Η «Σιωπή των Αμνών», η ταινία τρόμου που βασίστηκε σε πραγματικές δολοφονίες. Ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε Όσκαρ με μόλις 16′ συμμετοχής ως Χάνιμπαλ Λέκτερ. Έχετε παρατηρήσει το κρυφό μήνυμα της αφίσας;

Η «Σιωπή των αμνών» θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις τρομακτικότερες ταινίες του κινηματογράφου. Σε αντίθεση με τις αρχικές εκτιμήσεις σχετικά με την πορεία της, ήταν από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν Όσκαρ.
Το σενάριο ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις, που για να το ολοκληρώσει, χρειάστηκε έξι χρόνια.
Μία νεαρή πράκτορας του FBI, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά διαδοχικών φόνων ενός στυγερού δολοφόνου, του Μπάφαλο Μπιλ.
Για να μπει στο μυαλό του και να καταφέρει να τον συλλάβει, ζητά τη βοήθεια του ειδεχθή δολοφόνου, Χάνιμπαλ Λέκτερ, που βρίσκεται κάτω από δρακόντεια μέτρα, στην απομόνωση της φυλακής.
Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ψυχίατρος στο επάγγελμα, σκότωνε και έτρωγε τα θύματά του.
Ο βασικός χαρακτήρας, Μπάφαλο Μπιλ, τον οποίο υποδύθηκε ο Τεντ Λεβίν, είναι εμπνευσμένος από τρεις διαβόητους δολοφόνους που προκάλεσαν τρόμο στην αμερικάνικη κοινωνία.
Ο Χάρις δανείστηκε χαρακτηριστικά από τους Εντ Γκιν, που έβγαζε το δέρμα των θυμάτων του, Τεντ Μπάντι που σκότωνε γυναίκες και Γκάρι Χάιντνικ που απήγαγε κορίτσια και τα κρατούσε στο υπόγειο του.

Η ταινία θεωρήθηκε ότι θα αποτύγχανε εξαιτίας των συντελεστών.
Ήταν χαμηλού κόστους και θα τη σκηνοθετούσε ο Τζόναθαν Ντέιμι, που μέχρι τότε είχε αναλάβει μόνο κωμωδίες.
Οι παραγωγοί για τον ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ, ήθελαν τον Τζακ Νίκολσον και για την πράκτορα του FBI, τη Μεγκ Ράιαν ή τη Μισέλ Φάιφερ.
Ωστόσο και οι τρεις αρνήθηκαν να συμμετέχουν κι έτσι απευθύνθηκαν στους Άντονι Χόπκινς και Τζόντι Φόστερ.
Όταν το σενάριο έφτασε στα χέρια του Χόπκινς, άγνωστο γιατί, αρχικά νόμιζε ότι του πρότειναν να παίξει σε μία παιδική ταινία. Τελικά κλήθηκε να υποδυθεί τον πιο αποκρουστικό δολοφόνο στην ιστορία του κινηματογράφου.

Για να καταφέρει να ενσαρκώσει με επιτυχία τον αιμοδιψή Χάνιμπαλ, μελέτησε φακέλους της αστυνομίας και παρακολούθησε ακροάσεις δολοφόνων.
Πράγματι, ο ανατριχιαστικός τρόπος που κοίταζε τη κάμερα παρέπεμπε σε ψυχοπαθή δολοφόνο.
Όπως είπε, εμπνεύστηκε τη χαρακτηριστική φωνή από τον συγγραφέα Τρούμαν Καπότε και την ηθοποιό Κάθριν Χέπμπορν.
Μάλιστα, ο Χόπκινς έκανε και κάποιες ενδιαφέρουσες προσθήκες. Πρότεινε να φοράει άσπρη φόρμα αντί για πορτοκαλί γιατί το θεωρούσε πιο απωθητικό, εξαιτίας της φοβίας του για τους γιατρούς. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε τον Τόμας Χάρις, αλλά και το κοινό που κατέκλυσε τις κινηματογραφικές αίθουσες.
Η παρουσία του Χόπκινς στη ταινία δεσπόζει και ο ρόλος του είναι κυριαρχικός.
Ωστόσο, συνολικά εμφανίζεται μόλις 16 λεπτά. Ήταν αρκετά όμως για να του χαρίσουν το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.
Η ταινία απέφερε κέρδη 272 εκατομμυρίων δολαρίων και κέρδισε συνολικά 5 Όσκαρ.

«Αισθησιασμός θανάτου» η φωτογραφία του Νταλί στην αφίσα της ταινίας.

Η ταινία κυκλοφόρησε με αφίσα εμπνευσμένη από μία φωτογραφία του διάσημου ζωγράφου, Σαλβαδόρ Νταλί. Συγκεκριμένα, απεικονίζεται το πρόσωπο της Τζόντι Φόστερ με μία πεταλούδα να της καλύπτει το στόμα. Πάνω στην πεταλούδα βρίσκεται μια νεκροκεφαλή, την οποία είχε δημιουργήσει ο Νταλί το 1951 από τα γυμνά κορμιά επτά γυναικών.
Το έργο του ονόμασε «Αισθησιασμός Θανάτου», το πραγματοποίησε σε συνεργασία με τον φωτογράφο Φίλιπ Χάλσμαν και φυσικά είχε προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις.
Στην αφίσα ελάχιστοι την πρόσεξαν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: