Ο Γιάννης Γκιωνάκης είναι ένας από τους πιο αγαπητούς κωμικούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και του θεάτρου. Στον επίλογο της καριέρας του έπαιξε και σε πολλές βιντεοταινίες, καθώς όπως και άλλοι καταξιωμένοι καλλιτέχνες, πίστευε ότι το βίντεο θα διαδεχόταν τις κινηματογραφικές παραγωγές που στην Ελλάδα ήταν σε παρακμή.
Ο Γιάννης Γκιωνάκης γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1922 στην Αθήνα και μεγάλωσε στο σπίτι της οικογένειας, στην οδό Δεριγνύ.
Οι γονείς του είχαν οικονομική άνεση, καθώς ο πατέρας του ήταν γιατρός. Σε μια φτωχή χώρα, δεν του έλειψε ποτέ τίποτα και είχε καλή μόρφωση.
Μεγαλώνοντας έκανε την πιο φυσιολογική επιλογή. Αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική και να συνεχίσει το ιατρείο του πατέρα του, με εξασφαλισμένη πελατεία.
Στις αρχές της δεκαετίας του’40, ενώ η Ελλάδα δοκιμαζόταν από τον πόλεμο, ο Γκιωνάκης βρέθηκε κάποια στιγμή να διασκεδάζει με την παρέα του κάνοντας μιμήσεις και αστείες γκριμάτσες.
Διασκέδαζε όχι μόνο τους φίλους του, αλλά και τα γύρω τραπέζια. Έτσι τον πλησίασε ένας κύριος και τον ρώτησε αν είχε σκεφτεί να εκμεταλλευτεί το κωμικό του ταλέντο και να γίνει ηθοποιός.
Ο νεαρός απάντησε ότι δεν το είχε σκεφτεί ποτέ και τα σχέδιά του για τη ζωή ήταν άλλα.
Τότε ο κύριος του απάντησε: «Μωρέ εγώ θα έρθω να σε αρπάξω με το ζόρι από το πανεπιστήμιο και θα σε βγάλω στο θέατρο, τέτοια ταλεντάρα που έχεις».
Ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος, ο οποίος δεν χρειάστηκε τελικά να αρπάξει με το ζόρι τον Γκιωνάκη.
Λίγο καιρό μετά η σχολή του έκλεισε λόγω του πολέμου και του βομβαρδισμού του Πειραιά. Ο Γκιωνάκης πήγε στο θέατρο με έναν φίλο του για να παρακολουθήσει την παράσταση «Αγριόπαπια» του Ίψεν, από τον θίασο του Καρόλου Κουν.
Αυτό ήταν. Η σπορά του Σακελλάριου είχε πιάσει. Ο Γκιωνάκης είδε με άλλο μάτι την παράσταση. Γοητεύτηκε από το θέατρο και τους ηθοποιούς. Ζήτησε να δει τον Κουν και του είπε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Αυτός έκλεισε ραντεβού και μετά από μια ακρόαση, τον πέρασε στη σχολή του.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’40, ο παρ΄ολίγον γιατρός, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο σανίδι με τον θίασο του θεάτρου Τέχνης.
Κατά ένα περίεργο τρόπο για τα ήθη της εποχής, οι γονείς του δεν αντέδρασαν όταν τους ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει την ιατρική εξαιτίας της υποκριτικής. Υποσχέθηκε μόνο ότι μαζί με το θέατρο τέχνης θα πάρει και ένα πτυχίο πανεπιστημίου.
Έτσι τελείωσε και την Πάντειο Σχολή, που θα μπορούσε άνετα να του ανοίξει πολλές επαγγελματικές πόρτες αν δε γινόταν ηθοποιός. Φυσικά δεν χρειάστηκε.
Από το θέατρο του Κουν, όπου πήρε μέρος σε κλασικά έργα, μεταπήδησε στην επιθεώρηση, που όπως αποδείχτηκε του ταίριαζε πάρα πολύ. Του άρεσε ιδιαίτερα η γραφή του Δημήτρη Ψαθά, γι’ αυτό ανέβασε στο θέατρο σχεδόν όλα του τα έργα.
Εκτός από ηθοποιός, ο Γκιωνάκης ήταν αυτοδίδακτος μουσικός και χορευτής, αφού έμαθε μόνος του παίζει πιάνο και να χορεύει κλακέτες.
Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε στο πλευρό του ανθρώπου που του είχε βάλει την ιδέα να γίνει ηθοποιός.
Του Αλέκου Σακελλάριου στην ταινία «παπούτσι από τον τόπο σου» η οποία δυστυχώς δεν σώζεται κι έτσι δεν την έχει δει κανείς εκτός από τους θεατές του κινηματογράφου.
Ήταν η ίδια ταινία που γύρισε το 1967 ο Γιάννης Δαλιανίδης με τίτλο «Γαμπρός απ’ το Λονδίνο».
Έτσι ξεκίνησε η λαμπρή καριέρα του Γιάννη Γκιωνάκη, η οποία κλονίστηκε μετά από ένα σκάνδαλο στην προσωπική του ζωή, όταν πυροβόλησε τη σύντροφό του.
