Λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στη Γερμανία δημιουργήθηκαν εφηβικές συμμορίες με κοινό παράγοντα τη μουσική, που έγραφαν αντί-ναζιστικά μηνύματα στους τοίχους. Διοργάνωναν βραδιές τζαζ και σουΐνγκ μουσικής, την οποία οι Ναζί είχαν λογοκρίνει και την απέρριπταν, επειδή οι καλλιτέχνες ήταν μαύροι. Άρα η άρια φυλή, δεν μπορούσε να τους αποδεχτεί. Κάποιοι πιτσιρικάδες όμως αντιστάθηκαν, όσο και όπως μπορούσαν.
«Οι πειρατές του Edelweiss»
Όταν έγινε υποχρεωτική η ένταξη στη νεολαία του Χίτλερ, το 1936, χιλιάδες νέοι κυρίως από την Κολωνία, προερχόμενοι από τις εργατικές τάξεις, δεν ήθελαν να συμμετάσχουν. Ο χαρακτήρας της παραστρατιωτικής οργάνωσης δεν ταίριαζε καθόλου με το σκεπτικό της ηλικίας τους, όταν το μόνο πράγμα που ήθελαν ήταν να ακούν την αγαπημένη τους μουσική, να φλερτάρουν και να ζουν αυθόρμητα. Ό,τι μισούσαν οι Ναζί δηλαδή.
Η Γκεστάπο τους αποκαλούσε «Πειρατές του Edelweiss». Ήταν αγόρια ηλικίας 12 έως 17 ετών, με αντιεξουσιαστική κουλτούρα, που τόλμησαν να πάνε κόντρα στην ναζιστική κυριαρχία. Κάτι που δεν ήταν καθόλου εύκολο και ανώδυνο. Οι συνέπειες ήταν τρομερές.
Η τζαζ μουσική θεωρήθηκε «εκφυλισμένη», γιατί συχνά οι μαύροι και οι Εβραίοι μουσικοί προωθούσαν τον ελεύθερο έρωτα.
Θέλοντας λοιπόν να «χτυπήσουν» αυτό το λανθασμένο σκεπτικό των Ναζί, οι «πειρατές» οργάνωναν μυστικά ταξίδια.
Έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ στα βουνά, με τα κορίτσια τους και την αγαπημένη τους μουσική, απολαμβάνοντας μια ζωή μακριά από συναγερμούς και στρατικοποίηση.
«Swing Kids»: Η συμμορία με τη βρετανική σημαία στο πέτο
Τα «Swing Kids», ήταν μια ομάδα μαθητών γυμνασίου, που θαύμαζε και αγαπούσε τον βρετανικό τρόπο ζωής. Χόρευαν και τραγουδούσαν σε ιδιωτικούς χώρους.
Τα αγόρια φορούσαν καρφίτσες «Union Jack» στο πέτο ενώ τα κορίτσια, που ποτέ δεν έλειπαν, φορούσαν πολύ κοντές φούστες, έντονα κραγιόν και είχαν τα μαλλιά τους ελεύθερα, αποτάσσοντας τη γερμανική μόδα με τις σφιχτές πλεξούδες.
Όταν το ναζιστικό κόμμα ήρθε στην εξουσία οι «Swing Kids», δεν ήταν απλά παιδιά που είχαν χόμπι το χορό αλλά έγιναν στοχοποιημένοι εχθροί, που ο τρόπος έκφρασής τους αποτελούσε πολιτική δήλωση.
Ενωμένες οι αντί – ναζιστικές συμμορίες αριθμούσαν πάνω από 3.000 μέλη
Ένα αρχείο ενημερωμένο από την Γκεστάπο, λέγεται ότι είχε καταγεγραμμένα πάνω από 3 χιλιάδες ονόματα αγοριών και κοριτσιών που υποτίθεται ότι υπονόμευαν το χιτλερικό καθεστώς.
Δεν σταματούσαν ποτέ. Έγραφαν στους τοίχους συνθήματα όπως «Κάτω ο Χίτλερ», πετούσαν τούβλα στα παράθυρα των αυτοκινήτων των Ναζί υπαλλήλων, εκτροχίαζαν τρένα, αλλά το μεγαλύτερο τους όνειρο ήταν η ανατίναξη των κεντρικών γραφείων της Γκεστάπο στην Κολωνία.
Βίαιες διώξεις και απαγχονισμοί…το τίμημα της αντίδρασης
Οι διώξεις πλήθαιναν και οι λάτρεις του Χίτλερ, κυνηγούσαν με μανία τους πιτσιρικάδες, που τους αντιμετώπιζαν ως συμμορίτες. Ο αρχηγός της συμμορίας των «Navajos», βασανίστηκε για 4 μήνες.
Ήταν μόλις 15 ετών!
Ένα 16χρονο παιδί, που συνελήφθη, απαγχονίστηκε δημόσια, φυσικά χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη.
Σταδιακά εξολοθρεύτηκαν και κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή όταν ενηλικιώθηκαν στάλθηκαν στο ανατολικό μέτωπο, στην πρώτη γραμμή. Αν και καταδικάστηκαν στη λήθη, η ιστορία τους έγινε γνωστή με την ταινία, Τα παιδιά του Σουΐνγκ, που κυκλοφόρησε το 1993. Είναι μια καταπληκτική ταινία που δείχνει με ποιο τρόπο ο Χίτλερ, ναζιστικοποίησε τη γερμανική κοινωνία και κυρίως τη νεολαία.
Διαβάστε επίσης στη «ΜτΧ»: «Ή θα χάσετε ή θα πεθάνετε». Ο θρυλικός ποδοσφαιρικός αγώνας του θανάτου, όπου η ανυπότακτη ουκρανική ομάδα Στάρτ διέλυσε την Ναζιστική παρά το τελεσίγραφο. Ελάχιστοι επέζησαν μετά το ματς…
