Οι διαγωνισμοί ομορφιάς δεν αποτελούνταν πάντα από όμορφες κοπέλες με μαγιό και εντυπωσιακά φορέματα.
Μερικές φορές οι διαγωνιζόμενες έπρεπε να φορέσουν σακούλες στο κεφάλι, έτσι ώστε η ομορφιά του προσώπου τους να μην επηρεάσει τους κριτές, οι οποίοι έπρεπε να βαθμολογήσουν αποκλειστικά και μόνο την τελειότητα του σώματός τους.
Όταν προσπαθούσαν να απομονώσουν και να βαθμολογήσουν μόνο τα μάτια των γυναικών, τότε οι κανόνες απαιτούσαν το υπόλοιπο πρόσωπο να καλύπτεται πάλι από ειδική μάσκα. Ήταν πολύ εύκολο να παρασυρθούν οι κριτές από ένα ζευγάρι σαρκώδη χείλη ή μία τέλεια μύτη.
Σε ένα διαγωνισμό, οι κοπέλες χρειάστηκε να φορέσουν μπικίνι και μια μάσκα πιθήκου, για να κερδίσουν τον τίτλο του “Πιο Όμορφου Πιθήκου” και ένα ρόλο στην ταινία “Μάχη στον Πλανήτη των Πιθήκων”.
Υπήρχαν διαγωνισμοί, όπου η εξωτερική ομορφιά των κοριτσιών δεν είχε καμία απολύτως σημασία.
Αντιθέτως, οι κοπέλες έπρεπε να βγάλουν ακτινογραφία, για να αποδείξουν ποια είχε τον ωραιότερο “εσωτερικό” κόσμο.
Ο διαγωνισμός ονομαζόταν “Μις Τέλεια Κορμοστασιά”, διοργανωτές ήταν ο εθνικός σύνδεσμος χειροπρακτών και σκοπός τους, να βρουν τη γυναίκα με την πιο ίσια σπονδυλική στήλη.
Όταν οι κριτές δυσκολεύονταν να αποφασίσουν ποιες ήταν οι τέλειες αναλογίες, κατέληγαν σε μία πολύ πιο πρακτική μέθοδο.
Χρησιμοποιούσαν χαρτόνια που είχαν ακριβώς τις ίδιες διαστάσεις με τις καμπύλες της Μέριλιν Μονρό και κέρδιζε, όποια διαγωνιζόμενη κάλυπτε καλύτερα το κενό.
Απ’ τους διαγωνισμούς ομορφιάς δεν λείπουν ποτέ οι χορηγοί.
Όπως στην περίπτωση της Τζιν Κόρτνεϊ που το 1955 κέρδισε τον τίτλο της “Βασίλισσας των Λουκάνικων” και χρειάστηκε να φωτογραφηθεί με τα λουκάνικα της εταιρείας Zion Meat.
Αντίστοιχα, το 1947, η νικήτρια Μπέτι Μπάρετ φόρεσε πάνες για να διαφημίσει το Αμερικάνικο Ινστιτούτο για Πάνες.
Αυτός είναι ο πρώτος άνθρωπος που άνοιξε σχολή για μανεκέν και έθεσε τις επαγγελματικές βάσεις για τα μοντέλα. Χορός, μακιγιάζ, θεατρικότητα ήταν οι καινοτομίες του… 
