Έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου όχι μόνο για το υποκριτικό της ταλέντο αλλά και για την γοητεία και τη φινέτσα της.
Η Όντρεϋ Χέπμπορν γεννήθηκε στις 4 Μαΐου του 1929 στις Βρυξέλλες, τη πρωτεύουσα του Βελγίου.
Η Αγγλοολλανδή Όντρεϋ εκτός από ηθοποιός ήταν μοντέλο και ακτιβίστρια.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Όντρεϋ Κάθλιν Ράστον και ήταν το μοναδικό παιδί του τραπεζίτη Τζόζεφ Ράστον και της βαρόνης Έλια Βαν Χέεμμστρα.
Είχε δύο ετεροθαλείς αδερφούς που είχε αποκτήσει η μητέρα της από τον πρώτο της γάμο με έναν Ολλανδό αριστοκράτη.
Η Χέπμπορν φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία της Αγγλίας και της Ολλανδίας. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια όταν εκείνη ήταν πολύ μικρή.
Αυτό το γεγονός ήταν η πιο τραυματική στιγμή της ζωής της. Μετά το διαζύγιο των γονιών της το 1935 ζούσε με την μητέρα της στο Άρνχεμ της Ολλανδίας, όπου τη βρήκε η γερμανική εισβολή και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκείνη την εποχή υιοθέτησε το ψευδώνυμο Έντα Βαν Χέεμστρα επειδή θεωρούσε επικίνδυνο να φέρει αγγλικό επίθετο.
Μετά την απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία, η κατάσταση με τους Γερμανούς κατακτητές επιδεινώθηκε. Στην διάρκεια του λιμού που έπληξε την Ολλανδία το χειμώνα του 1944, οι ναζί άρπαζαν τα αποθέματα σε τρόφιμα και καύσιμα για να τα χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι.
Στο τέλος του πολέμου, η 16χρονη Όντρεϋ ζύγιζε λιγότερο από 40 κιλά και έπασχε από άσθμα, ίκτερο, οξεία αναιμία που της προκαλούσε μόνιμους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και μία σοβαρή μορφή οιδήματος. Προτιμούσε να μένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι διαβάζοντας για να ξεχάσει την πείνα και τις άθλιες συνθήκες.
Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι παρά την κακη κατάσταση της υγείας της, χόρευε μπροστά σε ομάδες ανθρώπων με σκοπό να μαζέψει λεφτά για την αντίσταση.
Ένα αστέρι γεννιέται
Μετά τον πόλεμο, η Όντρεϋ με τη μητέρα της μετακόμισαν στο Λονδίνο, όπου η νεαρή κοπέλα έμαθε μπαλέτο, εργάστηκε ως μοντέλο και το 1951 ξεκίνησε να ενσαρκώνει μικρούς ρόλους σε ταινίες.
Ο πρώτος μεγάλος ρόλος ήρθε την ίδια χρονιά στην ταινία «Σκιές στην ομίχλη», στην οποία υποδύθηκε μια χορεύτρια μπαλέτου. Οι κριτικές που απέσπασε ήταν διθυραμβικές, αν και οι δάσκαλοι της στο μπαλέτο την θεωρούσαν «πολύ ψηλή» για να ασχοληθεί επαγγελματικά με το χορό- ήταν 1,70, αρκετά ψηλότερη από τους υπόλοιπους χορευτές.
Στις 24 Νοεμβρίου του 1951 την επέλεξαν για να πρωταγωνιστήσει στο έργο «Ζιζή» στο Μπρόντγουει.
Για την παράσταση αυτή που παιζόταν στη Νέα Υόρκη για έξι μήνες, κέρδισε το βραβείο «Κόσμος του θεάτρου».
Στην συνέχεια συμπρωταγωνίστησε με τον Γκρέγκορυ Πεκ στην ταινία «Διακοπές στη Ρώμη» , όπου κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού το 1953.
Όταν μετά από χρόνια η τηλεπαρουσιάστρια Μπάρμπαρα Ουώλτερς την ρώτησε ποια ήταν η αγαπημένη της ταινία, εκείνη αποκρίθηκε χωρίς δισταγμό το «Διακοπές στη Ρώμη. Γιατί αυτή με έκανε σταρ».
Αμέσως μετά γύρισε τη «Σαμπρίνα» με τους Χάμφρευ Μπόγκαρτ και Ουίλιαμ Χόλντεν, με τον οποίο είχε ένα σύντομο ειδύλλιο.
Το 1954 η Όντρεϋ επέστρεψε στη σκηνή παίζοντας τη νύφη των υδάτων με τον Μελ Φερέρ, τον οποίο παντρεύτηκε αργότερα.
Για την παράσταση αυτή η ηθοποιός κέρδισε το Βραβείο Τόνυ καλύτερης ηθοποιού, μόλις 6 μήνες μετά το Όσκαρ.
Η φήμη της άρχισε να εξαπλώνεται. Έγινε μια από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες και δημοφιλείς ηθοποιούς και συμπρωταγωνίστησε με μεγάλα ονόματα όπως τον Φρεντ Αστέρ, τον Κάρυ Γκραντ, τον Ρεξ Χάρισον, τον Πήτερ ο Τουλ και τον Σον Κόνερι.
Πολλοί από αυτούς δέθηκαν μαζί της. Ο Ρεξ Χάρισον την αποκαλούσε την «αγαπημένη του πρωταγωνίστρια».
Ο Κάρυ Γκραντ έλεγε ότι «Το δώρο που θέλω για τα Χριστούγεννα είναι μια ταινία με την Όντρευ Χέπμμπορν» ενώ ο Γκρέγκορυ Πεκ έγινε ο πιο στενός της φίλος.
Η κόντρα με την Τζούλι Άντριους
Το 1964 η Όντρεϋ Χέπμπορν βρέθηκε στο επίκεντρο διαμάχης με τους συντελεστές της ταινίας «Ωραία μου κυρία». Αιτία ήταν η συμμετοχή της σε αυτή, αντί της τότε άγνωστης Τζούλι Άντριους, η οποία είχε ερμηνεύσει αρχικά τον ρόλο της Ελίζας Ντούλιτλ στο Μπρόντγουει.
Οι υπεύθυνοι μαγνητοφώνησαν την Χέπμπορν στα τραγουδιστικά μέρη της ταινίας, αλλά τελικά ανακάλυψαν πως η φωνή της δεν ταίριαζε με τον ρόλο.
Η ηθοποιός έγινε έξαλλη από θυμό, αλλά την επόμενη μέρα επέστρεψε και ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά της.
Η διαμάχη κορυφώθηκε την επόμενη χρονιά, στην απονομή των βραβείων Όσκαρ, όταν δεν προτάθηκε ως υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ηθοποιού, ενώ η Αντριους προτάθηκε για τον ρόλο της «Μαίρη Πόπινς».
Καθώς η μέρα της απονομής πλησίαζε, τα ΜΜΕ ενέτειναν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο ηθοποιούς. Ωστόσο και οι δύο αρνούνταν κατηγορηματικά ότι έτρεφαν ανταγωνιστικά συναισθήματα η μία για την άλλη.
Τελικά η Τζούλι Άντριους κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού, αλλά αργότερα αποκάλυψε ότι πίστευε πως της το έδωσαν για λόγους χολιγουντιανής πολιτικής.
Διαβάστε επίσης στη Μτχ: Κάθριν Χέπμπορν. Το «αγοροκόριτσο» που ντυνόταν με αντρικά ρούχα έγινε η μοναδική ηθοποιός που κέρδισε 4 Όσκαρ. Δεν τα παρέλαβε ποτέ και έπαιζε σε ταινίες μέχρι τα βαθιά γεράματα…
Διαζύγια, κινηματογραφικές αποτυχίες και η… πτώση
Ο γάμος της με τον Φερέρ έλαβε τέλος, ενώ το διαζύγιο ακολούθησε ένας δεύτερος γάμος με τον ψυχίατρο Αντρέα Τότι.
Με τον Τότι έκανε τον δεύτερο γιο της, ενώ λόγω της δύσκολης εγκυμοσύνης που είχε, αναγκάστηκε να μείνει αρκετό χρονικό διάστημα στο κρεβάτι. Ούτε όμως αυτός ο γάμος ευδοκίμησε. Μετά τον χωρισμό της με τον Τότι, επέστρεψε στον κινηματογράφο το 1976 σαν συμπρωταγωνίστρια του Σον Κόνερι στη ταινία «Το ρόδο και το βέλος».
Η επιτυχία της ήταν μέτρια, και όχι σύμφωνη με τα στάνταρ των μέχρι τότε πετυχημένων ταινιών της.
Το 1979 έκανε μια δεύτερη προσπάθεια παίζοντας στη ταινία «Γραμμή του αίματος» του Σίτνευ Σέλντον. Δυστυχώς και πάλι έκανε μια κακή επιλογή.
Οι κριτικοί και οι θαυμαστές της «έθαψαν» την ταινία λόγω της τετριμμένης πλοκής της.
Ο τελευταίος πρωταγωνιστικός της ρόλος ήταν με το νέο της έρωτα Μπεν Γκαζάρα στην κωμωδία «Όλοι έσκασαν στα γέλια».
Η ταινία σημείωσε επιτυχία αλλά λόγω της δολοφονίας μιας από τις πρωταγωνίστριες δεν έπιασε την κορυφή.
Ο τελευταίος της ρόλος ήταν μια τιμητική εμφάνιση, στο ρόλο ενός αγγέλου, στη ταινία του Στήβεν Σπίλμπεργκ «Για πάντα», που γυρίστηκε το 1989.
Μια από τις σπάνιες αποτυχίες του Σπίλμπεργκ, την οποία λίγοι πήγαν να παρακολουθήσουν μόνο και μόνο για να απολαύσουν την Χέπμπορν για τελευταία φορά πριν αποσυρθεί από τα κινηματογραφικά πλατώ.
Το έργο της για τη UNICEF
Μετά την τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση διορίστηκε ως ειδική πρέσβειρα της UNICEF.
Ήδη από την δεκαετία του ’50 είχε φιλανθρωπική δράση λόγω των παιδικών της βιωμάτων, αλλά μετά η αφοσίωση της ήταν πληρέστερη.
Οι κοντινοί της άνθρωποι έλεγαν ότι η σκέψη πως υπήρχαν αβοήθητα , ετοιμοθάνατα παιδιά τη βασάνιζε για την υπόλοιπη ζωή της.
Επισκέφθηκε χώρες της Αφρικής και της Νότιας Ασίας και αφιέρωσε τη ζωή της σε ανθρώπους που την είχαν ανάγκη. Σε συνέντευξη της είχε πει ότι είχε αγοράσει καμήλες και ειδικά κιβώτια για να μεταφέρουν φάρμακα σε χωριό που βρισκόταν στη μέση της ερήμου.
Το 1992 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόρτζ Μπους, της απένειμε το προεδρικό μετάλλιο της Ελευθερίας, αναγνωρίζοντας το έργο της και η Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών Κινηματογράφου της απένειμε το Ανθρωπιστικό Βραβείο Τζην Χέρσολντ.
Η Όντρεϋ Χέπμπορν πέθανε στις 20 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία 63 ετών από καρκίνο του εντέρου.
