Στις 3 Αυγούστου 1977, μετά τον θάνατο του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπου Μακάριου Γ’, τον διαδέχεται για 45 ημέρες ο πρόεδρος της Βουλής, όπως τονίζει το Σύνταγμα. Ένα μήνα μετά εκλέγεται Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς κανένα αντίπαλο. Η εκλογή του συζητήθηκε έντονα, καθώς εκείνες οι ημέρες είχαν στιγματιστεί από την απαγωγή του γιου του. Η προσωπικότητα του Σπύρου Κυπριανού, σημάδεψε έντονα τα πρώτα χρόνια του νησιού μετά την τουρκική εισβολή.
Τον Δεκέμβριο του 1977, συνέβη η μυστηριώδης «απαγωγή». Οι συνθήκες δεν διευκρινίστηκαν ποτέ. Ο γιος του Σπύρου Κυπριανού, Αχιλλέας, ο οποίος υπηρετούσε ως αξιωματικός των ΛΟΚ, απήχθη. Το συμβάν δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ, ωστόσο πολλοί αμφισβήτησαν την γνησιότητα της κατάστασης. Το νησί τότε βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Άλλοι έκαναν λόγο για μια σκηνοθετημένη απαγωγή η οποία είχε ως μοναδικό αποτέλεσμα την πολιτική αναβάθμιση του Κυπριανού.
Η απαγωγή αναβίωσε σκηνές φόβου και τρόμου στον κυπριακό λαό, ο οποίος ακόμα δεν είχε ξεπεράσει τα γεγονότα της εισβολής. Ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος είχε ανακοινώσει την πρόθεσή του να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας, απέσυρε την υποψηφιότητά του, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τον Σπύρο Κυπριανού και για να μην εμπλακεί ο τόπος σε προεκλογικές αντιπαραθέσεις.
Ο ιδρυτής του ΔΗ.ΚΟ (Δημοκρατικό Κόμμα) που γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1932 στη Λεμεσό, είχε έντονη πολιτική ζωή.
Ως φοιτητής είχε ιδρύσει την Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Κυπρίων Αγγλίας (ΕΦΕΚΑ). Τον Φεβρουάριο του 1952 ο Μακάριος τον διόρισε γραμματέα του στο Λονδίνο. Το 1954 ανέλαβε το Γραφείο της Κυπριακής Εθναρχίας στο Λονδίνο με σκοπό κυρίως τη διαφώτιση της βρετανικής κοινής γνώμης για το κυπριακό ζήτημα.
Ο Κυπριανού είχε λάβει μέρος στον αγώνα της ΕΟΚΑ μέσω της δράσης του στην ΠΕΑΚ όσο βρισκόταν στην Αθήνα. Αργότερα αντιπροσώπευε την εθναρχία της Κύπρου στην έδρα του ΟΗΕ στις ΗΠΑ. Έως το 1959, αναλάμβανε τη διεκπεραίωση «λεπτών αποστολών».
Εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύο φορές, το ’78 και το ’83, ενώ το ’96 Πρόεδρος της βουλής των Αντιπροσώπων. Η προσωπικότητά του και οι ικανότητές του έχουν αμφισβητηθεί από πολύ κόσμο. Ωστόσο, η φυσιογνωμία του συνδυάστηκε με ένα μεγάλο κομμάτι της κυπριακής ιστορίας. Ιδίως στα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή. Έγγαμος με δύο παιδιά, πέθανε στις 12 Μαρτίου του 2002.
