Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος ήταν διακεκριμένος ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου και δάσκαλος υποκριτικής. Παράλληλα, ήταν γνωστός και για την έντονη συνδικαλιστική και αριστερή του δράση. Υπήρξε οργανωμένο μέλος του ΚΚΕ και συμμετείχε ενεργά στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.
Εντύπωση είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του στην εκπομπή «Κίτρινος Τύπος» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, το 1995.
Ήταν δυο μέρες μετά την απόφαση της Πρυτανείας να επιτρέψει την παραβίαση του ασύλου, με την εισβολή των ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο με σκοπό να σταματήσουν τα επεισόδια.
Μια από τις δηλώσεις του που συζητήθηκαν, αφορούσε το κάψιμο της ελληνικής σημαίας.
Ο ηθοποιός είχε πει: «Είναι ένα πανί που το έδωσαν σε έναν ράφτη και που το ‘ραψε καταλλήλως και δεν έχει καμία παραπέρα σημασία. Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι αυτό που υπάρχει πίσω από το σύμβολο. Συμβολίζει μία κοινωνία πολιτισμένη που ξέρει τους στόχους της, μια κοινωνία αποφασισμένη να ορμήσει, να αγωνιστεί. Αυτό, ναι. Το σέβομαι και το προσκυνώ. Αλλά αυτό το πανί που κάψανε, καλά κάνανε και το κάψανε. Γιατί αυτό το πανί αντιπροσωπεύει μια σαπίλα σήμερα. Να διώξουμε τη σαπίλα πρώτα».
Η ζωή και η καριέρα του ηθοποιού Βασίλη Διαμαντόπουλου
Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά δεν άργησε να τον κερδίσει η υποκριτική.
Σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, με τον οποίο έκανε και την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν το 1942. Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης μέχρι το 1949, όπου έπαιξε πάνω από τριάντα ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων όπως «Το φιόρε του Λεβάντε» του Ξενόπουλου, «Βυσσινόκηπος» του Τσέχωφ και «Λεωφορείο ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς.
Λίγο αργότερα έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα που σκηνοθετούσε κυρίως ο Κάρολος Κουν. Το 1958 ίδρυσε με τη σύντροφό του και ηθοποιό Μαρία Αλκαίου το δικό του «Νέο Θέατρο», στο οποίο μέχρι το 1966 ανέβαζε έργα του Ξενόπουλου, Μπρεχτ, Καμπανέλλη, Ντε Φίλιπο και άλλων σπουδαίων συγγραφέων. Για την συνεισφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με το «Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Ά».
Ήταν ο πρώτος ηθοποιός που εμφανίστηκε ζωντανά στην ελληνική τηλεόραση από το κρατικό φορέα της ΕΙΡ το 1966, με το μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το παντελόνι του».
Με την επιβολή της δικτατορίας, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος μαζί με την σύζυγό του αποφασίζουν να αυτοεξοριστούν στο Παρίσι. Στις αρχές του 1970 επέστρεψε στην Ελλάδα – συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας και αργότερα με το «Θέατρο Σάτιρα» και τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Τότε ήταν η αρχή της συνεργασίας του διδύμου που αγαπήθηκε από τον κόσμο λόγω του ρόλου τους στην σειρά «Εκείνος και εκείνος», αφού μετέφεραν στην τηλεόραση τα αντιχουντικά αισθήματα του λαού. Μαζί έκαναν και την πολιτική σάτιρα «Ω, τι κόσμος, μπαμπά», του Κώστα Μουρσελά.
Η θεατρική του καριέρα συνεχίστηκε με επιτυχία και τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα, έπαιξε και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως η «Τελευταία αποστολή» του Τσιφόρου, «Το αμαξάκι» του Ντίνου Δημόπουλου, «Νόμος 4000» του Δαλιανίδη και «Μάθε παιδί μου γράμματα» του Θεόδωρου Μαραγκού, για την οποία τιμήθηκε με το 1981 με βραβείο Ά Ανδρικού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο ηθοποιός παντρεύτηκε δύο φορές με τις ηθοποιούς Τώνια Κάραλη και Μαρίνα Γεωργίου.
Πέθανε στις 5 Μαϊου του 1999 σε ηλικία 79 ετών, από ανακοπή καρδιάς έπειτα από κάταγμα που είχε πάθει στο μηριαίο οστό. Η σύζυγός του Μαρίνα Γεωργίου δεν δέχθηκε την πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να γίνει η κηδεία του με δημόσια δαπάνη. Είχε δηλώσει πως «η κηδεία του θα είναι λιτή και απέριττη, όπως ο ίδιος ήθελε».
Δείτε απόσπασμα από την ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα», για την οποία βραβεύτηκε:
Ο Νίκος Ξανθόπουλος φυλακίστηκε από τους Γερμανούς όταν ήταν 9 χρονών. Έπαιζε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ και έχει ηχογραφήσει πάνω από 300 τραγούδια. Έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη και ήθελε να γίνει φιλόλογος… 
