Ο Κρίστοφερ Ριβ, όπως ονομαζόταν ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον σούπερ ήρωα, ήταν αλλεργικός στα άλογα και δεν τα πλησιάζε ποτέ μέχρι και το 1985, όταν αναγκάστηκε να μάθει ιππασία για την ταινία “Άννα Καρένινα”.
Πριν από κάθε μάθημα έπρεπε να κάνει αντισταμινικές ενέσεις για να αντέξει.
Σύντομα όμως, το άθλημα τον γοήτευσε και ο ηθοποιός πρόσθεσε την ιππασία στις καθημερινές του ασχολίες.
Μέσα σε δύο χρόνια, όχι μόνο ξεπέρασε την αλλεργία του, αλλά συμμετείχε και σε αγώνες ιππασίας.
Το 1994 αγόρασε το δικό του άλογο, το οποίο ονομαζόταν “Eastern Express”, αλλά ο ίδιος το αποκαλούσε χαϊδευτικά, “Μπακ”.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 1995, ο Ριβ δήλωσε συμμετοχή σε αγώνα ιππασίας στη Βιρτζίνια.
Η διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσει στον αγώνα ήταν σχετικά εύκολη, πέρα από τα εμπόδια 16 και 17 που παρουσίαζαν μεγαλύτερη πρόκληση.
Δεν έδωσε καν σημασία στο τρίτο εμπόδιο, που ήταν ένας χαμηλός φράκτης σε σχημα “W”, που χρησιμοποιούνταν από πιο αρχάριους αθλητές.
Ήταν όμως το εμπόδιο που του άλλαξε τη ζωή.
Στις 27 Μαΐου του 1995, ο Κρίστοφερ Ριβ οδήγησε το άλογο του μπροστά από το εμπόδιο και ετοιμάστηκε να πηδήξει.
Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο, ο Μπακ αρνήθηκε να ακολουθήσει τις οδηγίες του.
Έμπηξε τα πόδια του στο έδαφος και ο Ριβ εκτινάχτηκε μπροστά.
Τα χέρια του είχαν μπλεχτεί στα γκέμια του αλόγου και δεν μπόρεσε να προστατευτεί, τοποθετώντας τα μπροστά από το πρόσωπο του.
Προσγειώθηκε με το κεφάλι, το οποίο ευτυχώς καλυπτόταν από κράνος και δεν τραυματίστηκε.
Ο σβέρκος του δέχτηκε όλη την πίεση της πτώσης και έσπασε.
Ο εγκέφαλος του Ριβ είχε αποκοπεί τελείως από τη σπονδυλική του στήλη, αφήνοντάς τον παράλυτο από τους ώμους και κάτω.
Ο ηθοποιός ενημερώθηκε για την κατάστασή του μερικές μέρες μετά το ατύχημα, όταν ξύπνησε απ’ το κώμα.
Η πρώτη του σκέψη ήταν πως προτιμούσε να πεθάνει απ’ το να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του παράλυτος.
Διστακτικά, ρώτησε τη σύζυγό του, Ντέινα, αν θα ήταν προτιμότερο να τον αφήσουν να φύγει.
Η Ντέινα απάντησε: “Θα το πω μόνο μία φορά. Θα σε υποστηρίξω σε οποιαδήποτε απόφασή σου, γιατί είναι δική σου η ζωή. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι μαζί σου, ό, τι και να γίνει. Είσαι ακόμα εσύ και σε αγαπώ”.
Ήταν η τελευταία φορά που ο Κρίστοφερ Ριβ ανέφερε την αυτοκτονία.
Λίγες μέρες μετά, ένας γιατρός άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και άρχισε να μιλάει γρήγορα, με έντονη ρώσικη προφορά.
Φορούσε κίτρινη ρόμπα, πλαστικά γάντια και χοντρά γυαλιά και τον ενημέρωσε ότι είχε έρθει για να εξετάσει τον προστάτη του.
Έκπληκτος, ο Ριβ γύρισε τον κεφάλι του να τον κοιτάξει και αναγνώρισε τον στενό του φίλο και ηθοποιό, Ρόμπιν Γουίλιαμς.
“Ήταν η πρώτη φορά που γέλασα από το ατύχημα. Ο παλιός μου φίλος με έκανε να νιώσω ότι όλα θα πήγαιναν καλά”.
Το πρόσωπο της παράλυσης
Οι γιατροί δεν του έδιναν ελπίδες ανάρρωσης. Δεν πίστευαν καν ότι θα καταφέρει ποτέ να αναπνεύσει μόνος του.
Όλα έδειχναν πως ο δραστήριος άντρας θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι, εξαρτημένος από μηχανήματα και νοσοκόμες.
Όμως ο Ριβ δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να πολεμά την κατάστασή του.
Ίδρυσε το Ίδρυμα Κρίστοφερ Ριβ, μέσω του οποίου χρηματοδοτούνται έρευνες για τη θεραπεία τραυματισμών της σπονδυλικής στήλης.
Περισσότερα από οχτώ εκατομμύρια δολάρια παραχωρήθηκαν σε ασθενείς για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής τους.
Το 2000, ο Ριβ κατάφερε να κουνήσει τον δείκτη του αριστερού χεριού του και σχολίασε σε συνέντευξή του ότι ο γιατρός του αντέδρασε σαν να είχε περπατήσει στην επιφάνεια του νερού.
Δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να ανακτήσει τον έλεγχο του σώματός του.
Γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1952 και πέθανε στις 10 Οκτωβρίου του 2004, σε ηλικία 52 ετών.
Μόλις δύο χρόνια αργότερα, ακολούθησε η 44χρονη σύζυγός του, που έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες.
Έκτοτε τα παιδιά του Ριβ, ο Μάθιου και η Αλεξάντρα, διευθύνουν το Ίδρυμα Κρίστοφερ και Ντέινα Ριβ.
