Μέχρι και τον 20ο αιώνα, όταν ο ανθρώπινος νους άρχισε να ερευνάται με πιο επιστημονικές μεθόδους, οι ψυχασθενείς αντιμετωπίζονταν λίγο καλύτερα από τα ζώα! Εξαιτίας της συμπεριφοράς τους, θεωρούνταν άνθρωποι κατώτερης κατηγορίας και στις καλύτερες περιπτώσεις, κατέληγαν σε φρενοκομεία, όπου έμεναν μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Όσοι είχαν ψυχικά νοσήματα αντιμετωπίζονταν ως ο «τρελός του χωριού» και στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να τους συντηρήσουν, πέθαιναν στον δρόμο απ’ την πείνα και τις κακουχίες.
Οι συνθήκες διαβίωσης στα φρενοκομεία ήταν άθλιες και στην πραγματικότητα υπήρχε εγκατάλειψη και αδιαφορία.
Οι ασθενείς δεν αντιμετωπίζονταν ως άρρωστοι άνθρωποι που έπρεπε να θεραπευθούν, αλλά περίπου ως επικίνδυνα ή ενοχλητικά ζώα, που έπρεπε να μείνουν απομονωμένα απ’ την κοινωνία.
Τους έδεναν με αλυσίδες και τους κρατούσαν για δεκαετίες μέσα σε κελιά, όπου κοιμόντουσαν δίπλα στις ακαθαρσίες τους.
Το φαγητό που τους έδιναν ίσα που αρκούσε για να τους κρατήσει ζωντανούς.
Δεν υπήρχε θέρμανση και κατά τη διάρκεια του βαρύ χειμώνα, οι ασθενείς ξάπλωναν στο πέτρινο πάτωμα και έμεναν εκτεθειμένοι στο κρύο.
Τον 19ο αιώνα, πολλά φρενοκομεία, όπως το διάσημο «Μπέντλαμ» στη Μεγάλη Βρετανία, δέχονταν επισκέψεις από αριστοκράτες, οι οποίοι παρατηρούσαν τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν και έκαναν δωρεές.
Κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων οι ασθενείς εκτείθονταν σαν ζώα σε ζωολογικό κήπο, δεμένοι με αλυσίδες πίσω από τα κάγκελα.
Την αλλαγή έφερε το φρενοκομείο «West Riding Pauper Lunatic Asylum», με υπεύθυνο τον Γουίλιαμ Τιουκ.
Ανήκε στους «Κουάκερους», μία χριστιανική αίρεση που θεωρούσε ότι υπήρχε θείο πνεύμα σε κάθε άνθρωπο.
Ο Γουίλιαμ αρνούνταν να αντιμετωπίσει τους ψυχασθενείς ως κατώτερους ανθρώπους και ήταν από τους πρώτους που προσπάθησε να τους θεραπεύσει ή έστω να βελτιώσει την καθημερινότητά, ειδικά στις ανίατες περιπτώσεις.
Τους άφηνε να κυκλοφορούν ελεύθεροι, τους έδινε δουλειές, για να απασχολούνται και κατέγραψε λεπτομερώς τα συμπτώματά τους.
Στα αρχεία του βρέθηκαν χιλιάδες φωτογραφίες ασθενών, καθώς και περιγραφές της ασθένειάς τους.
Σύμφωνα με τις σημειώσεις του, μία γυναίκα με το όνομα Μαίρη Μάνινγκ ισχυριζόταν πως είναι η «Βασίλισσα των ουρανών».
Η 37χρονη Σάρα Ντραμπλ, μπήκε στο φρενοκομείο λίγους μήνες αφότου γέννησε το 18ο παιδί της, επειδή ήταν «έντονα μελαγχολική».
Σήμερα η επιλόχεια κατάθλιψη είναι γνωστό σύμπτωμα και φυσικά δε χρειάζεται νοσηλεία.
