Ο Μαξ Χέντρουμ ήταν το πρόσωπο μιας εικονικής πραγματικότητας, που έκανε αληθινά πράγματα και είχε τεράστια εμπορική επιτυχία στην οικονομία.
Η ηλεκτρονική φιγούρα του διάσημου παρουσιαστή υποτίθεται ότι γεννήθηκε μέσα από ένα σενάριο, στο οποίο ένας δημοσιογράφος αρχίζει να αναζητά την αιτία του θανάτου των καθιστικών τηλεθεατών, οι οποίοι ήταν τόσο εθισμένοι στο μέσο που φούσκωναν και έσκαγαν!
Ο ρεπόρτερ Έντισον Κάρτερ ανακαλύπτει ότι πίσω από τους θανάτους βρίσκονται τα σατανικά σποτ του διαφημιστή Ζικ Ζακ, τα οποία είναι τόσο ελκυστικά που καθηλώνουν τους ανυποψίαστους τηλεθεατές, οι οποίοι βουλιάζουν στους καναπέδες.
Ο Ζικ Ζακ δουλεύει στο ίδιο κανάλι και όταν τα αφεντικά αντιλαμβάνονται πως ο Κάρτερ έχει ανακαλύψει τι συμβαίνει, αρχίζουν να τον κυνηγούν. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει τρακάρει στην είσοδο ενός γκαράζ που έχει μέγιστο ύψος 2,30μ. Στα αγγλικά, η πινακίδα γράφει: «MAX HEADROOM, 2.30 M», δηλαδή μέγιστο επιτρεπόμενο ύψος 2,30Μ.
Ο δημοσιογράφος πέφτει σε κώμα και για να τον αντικαταστήσουν, επινοούν ένα ανθρωποειδές ρομπότ με τη μορφή του Κάρτερ, αλλά η μνήμη του είναι κολλημένη στην τελευταία εικόνα που είδε ο ρεπόρτερ, την πινακίδα, Μαξ Χέντρουμ.
Η ταινία, «Max Headroom: 20 Minutes into the Future», με το παραπάνω σενάριο, μεταδόθηκε για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του χαρακτήρα, αφού το ρομπότ είχε διαγράψει τεράστια επιτυχία στην τηλεόραση.
Η «γέννηση» του Μαξ
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, οι υπεύθυνοι της εταιρείας παραγωγής Cucumber Studio, Άνναμπελ Τζάκι και Ρίκι Μόρτον, δημιούργησαν τον Μαξ Χέντρουμ κατόπιν παραγγελίας της δισκογραφικής εταιρείας Crysalis Records για την παρουσίαση 13 εκπομπών βίντεο κλιπ στο αγγλικό κανάλι 4.
Η εικόνα του ρομπότ δεν δημιουργήθηκε από κομπιούτερ γιατί τότε δεν υπήρχαν ακόμη τα προγράμματα των υπολογιστών, που θα μπορούσαν να φτιάξουν έναν τέτοιο εικονικό χαρακτήρα με την αρτιότητα της σημερινής τεχνολογίας.
Έτσι, η εικόνα του παρουσιαστή ρομπότ χτίστηκε πάνω σε έναν ηθοποιό, τον Καναδό Ματ Φρίουερ. Του έβαλαν στο πρόσωπο μια μάσκα καουτσούκ με φουτουριστικό μακιγιάζ, φακούς επαφής στα μάτια για να πετύχουν το άδειο βλέμμα και εμαγιέ δόντια για να γυαλίζουν όταν χαμογελάει. Του φόρεσαν κοστούμι από ίνες γυαλιού και προγραμμάτισαν τη φωνή του σε συνθεσάιζερ για να βγαίνει ηλεκτρονική με γνώρισμα τον εσκεμμένο ψευδό συλλαβισμό.
Το ρομπότ βρισκόταν σε ένα γεωμετρικό υπόβαθρο, αλλά ακόμη και το φόντο ήταν σχεδιασμένο στο χέρι.
Αυτό το στοιχείο άλλαξε αργότερα, όταν το σόου μεταφέρθηκε στην Αμερική και το υπόβαθρο ήταν προϊόν επεξεργασίας γραφικών από έναν υπολογιστή… Commodore Amiga.
Το σόου της παρουσίασης μουσικών βίντεο κλιπ στη βρετανική τηλεόραση άρχισε το 1985 και είχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Την επόμενη χρονιά μετονομάστηκε σε, «The Max Talking Headroom Show», καθώς το ρομπότ έπαιρνε πλέον συνεντεύξεις από διάσημους και μάλιστα μπροστά σε κοινό, που κατέκλυζε το στούντιο.
Η εκπομπή μεταδόθηκε και στις ΗΠΑ το 1987 και το 1988, αλλά ο Max δεν περιορίστηκε στην τηλεόραση. Το 1986 έγινε βιντεοπαιχνίδι για τις ηλεκτρονικές παιχνιδομηχανές Spectrum και Commodore.
Συμμετείχε σε πολλά διαφημιστικά σποτ με αποκορύφωμα την καμπάνια της Coca Cola που είχε σκηνοθετήσει ο Ρίντλεί Σκοτ και είχε στοιχίζει 25 εκατ. δολάρια, με σλόγκαν «Catch the wave», αφού είχε προηγηθεί επιχειρηματικός πόλεμος με την Pepsi για τα ανέκφραστα μάτια του ρομπότ.
Ο Max εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Σουσάμι Άνοιξε» και συμμετείχε σε πολλά βίντεο κλιπ, ενώ πρωταγωνιστεί στο «Paranoimia» των Art of Noise. Εμφανίστηκε ακόμη και στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Κάλγκαρι του Καναδά, το 1988.
Ωστόσο, το πρόγραμμα των νέων εκπομπών στην αμερικανική τηλεόραση ματαιώθηκε, όπως και το σχέδιο για να γυριστεί μια ταινία με ήρωα τον Max, καθώς η παραγωγή έπεσε πάνω στη μεγάλη απεργία των σεναριογράφων του 1988.
Ο Μαξ Χέντρουμ δεν έπαιρνε μόνο συνεντεύξεις αλλά παραχωρούσε και ο ίδιος. Δήλωνε ότι γεννήθηκε από μια τηλεόραση και υιοθετήθηκε από ένα SONY».
Το ρομπότ ανθρωποειδές ήταν χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της ποπ κουλτούρας της δεκαετίας του ΄80 και δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε από το περιοδικό ΚΛΙΚ για να καλύψει το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους, τον Απρίλιο του 1987, με το τυπογραφικό λάθος (heardroom) στο «χτύπημα». Η εικόνα του Headroom ήταν ενοχλητική, όπως ακριβώς είχαν απαιτήσει οι διαφημιστές δημιουργοί του και το πρόσωπό του θολό, όπως και η αντίληψη που είχε τότε η κοινωνία για τον ρόλο του ανθρώπου στην ηλεκτρονική εποχή, που ανέτειλε.
Για την ιστορία το πρώτο τεύχος του ΚΛΙΚ, που δεν ήταν ακόμη παρά ένα νέο εγχείρημα χωρίς επιρροή, είχε θέματα για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις των νέων, τις μικρές αδυναμίες του Παπανδρέου, το Καντάφι να παίζει βόλεϊ στην Ομόνοια και θέμα για το περιθώριο στην ΕΣΣΔ…Το περιοδικό ισορροπούσε ανάμεσα στο life style στην πολιτική και στην κοινωνία…Tουλάχιστον στο πρώτο τεύχος.
