Στις απονομές των βραβείων Όσκαρ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν κερδίσει το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο, ηθοποιοί, που έχουν υποδυθεί κάποια μεγάλη ιστορική προσωπικότητα και έχουν υποβληθεί σε διάφορες δοκιμασίες, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την αλλαγή στην εξωτερική τους εμφάνιση.
Υπήρξαν ηθοποιοί που ξεχώρισαν μέσα από αυτούς τους ρόλους τους εξαιτίας της φοβερής ομοιότητας με τον χαρακτήρα που υποδύθηκαν. Στην υπηρεσία τους είχαν βέβαια ικανούς μακιγιέρ που έκαναν «θαύματα». Αυτό όμως που οδηγεί σε ένα βραβείο Όσκαρ δεν είναι τα τρυκ, αλλά η υψηλή τέχνη της υποκριτικής και το σπουδαίο ταλέντο του καλλιτέχνη.
Με αφορμή την φετινή απονομή των βραβείων, ας θυμηθούμε κάποιες περιπτώσεις ηθοποιών που κέρδισαν, υποδυόμενοι μεγάλες προσωπικότητες.
Μπεν Κίνγκσλεϊ – Μαχάτμα Γκάντι, στην ταινία «Γκάντι» (1982)
Ο Κίνγκσλεϊ είναι ένα κράμα του Ινδού πατέρα και της Βρετανίδας μητέρας του.
Το όνομα του προέρχεται από το παρατσούκλι του πατέρα του, τον οποίο αποκαλούσαν «Μπένζι» και από τον παππού του «Κίνγκ Κλόουβ».
Έτσι, το πάντρεμα των δυο αγαπημένων του ονομάτων οδήγησε στον Μπεν Κίνγκσλεϊ.
Όταν κέρδισε το Όσκαρ μετρούσε ήδη 15 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής.
Η απόδοση του στον ρόλο του Ινδού ακτιβιστή, στην ταινία «Γκάντι», τον καθιέρωσε ως τον πιο φημισμένο ηθοποιό της γενιάς του, ενώ το 2001 η βρετανική κυβέρνηση τον έχρισε ιππότη.
Φόρεστ Γουίτακερ – Ίντι Αμίν στην ταινία «Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας» (2006)
Πριν να πει το τελικό ναι σε αυτό το ρόλο, ο Γουίτακερ, μελέτησε πολύ προσεκτικά την προσωπικότητα του βάναυσου δικτάτορα Ίντι Αμίν.
Αφού πείστηκε ότι μπορούσε να αντεπεξέλθει, έμαθε να μιλάει Σουαχίλι, να παίζει ακορντεόν, ενώ παρακολούθησε δεκάδες ντοκιμαντέρ με τη ζωή και το έργο του.
Τέλος, σε μια προσπάθεια απόλυτης προσέγγισης του ρόλου, συνάντησε τα αδέρφια του δικτάτορα και συνομίλησε για πολλές ώρες μαζί τους.
Αφού κέρδισε το Όσκαρ, αποκάλυψε σε συνέντευξη του στην Telegraph, ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η ταύτιση του ήταν τόσο μεγάλη που δεν «πετούσε» τον ρόλο από πάνω του ποτέ.
Ακόμα και με τους δικούς του ανθρώπους φερόταν ως δικτάτορας.
Σίγουρα, μια δύσκολη περίοδος για την οικογένεια!
Μαριόν Κοτιγιάρ – Εντίθ Πιάφ στην ταινία «La Vie en Rose» (2007)
Ξύρισε τα φρύδια της και μια γραμμή από τα μαλλιά της για να πετύχει το ακριβές σχήμα του προσώπου της γαλλίδας σταρ.
Πέντε ώρες μακιγιάζ κάθε μέρα και μια δίαιτα σχεδόν εξαντλητική, και αυτό όχι γιατί η Μαριόν Κοτιγιάρ είχε παραπανίσια κιλά, αλλά γιατί έπρεπε να δείχνει μικροκαμωμένη και κοντύτερη!
Δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσει την προσωπικότητα της Πιάφ, η οποία ήταν σπάταλη, εξαρτημένη από ουσίες και με πολλά προβλήματα υγείας.
Ωστόσο, η ηθοποιός κατάφερε να ισορροπήσει ακόμα και τη φωνή της τραγουδιστικά στην ταινία.
Όταν τελικά κέρδισε το Όσκαρ, δήλωσε πως είχε την ανάγκη να εξαγνιστεί από την προσωπικότητα αυτή. Ένιωθε όπως έλεγε, να την στοιχειώνει.
«Ταξίδεψα πολύ μακρυά για να καταφέρω να ξεφύγω από το φάντασμα της», δήλωσε η ηθοποιός.
Τζούντι Ντεντς – Βασίλισσα Ελισάβετ στην ταινία «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» (1998)
Η πρώτη της υποψηφιότητα στα Όσκαρ, ήρθε ένα χρόνο πριν από τη βράβευσή της, μέσα από έναν εξίσου «βασιλικό ρόλο», αυτόν της βασίλισσας Βικτορίας. Το πέρασμα της από την ταινία, «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», ήταν μόλις 8 λεπτά. Όμως, όπως όλα δείχνουν, ήταν τόσο στρατηγικά τοποθετημένη, στην αρχή, τη μέση και στο τέλος της ταινίας που κέρδισε τις εντυπώσεις τόσο με το υποκριτικό της ταλέντο αλλά και με την αρχοντική της εμφάνιση.
Όταν έλαβε το Όσκαρ, δήλωσε πως είναι άξιο απορίας, πως τελικά κατάφερε με ένα τόσο σύντομο πέρασμα να κερδίσει ένα τόσο σημαντικό βραβείο.
«Μήπως θα έπρεπε να πάρω ένα μικρό κομματάκι του μόνο;» αναρωτήθηκε δημόσια η ηθοποιός.
Μέριλ Στρίπ – Μάργκαρετ Θάτσερ στην ταινία «Η Σιδηρά Κυρία» (2011)
Και οι 19 υποψηφιότητες της Μέριλ Στρίπ απέδειξαν το κορυφαίο ταλέντο της. Μόνο δυο φορές κατάφερε να φύγει με το Όσκαρ, όμως ακόμα και αυτός ο αριθμός για άλλους πρωταγωνιστές αποτελεί ένα απραγματοποίητο όνειρο.
Εκείνη ως γνήσια καλλιτέχνης, το διακωμώδησε πολλές φορές και πάντα αντιμετώπιζε την «ήττα» της με χιούμορ.
Η ταινία «Σιδηρά Κυρία¨, στην οποία υποδύεται την Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν κατάφερε να κερδίσει την εύνοια των κριτικών.
Όμως, η ομοιότητα των δυο γυναικών ήταν καταπληκτική. Είναι ίσως ο βασικότερος λόγος που της χάρισε τελικά το χρυσό αγαλματάκι!
Ντάνιελ Ντέι-Λιούις – Αβραάμ Λίνκολν στην ταινία «Λίνκολν» (2012)
Ο Ντάνιελ Ντει – Λιούις, που μεγάλωσε ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία, έχει υποφέρει πολλά δεινά για να μπει στο πετσί ενός ρόλου, χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο ηθοποιός εξάσκησε την φωνή και την προφορά του, χρωματίζοντας την όπως ακριβώς ο Λίνκολν.
Την τακτική αυτή ακολουθούσε στο σπίτι και σε όλες τις κοινωνικές του υποχρεώσεις.
Μιλούσε και αντιδρούσε ως «ρόλος». Με τη νίκη του στα Όσκαρ, που ήταν η τρίτη στην καριέρα του, έσπασε το ρεκόρ ανάμεσα στους συναδέλφους του κερδίζοντας το βραβείο για τον Καλύτερο Ηθοποιό τρεις φορές.
Πολλές ιστορικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες έχουν χαρίσει βραβεία σε ταλαντούχους πρωταγωνιστές του Χόλιγουντ. Το δικό του καλλιτεχνικό στίγμα άφησε και ο Σον Πεν, όταν υποδύθηκε τον Χάρβεϊ Μιλκ, έναν ακτιβιστή, που έδωσε τη ζωή του για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων μέσα σε μια συντηρητική κοινωνία. Όπως και η Κέιτ Μπλάνσετ, στην ταινία «The Aviator», που ενσάρκωσε την εκρηκτική προσωπικότητα της Κάθριν Χέπμπορν, το 2004, που της χάρισε άλλο ένα χρυσό αγαλματάκι στην συλλογή της.
Σε κάθε περίπτωση, το ταλέντο δεν αμφισβητείται και εξελίσσεται χαρίζοντας μοναδικές ερμηνείες.
