Το 1963 τρεις νεαροί Γερμανοί αλπινιστές πέρασαν 17 ημέρες κρεμασμένοι σε παγωμένη πλαγιά, με θερμοκρασίες που σπάνια ξεπερνούσαν τους -20 ή και πολλές φορές τους -40 βαθμούς Κελσίου. Στόχος τους ήταν να φτάσουν στην κορυφή του ιταλικού βουνού Λαβαρέντο, σε ύψος 2.998 μέτρων, από τη βόρεια και τελείως κατακόρυφη πλαγιά.
Η πρόκληση ήταν μεγάλη. Στη βόρεια πλευρά του Λαβαρέντο γίνονταν, μέχρι τότε, όλες οι δοκιμές καινούργιων μεθόδων αναρριχήσεων και νέων τεχνικών μέσων για την συγκράτηση των ορειβατών στο κενό.
Οι τρεις φίλοι έπρεπε να διανύσουν απόσταση 600 μέτρων από τη βάση τους χρησιμοποιώντας καρφιά και σχοινιά σε συνθήκες πολικού ψύχους.
Κανείς δεν το είχε καταφέρει μέχρι τότε. Για την ακρίβεια κανείς δεν το είχε επιχειρήσει.
Οι τρεις Γερμανοί αλπινιστές το κατάφεραν. Το πείσμα του Πέτερ Ζίγκερ, του Ράινερ Κάουσκε και του Γκερτ Ούνερ ξεπέρασε κάθε εμπόδιο, κάθε σωματική και ψυχική κούραση και άνοιξε νέο «δρόμο» προς την κορυφή του Λαβαρέντο.
Με τα διχαλωτά καρφιά που χρησιμοποίησαν, στάθηκε δυνατή η αναρρίχηση από την κατακόρυφη γραμμή.
Έτσι, οι τρεις νεαροί κάτοικοι Μονάχου πραγματοποίησαν το όνειρο όλων των αλπινιστών.
Ο 26χρονος Πέτερ Ζίγκερ ήταν ηλεκτρολόγος. Όπως και ο 24χρονος Ράινερ Κάουσκε. Ο επίσης 24χρονος Γκερτ Ούνερ ήταν επιπλοποιός.
Αν και τα επαγγέλματά τους ουδεμία σχέση είχαν με την άθληση, διέθεταν πολύ καλή φυσική κατάσταση και ήταν έμπειροι στην αναρρίχηση.
Γι αυτό και άντεξαν 17 μέρες κρεμασμένοι από τον βράχο.
Αποφασισμένοι να φτάσουν στην κορυφή
Στην αρχή οι τρεις άνδρες σκαρφάλωναν «φυτεύοντας» καρφιά και κρεμώντας ειδικά σχοινιά που αντέχουν στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.
Όταν έφτασαν στα 70 μέτρα, αποφάσισαν να συνεχίσουν ως το τέλος μέσω του δύσκολου «δρόμου».
Το αρχικό σχέδιο ήταν η ανάβαση να ολοκληρωθεί σε 10 ημέρες. Επέμεναν όμως να κρατήσουν απόλυτα κατακόρυφη γραμμή στην πορεία τους, την αποκαλούμενη «σταγόνα βροχής». Κάθε μέρα προχωρούσαν, κατά μέσο όρο, περίπου 35 μέτρα.
Τη νύχτα έβγαζαν από τους σάκους μικροσκοπικά κρεμαστά στρώματα από νάιλον, τα κρεμούσαν από δύο καρφιά, τοποθετούσαν ζεστούς υπνόσακους και χώνονταν μέσα.
Καθένας ήταν ξαπλωμένος μόνος του με μόνη συντροφιά τον φακό του και περίμενε να ξημερώσει. Κανείς τους ποτέ δεν κοιμήθηκε για περισσότερες από δύο ώρες. Τις υπόλοιπες ώρες της νύχτας έκαναν μασάζ ο ένας στον άλλον για να μην παγώσουν.
Το πρωί έβγαιναν από τους υπνόσακους, κάθονταν στα στρώματα με τα πόδια κρεμασμένα, έλεγαν καλημέρα και ξεκινούσαν την αναρρίχηση. Από τις 17 ημέρες, τις τρεις το θερμόμετρο έδειχνε 35-40 βαθμούς υπό το μηδέν.
Τις πέντε ο καιρός ήταν άσχημος και τις υπόλοιπες υποφερτός.
Η βοήθεια από το έδαφος
Οι τρεις φίλοι ήταν μόνοι τους στον βράχο. Κάτω όμως, στη βάση, τους παρακολουθούσαν άλλοι αλπινιστές και τους έστελναν μέσω ενός σχοινιού 500 μέτρων τρόφιμα, ζεστά ροφήματα και ό,τι άλλο τους ζητούσαν.
Αυτό το σχοινί τους έσωσε από την νευρική κατάρρευση. Τους εξασφάλιζε τη σιγουριά πως ό,τι κι αν συνέβαινε θα έδεναν τον εαυτό τους, θα ειδοποιούσαν τη βάση και αμέσως θα βρίσκονταν στο έδαφος σώοι και αβλαβείς.
Τα πρώτα 16 μερόνυχτα οι τρεις αλπινιστές διένυσαν περίπου 520 μέτρα. Το πρωί της 17ης μέρας οι οδηγοί της Ιταλικής λέσχης αλπινιστών ανέβηκαν, ακολουθώντας άλλες γνωστές ευκολότερες διαβάσεις, στην κορυφή του Λαβαρέντο, για να περιμένουν την ηρωική τριάδα.
Οι Γερμανοί ήταν ήδη κουρασμένοι, τα τελευταία μέτρα ήταν τα πιο δύσκολα και αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν άλλη μια φορά.
Το πρωινό της επόμενης ημέρας οι τρεις συνέχισαν την πορεία τους διαλέγοντας πάλι το δύσκολο κομμάτι της διαδρομής . Σε λίγες ώρες βρέθηκαν δίπλα στον μεγάλο σιδερένιο σταυρό που βρισκόταν στην κορυφή, κοντά στους οδηγούς που τους περίμεναν.
Πρώτος έφτασε ο Ζίγκερ και έπειτα από τρεις ώρες οι σύντροφοί του.
Το ίδιο βράδυ κοιμήθηκαν στο ζεστό καταφύγιο, αν και δυσκολεύτηκαν αρκετά. Χρειάστηκαν μέρες για να χαλαρώσουν μετά το δύσκολο εγχείρημά τους.
Την επομένη στο κοντινό χωριό Μισουρίνα, τους περίμενε ενθουσιώδης υποδοχή. Τους απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο ενώ οι δημοσιογράφοι έμαθαν από πρώτο χέρι το κατόρθωμά τους και το έκαναν γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Για να φτάσουν στην κορφή οι τρεις αλπινιστές χρειάστηκε να καρφώσουν 850 καρφιά.
Τα 450 έμειναν στη θέση τους για να σημειώνουν τη γραμμή της «σταγόνας της βροχής».
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το περιοδικό «Εικόνες»
