Ο Άντι Γουόρχολ εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, αμέσως μετά την αποφοίτησή του απ’ το Τεχνολογικό Ινστιτούτο Κάρνεργκι, όπου σπούδασε Καλές Τέχνες.
Αντί να αρχίσει να ζωγραφίζει και να κυνηγά γκαλερίστες, ασχολήθηκε με τη διαφήμιση, όπου ήταν τα πολλά λεφτά.
Δούλευε 12-14 ώρες την ημέρα κι έφτιαχνε χαριτωμένες εικόνες.
Σε λίγο καιρό ήταν περιζήτητος, αλλά η εμπορική επιτυχία τον εμπόδιζε να γίνει σεβαστός από τον κόσμο της τέχνης.
Ακόμη πιο δύσκολο ήταν να βρει το ύφος του. Ώσπου τελικά μια νύχτα κάποιος φίλος τού πρότεινε: «Να ζωγραφίσεις κάτι που όλοι βλέπουν κάθε μέρα, που όλοι αναγνωρίζουν. Όπως μια κονσέρβα σούπας».
ΜΜΜ… Νοστιμιά!
Την επόμενη μέρα, ο Γουόρχολ αγόρασε από το κοντινό μπακάλι και τις 31 ποικιλίες της σούπας Campbell.
Ούτως ή άλλως του άρεσε η σούπα Campbell, ειδικά η ντομάτα, γιατί του την έφτιαχνε η μητέρα του.
Έφτιαξε χρωματιστές διαφάνειες κάθε κονσέρβας, τις πρόβαλε σε μία οθόνη και σχεδίασε τα περιγράμματα. Ζωγράφισε κάθε είδος σούπας σε λευκό μουσαμά.
Με τον θάνατό της Μέριλιν Μονρό το 1963, ο Γουόρχολ πήγε την τεχνική ένα βήμα παραπέρα και δημιούργησε μια σειρά από πορτρέτα της σταρ.
Αντί να τα ζωγραφίσει, χρησιμοποίησε μια διαδικασία μεταξοτυπίας, προηγμένη τεχνική ιχνογραφίας που χρησιμοποιείται για T-shirt, η οποία του επέτρεψε να παραγάγει μια σειρά από πανομοιότυπες εικόνες.
Έφτιαξε 23 διαφορετικές Μέριλιν, από τη Χρυσή Μέριλιν, μεταξοτυπία σε χρυσό φόντρο, μέχρι το Δίπτυχο Μέριλιν, 200 επαναλήψεις του πορτρέτου σε 4 μ. μουσαμά.
Τα πορτρέτα ήταν φόρος τιμής αλλά και κριτική της φήμης.
Η επανάληψη έκανε τη γυναίκα καταναλωτικό αγαθό: το τίμημα της διασημότητας.
Η αντίδραση της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης υπήρξε ηλεκτρισμένη.
Η Ποπ Αρτ βρισκόταν παντού και ο Γουόρχολ ήταν ο πιο διάσημος εκπρόσωπό της.
Εμφανιζόταν στα πάρτι με μια συνοδεία από ωραίες γυναίκες και γκέι άντρες.
Για να παραμείνει διάσημος, είχε ατζέντηδες που τροφοδοτούσαν τις στήλες κουτσομπολιού.
Στο μεταξύ, εκλέπτυνε την εικόνα του. Έχανε τα μαλλιά του, οπότε φορούσε περούκες, πρώτα ξανθές όπως τα μαλλιά του και έπειτα ασημόχρωμες.
Πρόσθεσε γυαλιά με χοντρό σκελετό που τον έκαναν να μοιάζει με κουκουβάγια και ντυνόταν με μαύρα τζην, μαύρα ζιβάγκο ή t-shirt και μαύρα πέτσινα μπουφάν.
Η ζωή στη φάμπρικα
Το 1963, ο εξοπλισμός μεταξοτυπίας του Γουόρχολ έπιανε ένα ολόκληρο διαμέρισμα κι έτσι νοίκιασε μία αποθήκη και τη βάφτισε «Factory».
Κόσμος άρχισε να συρρέει όλη την ώρα, με ονόματα όπως Σάπια Ρίτα, Δήμαρχος, Δούκισσα και Ζαχαρονεράιδα, πολλοί γκέι ή τρανσέξουαλ και οι περισσότεροι εθισμένοι στις αμφεταμίνες.
Σε λίγο καιρό, η Factory έγινε ένα μόνιμο πάρτι.
Ο Γουόρχολ εθίστηκε στα χάπια, συνέχισε όμως να δουλεύει.
Σκηνοθέτησε underground ταινίες και μανατζάρισε το θρυλικό συγκρότημα The Velvet Underground.
Η αντίδραση του σε όσα συνέβαιναν στη Factory ήταν κάτι μεταξύ ηδονοβλεψίας και Ζεν αποστασιοποιήσης.
Συχνά, γινόταν ανατριχιαστικός. Όταν ένας θαμώνας του χώρου, ο Φρέντι Χέρκο, πήδηξε από τον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου έχοντας πάρει LSD, ο Γουόρχολ σχολίασε: “Γιατί δεν μου το πε; Θα τον είχαμε κινηματογραφήσει”.
Ο Γουόρχολ ένιωθε ισχυρός.
Το 1965 αποφάσισε να εφεύρει μια σταρ και μετέτρεψε την Έντι Σέτζγουικ από απλή θαμώνα σε φαινόμενο: έπαιξε σε ταινίες, βγήκε στα περιοδικά, αλλά επίσης βυθίστηκε σα ναρκωτικά και πέθανε το 1971.
Κι άλλοι πέθαναν από ναρκωτικά ή κατέρρευσαν, ενώ πολλοί που παρέμειναν φτωχοί φθονούσαν τον πλούτο του Γουόρχολ.
Εγώ πυροβόλησα τον Άντι Γουόρχολ
Το 1968, ο Γουόρχολ έκλεισε την αρχική Factory και μετέφερε τις επιχειρήσεις του, αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Με τόσους οπαδούς να τον κατηγορούν ότι τους κατέστρεψε, κάποιος θα δοκίμαζε να ανταποδώσει.
Στις 3 Ιουνίου, η Βάλερι Σολάνας πήγε στο γραφείο του ψάχνοντας για τον Γουόρχολ.
Η Σολάνας, που είχε εμφανιστεί σε μια ταινία του, ήταν ριζοσπαστική φεμινίστρια και συστηνόταν ως ιδρύτρια της οργάνωσης S.C.U.M., που σήμαινε Society for Cutting Up Men, δηλαδή “Οργάνωση για τον Διαμελισμό των Αντρών”.
Όταν ο Γουόρχολ έφτασε στο γραφείο για να συζητήσει μία έκθεση με τον οργανωτή Μάριο Αμάγια, η Σολάνας βγήκε από το ασανσέρ, έβγαλε ένα όπλο από μία χαρτοσακούλα και τον πυροβόλησε.
Ο Γουόρχολ κρύφτηκε κάτω από ένα γραφείο, αλλά μία σφαίρα μπήκε στο δεξί του πλευρό κα βγήκε από τη ράχη του.
Κατόπιν, η Σολάνας έριξε στον Αμάγια.
Ενώ οι υπάλληλοι έτρεχαν να κρυφτούν, η Σολάνας στράφηκε στον ατζέντη του Γουόρχολ, Φρεντ Χιουζ, και στόχευσε στο πρόσωπό του, αλλά το όπλο κόλλησε.
Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν. Ο Χιούζ ψιθύρισε: «Να το ασανσέρ, Βάλερι. Πάρ’ το». Όπερ και εγένετο.
Στο νοσοκομείο ο Γουόρχολ θεωρήθηκε κλινικά νεκρός, αλλά με την επέμβαση ενός γιατρού τελικά ανάρρωσε.
Όμως, η υγεία του δεν ήταν πια η ίδια: για το υπόλοιπο της ζωής του φορούσε κορσέ κι ενίοτε οι πληγές του μάτωναν από την κόπωση.
Ο Αμάγια γλίτωσε με μικροτραύματα και η Σολάνας παραδόθηκε.
Δήλωσε ένοχη για απόπειρα δολοφονίας και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση.
Λες και είχε προαίσθημα
Η απόπειρα έκανε τον Γουόρχολ να προσέχει περισσότερο.
Έκοψε τις αμφεταμίνες κι άρχισε να τρώει ωμό σκόρδο.
Συνέχισε να εμφανίζεται στα πάρτι της Νέας Υόρκης, αλλά συνοδευόταν πλέον από τη Λάιζα Μινέλι, την Μπιάνκα Τζάγκερ, την Νταϊάνα Βρίλαντ, τον Τρούμαν Καπότε και τον σχεδιαστή μόδας Χάλστον.
Αντί για τη Factory, σύχναζε στο κλαμπ Studio 54.
Το περιοδικό “Interview” που συνίδρυσε το 1969, έκανε θραύση τη δεκαετία του ’70 με ιστορίες για τον “σικ” κόσμο όπου ζούσε ο Γουόρχολ.
Για να χρηματοδοτεί την πανάκριβη ζωή του ζωγράφιζε διασημότητες, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό και η Νταϊάν φον Βίρστενμπεργκ, για 25.000 δολάρια ανά πορτρέτο.
Περί τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Γουόρχολ άρχισε να λέει ότι πίστευε στο Θεό και ενίοτε πήγαινε στην εκκλησία.
Ζωγράφισε μάλιστα μια σειρά βασισμένη στο Μυστικό Δείπνο του Λεονάρντο.
Η πνευματικότητα οφειλόταν ίσως στο φόβο του θανάτου:οι φίλοι του άρχιζαν να πεθαίνουν από AIDS και βέβαια ο ίδιος είχε «πεθάνει» για λίγο μετά την απόπειρα.
Όταν χρειάστηκε να αφαιρέσει τη χοληδόχο κύστη του, αντέδρασε μοιρολατρικά.
Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι επρόκειτο περί επέμβασης ρουτίνας, εκείνος πίστευε ότι δεν θα έβγαινε από το νοσοκομείο.
Είδε δίκιο.
Η επέμβαση δεν είχε επιπλοκές, όμως την επόμενη μέρα ο Γουόρχολ πέθανε.
Το νοσοκομείο κατηγορήθηκε για αμέλεια επειδή δεν είχε ελέγξει σωστά την κατάστασή του.
Ενώ η σορός του ενταφιαζόταν στο Πίτσμπουργκ, πλάι στους γονείς του, ένας φίλος του έβαλε στο φέρετρο ένα τεύχος του Interview κι ένα μπουκάλι “Beautiful” της Estee Lauder.
Ο Άντι Γουόρχολ γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1928.
ΠΗΓΗ: «Η Μυστική Ζωή των Μεγάλων Ζωγράφων» από τις εκδόσεις «ΑΙΩΡΑ».
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Ο αστυνομικός που σκότωσε νεαρό άνδρα για λόγους τιμής. Το έγκλημα πάθους που συγκλόνισε την Κύπρο. Ο αστυνομικός υποψιαζόταν πως ο 21χρονος είχε σχέσεις με τη γυναίκα του αλλά φόνευσε το φίλο του
