Ο Χρήστος Νικολόπουλος στη βιογραφία του με τίτλο «Η ζωή μου, τα τραγούδια μου» περιγράφει μια συναυλία που παραλίγο να ακυρωθεί για λόγους γραφειοκρατίας.
Τελικά έγινε και είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά του στοίχισε κυριολεκτικά, πολύ ακριβά:
«Στις 12 του Σεπτέμβρη του 1983 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, 40 χιλιάδες κόσμος γέμισε κάθε σπιθαμή του γηπέδου για να απολαύσει τα τραγούδια μου, ερμηνευμένα από διαλεχτούς τραγουδιστές όπως ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Βιτάλη, η Γλυκερία και ο Λεωνίδας Βελής.
Η οργάνωση και η κούραση ήταν μεγάλη, όμως ένιωθα λες και είχα φτερά στα πόδια και στα χέρια μου.
Πέρα από την καλλιτεχνική αξία αυτών των εκδηλώσεων, για εμάς τους δημιουργούς υπήρχε και ένα σημαντικό οικονομικό όφελος, αφού συνήθως οι ερμηνευτές, θέλοντας να μας τιμήσουν, ερχόντουσαν δίχως να απαιτούν αμοιβές.
Τουλάχιστον έτσι συνέβαινε πάντα στη δική μου περίπτωση.
Δυστυχώς όμως δεν «χάρηκα» τη γιορτή μου.
Είχα αναθέσει το οργανωτικό κομμάτι σε ανθρώπους που ίσως λόγω των συγκυριών δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν όπως θα έπρεπε.
Ο διοργανωτής ήταν έμπειρος σε συναυλίες και είχε αναλάβει τα τεχνοοικονομικά.
Την παραμονή όμως της εκδήλωσης κι ενώ πέταγα στα σύννεφα, αφού η προπώληση ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, ήρθε και με βρήκε προβληματισμένος.
«Τι έγινε γιατί κάνεις έτσι; Αφού θα είμαστε γεμάτοι» του λέω.
«Χρήστο δυστυχώς έχει προκύψει ένα σημαντικό θέμα και πρέπει να συζητήσουμε για το πώς θα το λύσουμε» μου απάντησε και με γέμισε αγωνία.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όταν πήγε στην εφορία για να θεωρήσει τα εισιτήρια, μια παρτίδα, από λάθος τους, έμεινε αθεώρητη.
«Και γι’ αυτό σκας; Πάμε αύριο να τα θεωρήσουμε» του πρότεινα. «Δεν γίνεται δυστυχώς» μου απάντησε.«Δεν το αντιληφθήκαμε έγκαιρα και όταν το πήραμε χαμπάρι είχαν πουληθεί» συμπλήρωσε. «Αύριο το πρωί θα πάμε στην εφορία και θα τα δηλώσουμε του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πίστευα πως θα βρίσκαμε εύκολα τη λύση του προβλήματος κι έτσι συνέχισα απερίσκεπτος και με καλή διάθεση την πρόβα και τη ρύθμιση κάθε λεπτομέρειας για την αυριανή μεγάλη μου βραδιά.
Είχα γελαστεί όμως. Δεν έλαβα υπ’ ‘οψιν μου τη γραφειοκρατία που υπήρχε και δυστυχώς συνεχίζει να υπάρχει στο ελληνικό δημόσιο.
Όταν φτάσαμε στον αρμόδιο υπάλληλο και του εκθέσαμε το ζήτημα, μας κοίταξε όλο απορία.
«Είστε σίγουροι ότι θέλετε να τα δηλώσετε;» αναφώνησε με συγκρατημένη έκπληξη. «Ε, πως αλλιώς να κάνουμε» του είπα.
«900 εισιτήρια είναι. Μπορείτε να τα ανταλλάξετε με άλλα θεωρημένα στο ταμείο» μας τόνισε.
Έλα όμως που εγώ ήθελα να είμαι νομοταγής και να μην υπάρχουν παραφωνίες στη γιορτή μου, αλλά και γενικότερα στην πορεία μου.
Τα δηλώσαμε, αλλά και πάλι δεν τη γλιτώσαμε.
Αρκετή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία, επικρατούσε το αδιαχώρητο και το στενάχωρο ήταν πως ο κόσμος δεν σταματούσε να έρχεται.
Θαρρείς και το γήπεδο ήταν «τρύπιο».
Κάθε στιγμή και από κάθε γωνία πλήθος κόσμου έκανε την εμφάνισή του.
Κόντευα να τρελαθώ από τη στεναχώρια μου βλέποντας όλη αυτή την κατάσταση που έμοιαζε ανεξέλεγκτη.
Ήταν αδύνατο όλοι να χωρέσουν και να κάτσουν στις θέσεις τους.
Μοιραία άρχισαν να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν, να αποδοκιμάζουν και να προσπαθούν όπως, όπως να βολευτούν.
Είχα τη φαεινή ιδέα το υπερυψωμένο πάλκο να είναι δίπλα ακριβώς στο πέταλο για να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά και να περάσουμε μοναδικές στιγμές.
Αυτά υπό κανονικές συνθήκες, αφού πλέον αισθανόμουν πάνω μου όλη τη δυσφορία των ακροατών.
Ευτυχώς κάποια στιγμή ξεκίνησε η μουσική και οι αντιδράσεις μαλάκωσαν.
Σειρά είχαν οι αγκαλιές, το τραγούδισμα, οι χοροί, το ξεφάντωμα.
Σε ένα από τα highligts της βραδιάς, ο Γιώργος και η Χαρούλα ένωναν τις φωνές τους τραγουδώντας από σπάσματα από παλιά μου τραγούδια «Αισθηματίες», «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», «Νύχτα στάσου». Είπε και ο Στράτος τον Σαλονικιό το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα», η Βιτάλη το «Μια γυναίκα μπορεί».
Οι στιγμές που ζήσαμε δεν περιγράφονται, ούτε και τα συναισθήματά μου, που μετά από λίγες ημέρες έγιναν μαύρα, όταν ήρθε το σημείωμα της εφορίας: «7 εκατομμύρια και 200 χιλιάδες δραχμές πρόστιμο» συν το ότι είχα καταβάλει κοντά ένα εκατομμύριο για τις ζημιές του γηπέδου.
Ακολούθησε ένα ατέλειωτο τρέξιμο για να αποδείξω το δίκιο μου. Γυρνούσα από τη μία υπηρεσία στην άλλη για πολύ καιρό με μεγάλο άγχος και πίεση.
Το μόνο που πέτυχα ήταν να κατεβάσω κάπως το ποσό.
Ήταν η αρχή για να χάσω την υγεία μου.
ΠΗΓΗ: «Χρήστος Νικολόπουλος, η ζωή μου τα τραγούδια μου» εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ
