμάτισε την προσπάθεια του κομμουνιστικού βορρά να καταλάβει τον νότο.
Οι αποφάσεις που είχαν ληφθεί στις συνδιασκέψεις του Πότσνταμ και της Γιάλτας στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν καθορίσει τις διαδικασίες για την παράδοση ων Ιαπώνων που κατείχαν η χερσόνησο της Κορέας.
Η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε την παράδοση βορείως του 38ου παραλλήλου το 1945, ενώ οι Αμερικάνοι είχαν την ευθύνη νοτίως αυτού του γεωγραφικού πλάτους.
Το 1947 η Σοβιετική Ένωση ανακοίνωσε ότι ο Βορειοκορεάτες ήθελαν να εγκαταστήσουν δική τους κομμουνιστική κυβέρνηση.
Ο νεοϊδρυθείς ΟΗΕ πρότεινε να γίνουν γενικές εκλογές για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν.
Τον Αύγουστο του 1947 σχηματίστηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας στον βορρά, ενώ στον νότο δημιουργήθηκε η Δημοκρατία της Κορέας.
Σχεδόν αμέσως άρχισαν οι αψιμαχίες κατά μήκος των συνόρων στον 380 παράλληλο.
Οι Σοβιετικοί πρόσφεραν όπλα, εφόδια και συμβούλους για τον σχηματισμό ενός ισχυρού στρατού στον βορρά, ενώ η ΗΠΑ έδιναν βοήθεια χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό στον νότο.
Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ
Η Βόρεια Κορέα συνέχισε την αύξηση του στρατιωτικού δυναμικού της μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940, καθώς ο ηγέτης της, ο Κιμ Ιλ Σουνγκ, προετοιμαζόταν για να επανενώσει τη χώρα διά της βίας υπό την κομμουνιστική σημαία.
Τον Ιανουάριο του 1950 ο υπουργός Εξωτερικών Ντιν Άτσεσον δήλωσε ευθέως σε μια ομιλία του στον Εθνικό Σύνδεσμο Τύπου στην Ουάσινγκτον ότι τα αμερικανικά συμφέροντα στον Ειρηνικό περιλάμβαναν την Ιαπωνία, αλλά δεν έκανε καμιά αναφορά στην Κορέα.
Ο Κιμ Θεώρησε αυτή τη δήλωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζονταν να αποσύρουν στρατεύματα από την Κορέα, ως σαφές μήνυμα ότι οι Αμερικάνοι δεν θα υπερασπίζονταν τον νότο.
Μετά από ένα ταξίδι του στη Μόσχα, για να βεβαιωθεί ότι θα είχε την υποστήριξη του Ιωσήφ Στάλιν, ο Κιμ ενίσχυσε τον στρατό του και τον συγκέντρωσε κοντά στα σύνορα.
Η επίθεση στο νότο
Στις 25 Ιουνίου 1950, πάνω από 100.000 Βορειοκορεάτες με 125 σοβιετικά άρματα συνέτριψαν τη συνοριακή αμυντική γραμμή των Νοτίων.
Μέσα σε 48 ώρες οι κομμουνιστές βρίσκονταν στις παρυφές της πρωτεύουσας Σεούλ και ο νοτιοκορεατικός στρατός είχε υποχωρήσει πλήρως.
Μετά από αίτημα του Νοτιοκορεάτη προέδρου Σίγνκαμ Ρι, ο Αμερικάνος πρόεδρος Χάρι Τρούμαν έκανε έκκληση στα Ηνωμένα Έθνη για βοήθεια.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε ψήφισμα, χωρίς να προβληθεί βέτο από την πλευρά της απρόθυμης Σοβιετικής Ένωσης, για τον τερματισμό της επίθεσης.
Όταν οι Βορειοκορεάτες αγνόησαν την απόφαση και συνέχισαν τις επιχειρήσεις, το Συμβούλιο Ασφαλείας εξέδωσε άλλο ένα ψήφισμα που ενέκρινε στρατιωτική βοήθεια για απόκρουση της εισβολής.
Η απάντηση των αμερικανών
Στις 28 Ιουνίου ο Τρούμαν διέταξε τον στρατηγό Ντάγκλας Μακάρθουρ, διοικητή του στρατηγείου της Άπω Ανατολής στην Ιαπωνία, να παράσχει άμεση αεροπορική βοήθεια και να συγκεντρώσει πρόσθετες χερσαίες δυνάμεις στη χερσόνησο το ταχύτερο δυνατόν.
Αμερικανικά στρατεύματα από την Ιαπωνία άρχισαν να αποβιβάζονται στο λιμάνι Πουσάν στον νότο και προωθήθηκαν στο εσωτερικό της χώρας για να ενωθούν με τον υποχωρούντα νοτιοκορεατικό στρατό
Ακολούθησαν μικρές μονάδες από άλλα κράτη των Ηνωμένων Εθνών και στις 8 Ιουλίου 1950, ο Μακάρθουρ ανέλαβε τη διοίκηση της στρατιωτικής αποστολής του ΟΗΕ.
Η δύναμη αυτό προσπάθησε να σταματήσει την κομμουνιστική προέλαση 225 χιλιόμετρα νοτίως του 38ου παραλλήλου στην Ταετζόν, αλλά απέτυχε.
Στο τέλος Ιουλίου οι Βορειοκορεάτες είχαν περιορίσει τον ανεπαρκώς προετοιμασμένο και εκπαιδευμένο στρατό του ΟΗΕ σε μα αμυντική περίμετρο γύρω από το Πουσάν πλάτους 100 και μήκους 90 χιλιομέτρων.
Ωστόσο, παρά τις άγριες επιθέσεις των κομμουνιστών, η περίμετρος του Πουσάν κράτησε τις θέσεις της καθώς όλο και περισσότερες δυνάμεις του ΟΗΕ ενίσχυαν την άμυνά της.
Οι διοικητές αμφοτέρων των πλευρών πίστευαν ότι ο Μακάρθουρ θα συγκέντρωνε ένα μεγάλο στρατό στο λιμάνι και μετά θα έκανε αντεπίθεση, αλλά ο Αμερικανός στρατηγός είχε ένα καλύτερο σχέδιο.
Το τολμηρό σχέδιο Μακάρθουρ
Ο Μακάρθουρ πρότεινε μια τολμηρή αμφίβια αντεπίθεση στο λιμάνι της Ιντσόν, μόλις 35 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Σεούλ.
Οι στρατιωτικοί σύμβουλοι εξέφρασαν αμφιβολίες για την επιτυχία του σχεδίου όχι μόνο λόγω της απόστασης πίσω από τις εχθρικές γραμές, αλλά και επειδή οι πλημμύρες στην Ιντσόν έφθαναν μέχρι τα 10 μέτρα, αφήνοντας μόνο ένα μικρό χρονικό πλαίσιο για την επιτυχία του.
Ο Μακάρθουρ αγνόησε τις επιφυλάξεις, λέγοντας: «Θα αποβιβαστούμε στην Ιντσόν και θα τους συντρίψουμε».
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο στρατηγός συγκέντρωσε την Τακτική Στρατιωτική Δύναμη 7, που την αποτελούσαν 320 θωρηκτά, 4 αεροπλανοφόρα και 70.000 άνδρες από εννέα χώρες του ΟΗΕ.
Οι βασικές αμερικανικές μονάδες, η 1η Μεραρχία Πεζοναυτών και η 7η Μεραρχία Πεζικού, σχημάτισαν το 10ο Σώμα στρατού.
Μετά από πέντε ημέρες αεροπορικών βομβαρδισμών και δύο ημέρες ναυτικού κανονιοβολισμού, ο Μακάρθουρ άρχισε την Επιχείρηση Χρωμίτης νωρίς το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1950.
Πολλοί προβολείς, που είχαν τοποθετηθεί από προωθημένες μονάδες αναγνώρισης οι οποίες είχαν βγει κρυφά στην ακτή πριν από αρκετές μέρες, καθοδηγούσαν τις πρώτες μονάδες αποβίβασης.
Οι Πεζοναύτες του 5ου Συντάγματος, με μόλις 17 τραυματίες, κατέλαβαν γρήγορα το κομβικό νησί Βόλμι Ντο, το οποίο δέσποζε στην είσοδο προς το εσωτερικό της περιοχής.
Λίγες ώρες αργότερα, ακόμη περισσότεροι πεζοναύτες της 1ης Μεραρχίας βγήκαν στην ακτή και άρχισαν να προχωρούν προς το εσωτερικό, συναντώντας μικρή αντίσταση.
Στο τέλος της ημέρας, η Ιντσόν βρισκόταν στα χέρια των δυνάμεων του ΟΗΕ.
Χιλιάδες υπερασπιστές της ήταν νεκροί και αιχμάλωτοι ή υποχωρούσαν άτακτα προς τη Σεούλ.
Οι απώλειες των πεζοναυτών ήταν 20 νεκροί και 200 περίπου τραυματίες.
Στις 16 Σεπτεμβρίου, η 7η Μεραρχία Πεζικού βγήκε στην ακτή για να προχωρήσει προς τη Σεούλ και το σημαντικό αεροδρόμιό της στο Κίμπο.
Μέσα σε λίγες ημέρες το 10ο Σώμα Στρατού εξασφάλισε το αεροδρόμιο και την πρωτεύουσα με συνολικά λιγότερες από 300 απώλειες.
Ταυτοχρόνως, οι δυνάμεις του ΟΗΕ στην περίμετρο του Πουσάν επιτέθηκαν και απώθησαν του Βορειοκορεάτες.
Στις 26 Σεπτεμβρίου, οι δυνάμεις ου ΟΗΕ από το Πουσάν και την Ιντσόν ενώθηκαν κοντά στο Οσάν, αποκόπτοντας και τελικά καταστρέφοντας πάνω από οκτώ μεραρχίες Βορειοκορεατών.
Οι στρατιώτες της βόρειας Κορέας που είχαν διαφύγει υποχώρησαν πίσω από τον 38ο παράλληλο και την 1η Οκτωβρίου 1950, ολόκληρη η Νότια Κορέα βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών.
Οι δυνάμεις του ΟΗΕ διέσχισαν τον 38ο παράλληλο, συνέχισαν την καταδίωξη και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας Κορέας μέχρι τα Χριστούγεννα.
Μόνο μία παρέμβαση γιγαντιαίας κλίμακας από την Κίνα εμπόδισε την πλήρη νίκη των Ηνωμένων Εθνών.
Τελικά οι γραμμές μάχης σταθεροποιήθηκαν πάλι κοντά στον 38ο παράλληλο και στις 17 Ιουλίου 1953 ανακοινώθηκε η οριστική κατάπαυση του πυρός.
Οι δυο χώρες εξακολουθούν από τότε να βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση.
ΠΗΓΗ: ΟΙ 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, MICHAEL LEE LANNING. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ
