Ο Τζ. Κ. Σίμονς δεν υπήρξε ποτέ σταρ του σινεμά, δεν είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ούτε είχε πολλούς γνωστούς στη σόουμπιζ.
Το Όσκαρ που κέρδισε τον Φεβρουάριο του 2015 για την ταινία «Χωρίς Όρια» τον έκανε διάσημο.
Μέχρι τότε όμως, ήταν γνωστός ως ο φωνακλάς αρχισυντάκτης του Πίτερ Πάρκερ στο Σπάιντερμαν και ο πατέρας της ανήλικης, εγκυμονούσας Τζούνο στην ομώνυμη, πολυβραβευμένη ταινία.
Όταν ήταν μικρός, η υποκριτική δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Όνειρό του ήταν να παίξει μπέιζμπολ για τους Detroit Tigers.
Όταν μεγάλωσε, ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του, που δίδασκε μουσική.
Άλλαξε τρία πανεπιστήμια, μέχρι να καταλήξει στην Μοντάνα, απ’ όπου και αποφοίτησε, με σπουδές στην κλασική μουσική και στην όπερα.
Για χρόνια, η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από τη μουσική.
Ανέβαινε στη σκηνή του θεάτρου, μόνο για να τραγουδήσει, όχι για να μιλήσει ή να απαγγείλει μονολόγους.
Η πρώτη του επαφή με την υποκριτική ήταν τυχαία, καθώς στο θέατρο στο Σιάτλ, όπου δούλευε, χρειάστηκαν κάποιον για έναν μικρό ρόλο και ο Σίμονς προθυμοποιήθηκε να παίξει.
Αφού έγινε η αρχή, ο Σίμονς αποφάσισε να συνεχίσει με την υποκριτική.
Εμφανιζόταν σε μιούζικαλ, αλλά και κλασικές θεατρικές παραστάσεις στο Σιάτλ και τη Νέα Υόρκη.
Είχε εντυπωσιαστεί απ’ το γεγονός ότι μπορούσε να ζήσει με τα χρήματα που έβγαζε ως επαγγελματίας ηθοποιός, αν και στις αρχές, πολλές φορές χρειάστηκε να συμπληρώσει το εισόδημά του με διάφορες δουλειές.
Συνήθως δούλευε σε ένα βενζινάδικο, αλλά για ένα διάστημα, έκανε τα λεγόμενα «tutu-grams».
«Tutu» στα αγγλικά είναι οι φούστες από τούλι που φορούν οι μπαλαρίνες.
Όταν ο Σίμονς ήταν 23 χρονών, μία εταιρεία στο Σιάτλ είχε τη φαεινή ιδέα να ντύσει ψηλούς, σωματώδεις και συνήθως μουσάτους άντρες με «tutus», ροζ κολάν, κορμάκια και αρβύλες και να τους στέλνει σε γραφεία, να τραγουδήσουν «Happy Birthday» με τη πιο λεπτή φωνή που μπορούσαν να φτάσουν.
Μετά από πολλά χρόνια στο θέατρο, έχοντας σημειώσει λαμπρή καριέρα στο Broadway, ο Σίμονς εργάστηκε και στην τηλεόραση, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Το 1997 συμμετείχε στη πετυχημένη σειρά «Oz», όπου υποδύθηκε ένα σαδιστή, Νεοναζί κρατούμενο και το 1998, ενσάρκωσε έναν ψυχίατρο στη σειρά «Νόμος και Τάξη».
Η πρώτη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία της καριέρας του ήρθε το 2002, με την ταινία «Σπάιντερμαν» του Σαμ Ράιμι.
Ο Σίμονς υποδύθηκε τον Τζέι Τζόνα Τζέιμσον, τον φωνακλά αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Daily Bugle», όπου δουλεύει ο Πίτερ Πάρκερ ως φωτογράφος.
Η φιγούρα του Τζέιμσον, με το πούρο και τη βροντερή φωνή ήταν τόσο χαρακτηριστική, που για πολύ καιρό, επισκίασε οποιοδήποτε άλλο ρόλο του Σίμονς.
Γι’ αυτό πολλοί θεατές εντυπωσιάστηκαν, όταν τον είδαν σε ένα πιο τρυφερό ρόλο, στην ταινία «Juno», όπου έπαιξε τον πατέρα της ανήλικης πρωταγωνίστριας, η οποία έμεινε έγκυος και έδωσε το παιδί της για υιοθεσία.
Η ταινία, αν και ανεξάρτητη παραγωγή χωρίς διάσημους ηθοποιούς, έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.
Το 2014, ο Σίμονς συμμετείχε σε άλλη μία μικρή παραγωγή, του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Ντάμιεν Τσαζέλ.
Η ταινία είχε τίτλο «Χωρίς Όρια» και ο Σίμονς υποδύθηκε τον Τέρενς Φλέτσερ, τον καθηγητή μουσικής του νεαρού ντράμερ Άντριου Νέιμαν, που τον φτάνει στα όριά του.
Η ερμηνεία του Σίμονς εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς. Για μήνες, το όνομά του αναφερόταν ανάμεσα στους πιθανούς νικητές του Όσκαρ και τον Φεβρουάριο, οι προβλέψεις επαληθεύτηκαν.
Στην ευχαριστήρια ομιλία του μίλησε για τη σύζυγό του, Μισέλ και τα παιδιά, που θαυμάζει απεριόριστα, ενώ παρακίνησε τους θεατές να μιλήσουν με τους γονείς τους και να περάσουν όσο χρόνο μπορούν μαζί τους.
«Ένας Άλλος Κόσμος»
Μετά τον σκληρό Τέρενς Φλέτσερ, ο Σίμονς είπε στον ατζέντη του ότι ήθελε να παίξει έναν πιο τρυφερό ρόλο.
Ιδανικά, θα ήθελε μια ρομαντική ταινία με πρωταγωνιστές σε μεγαλύτερη ηλικία.
Ο ατζέντης του πρότεινε το σενάριο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που τότε είχε τίτλο «Έρως».
Ο Σίμονς ενθουσιάστηκε με το κείμενο και ταξίδεψε στην Αθήνα για τα γυρίσματα.
Υποδύθηκε τον Γερμανό Σεμπάστιαν που μένει στην Ελλάδα και ερωτεύεται την Μαρία, που ενσάρκωσε η Μαρία Γκαβογιάννη.
Ο Σίμονς δεν έμεινε πολύ στη χώρα, αλλά εντυπωσιάστηκε από την ζωή της Αθήνας και την ομορφιά του Σουνίου και της Ακρόπολης.
Ενθουσιάστηκε με την ταινία, όταν την είδε ολοκληρωμένη και προβλέπει ότι θα έχει μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό.
Σε συνέντευξη τύπου, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μίλησε για το έργο: «Ήθελα να γράψω μια ιστορία όπου ο βασικός εχθρός, το βασικό εμπόδιο θα είναι μια πραγματικότητα κοινωνική – πολιτική, η οποία και θα καθορίζει τα πράγματα. Ήταν μια παραγωγή που είχε πολλές απαιτήσεις. Επτά πρωταγωνιστές, δύο γλώσσες, πολλούς διαφορετικούς χώρους και βέβαια η πραγματικότητα της χώρας μας, εξαιτίας της οποίας πολλές φορές τα πράγματα καθυστερούσαν. Είναι μια ταινία που γυρίστηκε σε τρία μέρη, δηλαδή ουσιαστικά την αντιμετωπίσαμε σαν τρείς διαφορετικές ταινίες».
Η ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη βασίζεται σε έναν πολύ όμορφο αρχαιοελληνικό μύθο: Τον μύθο του έρωτα και της ψυχής. Διαβάστε τον:
