7 Σεπτεμβρίου 1937. Η Μαρλέν Ντίτριχ δειπνούσε στο Λίντο της Βενετίας με τον Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ, σκηνοθέτη της ταινίας «Γαλάζιος Άγγελος», που χάρισε διεθνή φήμη στη Γερμανίδα ηθοποιό.
Σε κάποια στιγμή του δείπνου τους, την πλησίασε ένας κύριος θέλοντας να τη γνωρίσει και να πιάσει κουβέντα μαζί της.
«Επιτρέψτε μου να συστηθώ, είμαι ο Ρεμάρκ», της είπε ο Γερμανός συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
Ο Στέρνμπεργκ που τη συνόδευε, αποχώρησε διακριτικά από το τραπέζι και τους άφησε μόνους. Η ηθοποιός συνέχισε να συνομιλεί με τον συγγραφέα μέχρι το ξημέρωμα.
Βρήκε μάλιστα τόσο ευχάριστη την παρουσία του, που έλεγε στην κόρη της έπειτα από χρόνια: «Μαγεύτηκα από τους ευγενικούς του τρόπους, από το υπέροχο χειροφίλημα, από το αισθησιακό του στόμα, από τον τρόπο που μου άναψε το τσιγάρο και από το διαπεραστικό του βλέμμα».
Όταν ο Ρεμάρκ οδήγησε την Ντίτριχ στο ξενοδοχείο της ομολόγησε προς αποφυγή παρεξηγήσεων: «Είμαι ανίκανος».
Η τότε 36χρονη ηθοποιός δεν ξαφνιάστηκε και του απάντησε «Αυτό είναι υπέροχο».
Από εκείνη την ημέρα δημιουργήθηκε μεταξύ τους μια ιδιότυπη σχέση, η οποία θα κρατούσε μέχρι το Νοέμβριο του ’40.
Οι επιστολές του Ρεμάρκ προς την ηθοποιό
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι δύο σπουδαίες μορφές της γερμανικής κουλτούρας επικοινωνούσαν με γράμματα.
«Εδώ σιγά-σιγά και σιωπηλά αρχίζω να τρελαίνομαι. Μου λείπεις τρομακτικά. Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι, να μη σκέφτομαι το σκοτάδι εκείνο, τη νύχτα που έφτασα σε σένα και το φως ήταν σβηστό και εσύ πετάχτηκες μες στην αγκαλιά μου και κατέρρευσε το δωμάτιο και κατέρρευσε η νύχτα κι ο κόσμος ολόκληρος», έγραφε ο Ρεμάρκ στην αγαπημένη του «Μαϊμουδίτσα».
Η νοσταλγία του για εκείνη τον οδήγησε σε υπερκατανάλωση κρασιού, σε πάθος για τα γρήγορα αυτοκίνητα, σε κατάθλιψη και διαλόγους με τους σκύλους του στις όχθες της λίμνης.
Τον Αύγουστο του 1938 η Μαρλέν Ντίτριχ σύναψε σύντομη σχέση με την Καναδή δισεκατομμυριούχο Τζο Κάρστερς αν και οι ομοφυλοφιλικές τάσεις της έγιναν γνωστές πολλά χρόνια αργότερα.
Ακόμη και τότε ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ συνέχισε να στέλνει γράμματα στο «Πούμα» του, όπως αποκαλούσε τη γνωστή ηθοποιό.
Στις 30 Σεπτεμβρίου κατέληξε ότι η κατάσταση αυτή ήταν πλέον ανώφελη. «Δουλειά και πάλι δουλειά. Να απαλλαχτώ από το Πούμα. Φτάνει, φτάνει. Δεν έχει πια νόημα», έγραφε στο ημερολόγιό του.
Από τότε αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή των έργων του και η Μαρλέν Ντίτριχ παρέμεινε στο μυαλό του ως μια ωραία ανάμνηση.
Βασίστηκε στο βιβλίο «ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ» από την ειδική έκδοση για την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
