Έφυγε η κυρά της Παλικής…
Λίγες ώρες μετά το σεισμό. Στο εκκλησάκι του Γηροκομείου. Δίπλα από το κτίριο που άνοιξε σαν χάρτινο. Δέκα τουλάχιστον αναπηρικά καροτσάκια έξω από την πόρτα και άλλα τόσα ζευγάρια πατερίτσες.
Προχωράμε προς τα μέσα. Ηλικιωμένοι με παγωμένο βλέμμα τυλιγμένοι με κουβέρτες. Στριμωγμένοι. Ο ένας πάνω στον άλλον. Κάποιοι στο πάτωμα. Και στο ιερό μια βασιλόπιτα. Μισή.
Μια λιγνή, αποστεωμένη φιγούρα ανάμεσά τους. Αεικίνητη. Να σκεπάζει τους φίλους με ζακέτες να μοιράζει κομμάτια με βασιλόπιτα. Και άλλα κομμάτια. Η σχεδόν ψιθυριστή φωνή της έκοβε την ανάσα.
«Δεν είναι τίποτα. Θα το περάσουμε και αυτό. Αυριο θα είναι μια άλλη μέρα«.
Και το μουγγρητό από τους αλλεπάλληλους σεισμούς να κάνει περισσότερο θόρυβο. Και μετά το τράνταγμα να σε τινάζει στον αέρα. Και πάλι η ψιθυριστή φωνή. «Κουράγιο είπαμε. Μην κάνετε πίσω τώρα«.
Η κυρία Στέλλα. Φοβισμένη. Αλλά δυνατή.
Σε αυτό το εκκλησάκι δεν μείναμε πολύ. Ας μην τους ταράξουμε και άλλο, σκέφτηκα. Η αλήθεια ήταν ότι δεν άντεχες αυτή την εικόνα. Ηθελες να πετάξεις το μικρόφωνο και να χαμηλώσεις το βλέμμα.
«Εσείς θέλετε λίγο πίτα. Θα την κόβαμε το απόγευμα αλλά μας πρόλαβε το κακό«, ήταν η τελευταία της φράση πριν την αποχαιρετήσουμε.
«Καλή δύναμη να έχεις κορίτσι μου«.
Εγώ; Εκείνοι τι να έχουν τότε;
Τη συνάντησα τη μεθεπόμενη ημέρα στο Κλειστό Γυμναστήριο. Δεκάδες κάμερες. Ο πρωθυπουργός. Παρατρέχαμενοι. Και συνάδελφοι. Από κάθε μέσο.
Οι ηλικιωμένοι στριμώχτηκαν περισσότερο από την πρώτη νύχτα εκεί. Και ξαφνικά πάλι η φωνή. Στον Σαμαρά.
«Η Κεφαλονιά άντεξε και θα αντέξει. Μην μας ξεχάσετε«.
Μόνο τότε έμαθα την ηλικία της. 103 ετών. Μου το είπε ο αρχισυντάκτης μου. Αδύνατον να το πιστέψω. Αλλά ο εκείνος επέμενε. 103 μου είπε. «Tο άκουσα «.
Και ξανά την επόμενη ημέρα.
Στον θάλαμό της αυτή τη φορά. Η κυρία Στέλλα είναι κουρασμένη. «Οχι δεν είμαι. Η κοπέλα κάνει τη δουλειά της. Εχω χρόνο να ησυχάσω. Εδώ μόνο να περιμένουμε μπορούμε. Πάμε παιδιά«.
–Μιλήσατε με τον πρωθυπουργό;
-«Ναι αλλά ντράπηκα. Να μιλάει με μια αμόρφωτη κοτζάμ άνθρωπος».
Και πάλι. Και άλλο σοκ.
–Δύσκολα εδώ κυρία Στέλλα;
-«Δύσκολα..Αλλά πως να είναι μετά το σεισμό ; Τα παιδιά σκέφτομαι. Το αύριο. Να τους φτιάξουν τα σπίτια.Εμείς θα βολευτούμε.Περάσαμε τόσα. Καθαρίστρια ήμουν. Στη Βουλή. Και ήμουν περήφανη. Είπα τότε στον Καραμανλή έχω ανάγκη και με πήρε. ‘Ακου εδώ. Η δουλειά δεν είναι ντροπή.
Τώρα βέβαια δεν υπάρχουν δουλειές. Αλλά υπάρχει το αύριο. Και ο φόβος. ‘Ατιμο πράγμα ο φόβος και άσχημο. Σαν σκιά και τσεκούρι. Σου κόβει τη μισή σου ζωή. Να μην φοβάσαι κορίτσι μου τίποτα .Με τη φύση να χαμογελάς. Και με τους ανθρώπους.. Και εσείς το ακούτε; Να μην φοβάστε. Σας ευχαριστώ για την παρέα σας«.
Και έτσι πέρασαν οι μέρες. Η γιαγιά Στέλλα να γυρνάει και να δίνει ζωή στο ψυχρό γήπεδο. Μέχρι τη στιγμή που η αεικίνητη φιγούρα ταξίδεψε.
Καλή βόλτα κυρία Στέλλα. Στην αντίπερα όχθη. Και καλή αντάμωση με τα δύο παλικάρια που χάσατε και μόνο όταν μίλαγατε για αυτά σκοτείνιαζε το βλέμμα σας. Και εγώ θα προσπαθήσω. Να μη φοβάμαι…
Ελίζα Καλλίτση
δημοσιογράφος
