Ένα ξανθός μπόμπιρας με στρογγυλά γυαλιά λέει ψευδά στον Τομ Κρουζ: «Το ανθρώπινο κεφάλι ζυγίζει 3,5 κιλά».
Ήταν μία από τις σκηνές που έκαναν τη ρομαντική κομεντί του Κάμερον Κρόου, «Jerry Maguire», μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς.
Πρωταγωνιστούσε ο Τομ Κρουζ ως Τζέρι Μαγκουάιρ, ο ατζέντης αθλητών που αποφασίζει να «καθαρίσει» την εικόνα του και να ξεκινήσει απ’ το μηδέν.
Μόνο μία απ’ τις συναδέλφους του τον ακολούθησε στη νέα προσπάθεια του, η Ντόροθι, την οποία υποδύθηκε η Ρενέ Ζελβέγκερ.
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν από μόνο του γοητευτικό, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συναγωνιστεί το τρισχαριτωμένο 6χρονο αγοράκι, που υποδυόταν τον γιο της Ντόροθι, τον Ρέι.
Το όνομα του ηθοποιού ήταν Τζόναθαν Λιπνίκι και όταν πέρασε πρώτη φορά από οντισιόν τον απέρριψαν.
Είχε μια δεύτερη ευκαιρία δύο βδομάδες αφότου ξεκίνησαν τα γυρίσματα και ο σκηνοθέτης αποφάσισε ότι το παιδί που είχε πάρει τον ρόλο, δεν ταίριαζε στην ταινία.
Τότε δοκίμασε τον Λιπνίκι, ο οποίος αποδείχτηκε τέλειος για τον ρόλο.
Οι πιο χαρακτηριστικές σκηνές του χαρακτήρα, οι οποίες έγιναν και σήμα κατατεθέν της ταινίας, ήταν αυτές που ο μικρός Ρέι πετάει ξαφνικά διάφορα επιστημονικά στοιχεία για τον κόσμο.
Παραδείγματος χάριν, ότι το ανθρώπινο κεφάλι ζυγίσει 3.5 κιλά.
Οι ατάκες που έκαναν το κοινό να ξεκαρδίζεται δεν υπήρχαν αρχικά στο σενάριο, αλλά προστέθηκαν απ’ τον ίδιον τον Κρόου.
Ένας απ’ τους βοηθούς του είχε δώσει στον Λιπνίκι ένα χαρτί με επιστημονικά στοιχεία και ο μικρός τα μετέφερε στον σκηνοθέτη, μέσω ενός γουόκι τόκι.
Η ταινία αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.
Ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ, και ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ, που υποδύθηκε τον μοναδικό εναπομείναντα πελάτη του Τζέρι, κέρδισε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου με την αξέχαστη ατάκα: «Show me the money!»
Το 1996 ο 6χρονος Τζόναθαν Λιπνίκι έκανε παγκόσμια επιτυχία με το «Jerry Maguire».
Τρία χρόνια αργότερα, ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσει σε δικιά του ταινία, παρέα με ένα ποντίκι.
Οι ενήλικοι συμπρωταγωνιστές του αυτή τη φορά ήταν η Τζίνα Ντέιβις και ο Χιου Λόρι, που αργότερα έγινε διάσημος ως ο Dr. House.
Το 2000 εμφανίστηκε στη δημοφιλή εφηβική σειρά «Νεανικές Ανησυχίες» και το 2002, πρωταγωνίστησε στη δεύτερη ταινία του «Ποντικομικρούλη».
Σταδιακά, όσο πλησίαζε στην εφηβεία, οι ρόλοι λιγόστευαν.
Ο Λιπνίκι δεν κυνήγησε και πολύ το Χόλιγουντ. Επέστρεψε κανονικά στο σχολείο, όπως ήθελαν και οι γονείς του.
Πέρασε μία ήρεμη εφηβεία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τα λεφτά και τα ναρκωτικά, που είχαν καταστρέψει άλλα παιδιά που είχαν γίνει διάσημα από νεαρή ηλικία.
Πήγαινε σε δημόσιο σχολείο και οι φίλοι του δεν είχαν καμία σχέση με τον κινηματογράφο.
Στα 17, άρχισε να ασχολείται με την πολεμική τέχνη ζίου-ζίτσου και το kickboxing, ένα χόμπι που τον ενδιέφερε όταν ήταν μικρός, αλλά είχε ξεχάσει για ένα διάστημα.
Πλέον, έχει μοβ ζώνη, ενώ παίρνει μέρος σε αγώνες στην κατηγορία του.
Αποφοίτησε απ’ το λύκειο το 2008 και έκτοτε έχει στραφεί πάλι προς τον κινηματογράφο.
Συμμετέχει κυρίως σε μικρές, ανεξάρτητες παραγωγές χωρίς να τον νοιάζει πολύ η δημοσιότητα.
Μάλιστα συχνά διακωμωδεί το παρελθόν του και ιδιαίτερα το παρόν του, καθώς συχνά ο κόσμος τον αντιμετωπίζει σαν 6χρονο παιδί και αδυνατούν να πιστέψουν ότι μεγάλωσε, χωρίς να μπλέξει με ναρκωτικά και καταχρήσεις.
«Νομίζω ότι όσο πιο πολύ κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τόσο πιο συμπαθής γίνεσαι. Δεν μπορείς να πάρει πολύ σοβαρά σ’ αυτή τη δουλειά. Δεν θεραπεύουμε και τον καρκίνο!»
Ένα κωμικό βίντεο με τον Τζόναθαν Λιπνίκι να περνάει από οντισιόν, όπου αρνούνται να πιστέψουν ότι δεν μεγάλωσε μέσα στις καταχρήσεις, όπως άλλα παιδιά του Χόλιγουντ:
Διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τον συμπρωταγωνιστή του, Τομ Κρουζ, ο οποίος του έχει δώσει πολύτιμες συμβουλές κατά περιόδους.
Ο 25χρονος πια Λιπνίκι θαυμάζει τον επαγγελματισμό του μεγαλύτερου ηθοποιού και ελπίζει να εξελίξει κι ο ίδιος την καριέρα του.
«Μαθήματα υποκριτικής και το θέατρο, αυτά νομίζω ότι είναι τα πιο σημαντικά. Το πρόβλημα με τους ηθοποιούς που έγιναν διάσημοι ως παιδιά είναι ότι δεν κάνουν την προσπάθεια. Νομίζουν ότι ο κόσμος τους χρωστάει κάτι. Αλλά ο κόσμος δεν τους χρωστάει τίποτα. Πρέπει να εξελίξεις τις ικανότητές σου, όσο μεγαλώνεις», λέει και μάλλον δεν έχει άδικο.
