Άγνωστες ιστορίες από το ξεκίνημα της καριέρας της και συγκινητικές αναμνήσεις δίπλα στον Φίνο αποκάλυψε η Ζωή Λάσκαρη στην «Μηχανή του Χρόνου» στην τελευταία της μεγάλη συνέντευξη στον Χρίστο Βασιλόπουλο.
Αγαπούσε και σεβόταν τον Φίνο, σαν πατέρα της. «Είχα άλλη σχέση μαζί του. Ήθελε να με υιοθετήσει, όμως εγώ αρνήθηκα. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη και μόνη μου. Είπα, αφού δεν έχω γονείς δεν θέλω να υιοθετηθώ από κανέναν».
Για δυο χρόνια, μετά την εκλογή της ως Σταρ Ελλάς, έζησε στην Αμερική. Αυτό όμως που δεν γνώριζε κανείς ήταν ότι η νεαρή Λάσκαρη είχε πλαστογραφήσει τα χαρτιά της για να πάρει μέρος στον διαγωνισμό. Έπρεπε να ήταν 18 και εκείνη είχε μόλις κλείσει τα 15.
Ακολούθησε το δοκιμαστικό για την ταινία «Κατήφορος», που όπως αποκάλυψε υπήρχαν πολλοί «διαφωνούντες», ένας εκ των οποίων και ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο οποίος προτιμούσε μια «φίρμα», από ένα πρωτόβγαλτο κοριτσάκι.
«Εγώ δεν ήμουν τίποτα τότε. Μια άγνωστη. Εκείνος κοιτούσε πως θα κόψει περισσότερα εισιτήρια. Δεν ήξερε βέβαια ότι θα κόψει τόσα πολλά έχοντας εμένα», είπε χαμογελώντας.
Ήταν η περίοδος που ο Φίνος ήθελε να δημιουργήσει ένα «νέο κοινό» μέσα από τις κοινωνικό – δραματικές ταινίες του. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ευοδώθηκε η συνεργασία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην συγκεκριμένη ταινία. Μάλιστα η Ζωή Λάσκαρη αποκάλυψε ότι την υπόθεση της ταινίας την είχε εμπνευστεί από ένα γαλλικό παρόμοιο φιλμ. Έτσι υπέδειξε στον Δαλιανίδη την πλοκή και του ζήτησε να πατήσει εκεί.
«Δεν έλεγα ποτέ τη γνώμη μου στα γυρίσματα, γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον παραγωγό. Ήταν τελειομανής. Θυμάμαι τον χαμό, τις ατέλειωτες ουρές στην πρεμιέρα του ‘Κατήφορου’. Τα σινεμά γέμιζαν από τις 10 το πρωί. Αφού αναρωτιόμασταν πως ο κόσμος μπορούσε να στηθεί τόσες ώρες σε μια ουρά πρωί – πρωί για να παρακολουθήσει την ταινία».
Η ταινία παίχτηκε στο Μεξικό για 57 εβδομάδες, με αποτέλεσμα να ζητήσουν την πρωταγωνίστρια από τον Φίνο, αλλά εκείνος «δεν έκανε ανταλλαγές» έλεγε η Ζωή Λάσκαρη.
Της είχαν προτείνει πολλές φορές να εγκαταλείψει τον Φίνο, έναντι μεγάλων αμοιβών. «Τους απαντούσα, ευχαριστώ δεν θα πάρω και έκλεινε εκεί το θέμα. Δεν διαπραγματευόμουν το κασέ μου με άλλες εταιρίες και δεν με ενδιέφερε ποτέ να μάθω τα κασέ των υπόλοιπων συναδέλφων».
Αγαπούσε πολύ τις ασπρόμαυρες ταινίες στις οποίες είχε πρωταγωνιστήσει αλλά από τις έγχρωμες ξεχώριζε τις «Θαλασσιές τις Χάντρες» και τον «Αστερισμό της Παρθένου», στην οποία πάλι «επικράτησε» έναντι της Βουγιουκλάκη η οποία θα έπαιζε αρχικά τον ρόλο.
Μια ακόμα περιπέτεια ήταν και τα γυρίσματα της ταινίας «Στεφανία», τα οποία σταμάτησαν από τη χούντα με την αιτιολογία ότι τα αναμορφωτήρια δεν ήταν όπως τα παρουσίαζαν. «Εν τω μεταξύ αυτή που το είχε γράψει είχε ζήσει σε αναμορφωτήριο, ήταν ανάπηρη και ερχόταν η γυναίκα κάθε μέρα στα γυρίσματα και καθόταν και παρακολουθούσε. Δηλαδή ήταν αληθινή ιστορία η Στεφανία» εξομολογήθηκε η ηθοποιός.
Η στιγμή που δεν είχε ξεχάσει ποτέ ήταν όταν μπήκε το «τυπικό ωράριο» στα γυρίσματα.
«Εκεί νόμιζα ότι ξεριζώναν την ψυχή μου. Ξεριζώσαν την καρδιά με το κρακ του γενικού διακόπτη. Τελεία. Δεν υπάρχει πίσω και μπρος.
Η Ζωή Λάσκαρη έφυγε από τη ζωή στις 18 Αυγούστου 2017 από ανακοπή καρδιάς.
