Τα τεχνάσματα που έχουν εφαρμόσει κατά καιρούς οι παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών για να προσελκύσουν το κοινό ξεπερνούν σε κάποιες περιπτώσεις κάθε φαντασία.
Ηλεκτρικές κενώσεις και ασφαλιστήριο σε περίπτωση καρδιακής προσβολής
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός Γουίλιαμ Καστλ, θεωρείται ο ο»βασιλιάς» αυτών των διαφημιστικών τρικ. Στην ταινία «Ο Μακάβριος Χορός», η τιμή του εισιτηρίου περιελάμβανε και ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο της εταιρίας Λόιντ, αν κάποιος πάθαινε καρδιακή προσβολή, εξαιτίας του φόβου.
Στην ταινία «Το Κεντρί του Θανάτου», ο Καστλ καλωδίωσε ορισμένα καθίσματα στις αίθουσες που πρόβαλαν την ταινία, διοχετεύοντας ρεύμα χαμηλής τάσης στα πόδια των θεατών κάθε φορά που υπήρχε επιθετική σκηνή, γεγονός που τους έκανε να πετάγονται -κυριολεκτικά- από τα καθίσματα τους!
Στο «Έγκλημα μετά τα Μεσάνυχτα», η προβολή σταματούσε λίγο πριν το τέλος, για να μπορέσουν να αποχωρήσουν οι «φοβιτσιάριδες»παίρνοντας πίσω το αντίτιμο του εισιτηρίου τους. Παράλληλα στους θεατές μοιράζονταν καρτελάκια που έγραφαν: «Η γωνία του δειλού».Όσοι τρόμαζαν, μπορούσαν να αποσυρθούν στη συγκεκριμένη γωνία, μέχρι τη λήξη της προβολής.
Ταινίες με «άρωμα τριαντάφυλλο»
Από τα πιο εξωφρενικά τεχνάσματα ήταν οι «μυρωδάτες ταινίες». Η παλαιότερη απόπειρα συνδυασμού κινηματογραφικής προβολής με οσμές αντίστοιχες με την εικόνα της ταινίας, έγινε στην Αμερική το 1906. Η ιδέα ανήκε στον θεατρικό παραγωγό και επιχειρηματία, Σάμουελ «Ρόξι» Ρόθαφελ και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε μια άιθουσα στο Πόρτλαντ, που πρόβαλε ένα πρόγραμμα από το ετήσιο «Φεστιβάλ Ρόδων», της πόλης.
Ένα κομμάτι βαμβακερού υφάσματος, εμποτισμένο με άρωμα τριαντάφυλλου, μπροστά από έναν δυνατό ανεμιστήρα σκόρπιζε την ευωδιά στην αίθουσα. Η εφαρμογή, που δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, έλαβε διάφορες ονομασίες: Aromarama και Smell -O- Vision, ήταν κάποιες από αυτές.
Μόνο μια ταινία μπόρεσε να διακριθεί για τις μυρωδιές της. Ήταν το ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ για την Κίνα «Behind the Great Wall», το 1959, η προβολή του οποίου συνοδευόταν από 72 οσφραντικές ουσίες. Ανάμεσα τους θυμίαμα, καπνός τσιγάρου, άρωμα ανθού πορτοκαλιάς, μπαχαρικά και οσμές της κινεζικής κουζίνας.
Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάστηκε, στην Κινηματογραφική Έκθεση Βρυξελλών και κέρδισε δυο βραβεία καινοτομίας. Η ταινία «Πολυέστερ» του Τζον Γουότερς, το 1981, αποτέλεσε την τελευταία ταινία του είδους. Η δική της «καινοτομία», ήταν ότι στους θεατές, μοίραζαν ειδικές κάρτες «ξύστε και μυρίστε», με οδηγίες σε ποια σημεία της προβολής έπρεπε να ξύσουν και να μυρίσουν την κάρτα!
Οι δυσάρεστες οσμές πλεονεκτούσαν: Δύσοσμα αέρια, κόλα συναρμολόγησης, καυσαέρια, βρώμικα παπούτσια, η οσμή ενός κουναβιού κ.ά. Η εφεύρεση είχε άδοξο τέλος, με αποτέλεσμα να μπει στη λίστα του περιοδικού Time με τις «100 χειρότερες ιδέες όλων των εποχών».
Πηγή: «Τα μυστικά του Σινεμά» του Άρη Μαλανδράκη, Εκδόσεις Γαβριηλίδη
