Η Έλλη Λαμπέτη γνώριζε από πολύ μικρή πως θα ασχοληθεί με την υποκριτική. Οι γονείς της είχαν άλλα όνειρα και βλέψεις. Ήθελαν η κόρη τους να γίνει δασκάλα, μουσικός ή ζωγράφος, αλλά εκείνη είχε αποφασίσει πως κάποια μέρα θα γινόταν μεγάλη θεατρίνα.
Ωστόσο, δεν το παραδεχόταν. «Ήξερα από 6 χρόνων πως θα γίνω ηθοποιός. Δεν το ήξερε όμως κανένας. Έλεγα ό,τι μου κατέβαινε. Τη μία ‘’θα γίνω συγγραφέας’’, την άλλη ‘’θα γίνω πιανίστα’’. Τους είχα τρελάνει», είχε πει χρόνια αργότερα σε συνέντευξή της στο Φρέντυ Γερμανό.
Η πρώτη επαφή της Λαμπέτη με το θέατρο
Τα πρώτα χρόνια της ζωής της, η Έλλη Λαμπέτη, ή αλλιώς Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της επώνυμο, ζούσε με την οικογένεια της στα Βίλλια.
Λίγο μετά τη δικτατορία του Μεταξά, μια ομάδα νέων είχαν δημιουργήσει έναν καλλιτεχνικό σύλλογο και ανέβαζαν παραστάσεις.
Ένα βράδυ που η συντροφιά έκανε πρόβες για το έργο «Έντα Γκάμπλερ», ακούστηκε από το βάθος της αίθουσας ένας θόρυβος. Ο θίασος αναστατώθηκε.
«Ποιος είναι εκεί κάτω;», φώναξε ο ηθοποιός Γιάννης Γκίκας, φοβούμενος ότι επρόκειτο για κάποιον χαφιέ του Μεταξά.
Τότε, μια κοριτσίστικη φωνή απάντησε: «Εγώ, η Έλλη Λούκου». Ήταν η πρώτη φορά που η Λαμπέτη έδειχνε το ενδιαφέρον της για την υποκριτική και το θέατρο.
«Δεν ήξερα ότι σε ενδιαφέρει το θέατρο Έλλη», αποκρίθηκε ο Γκίκας.
– «Μα δεν με ενδιαφέρει», απάντησε η Λαμπέτη.
– «Τότε γιατί βλέπεις την πρόβα»;
– «Δεν είχα τι να κάνω και μπήκα να σας δω. Σας είδα, βαρέθηκα. Τώρα παίξτε και χωρίς εμένα!», είπε η νεαρή και αποχώρησε.
Οι πρώτες αποτυχίες της Λαμπέτη στη δραματική σχολή
Το 1941, η Λαμπέτη ήταν μόλις 15 ετών, όταν μετακόμισε με την οικογένεια της στην Αθήνα.
Σε καθημερινή βάση, περνούσε σε έξω από το Εθνικό Θέατρο για να πάει στο σχολείο και μέσα της έλεγε πως «μια μέρα αυτό το θέατρο θα γίνει το σπίτι μου».
Το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους πέρασε το κατώφλι της σχολής και έδωσε εξετάσεις, ερμηνεύοντας ένα ποίημα του Πολέμη.
Απορρίφθηκε παμψηφεί. «Αυτό το κορίτσι δεν κάνει ούτε για κομπάρσα», είχε πει ο τότε διευθυντής της σχολής, Νίκος Παπαγεωργίου.
Η ηθοποιός όμως δεν το έβαλε κάτω. Ένα πρωί το έσκασε από το γυμνάσιο και πήγε να δώσει εξετάσεις στο θέατρο Κοτοπούλη. Ερμήνευσε τον «Πραματευτή» του Γρυπάρη, αλλά για ακόμη μια φορά κόπηκε. «Δεν τα λέει», είχε πει ο νεαρός τότε Δημήτρης Χορν, ο οποίος ήταν μέλος της επιτροπής. Η Λαμπέτη απογοητεύτηκε. «Με απέρριψαν. Δεν με θέλουν, δεν τους θέλω. Δεν μου κάνουν, δεν τους χρειάζομαι», έλεγε έξαλλη στο θείο της.
Η δεύτερη ευκαιρία, οι μικροί ρόλοι και το μεγάλο μπαμ
Λίγους μήνες αργότερα, μεσολάβησε ο Σπύρος Μελάς, ο οποίος ήταν φίλος του θείου της και έπεισε την Μαρίκα Κοτοπούλη να της δώσει ακόμη μια ευκαιρία και να την δεχθεί στη σχολή.
Η Λαμπέτη ενθουσιάστηκε με τα νέα και έτρεξε να ανακοινώσει τα νέα στους γονείς της. «Η Κοτοπούλη με πήρε στη σχολή της! Θα γίνω ηθοποιός!», φώναζε γεμάτη ευτυχία. Οι γονείς και τα αδέρφια στήριξαν την επιλογή της, με την προϋπόθεση να μην παρατήσει το σχολείο.
Όπερ και εγένετο. Η Λαμπέτη μοίραζε τη μέρα ανάμεσα στο γυμνάσιο και στα μαθήματα της Κοτοπούλη, η οποία ήταν εντυπωσιασμένη με τις επιδόσεις της. Σε λίγους μήνες, την έσπρωξε στο σανίδι του θεάτρου «Ρεξ», παρά το γεγονός ότι ήταν μαθητευόμενη και άπειρη.
Εκεί συναντήθηκε ξανά και συνεργάστηκε με το ζεν πρεμιέ Δημήτρη Χορν, στη μουσική παράσταση «Το Ταξίδι Του Γάμου».
Θυμόταν ότι ήταν ένας από εκείνους που την είχαν απορρίψει πριν καιρό, αλλά δεν του κρατούσε κακία. Αντιθέτως, τον συμπαθούσε:
«Ήταν σαν τσαλαπετεινός (ο Χορν) και σκόνταφτε συνέχεια πάνω στα σκηνικά. Θα μπορούσες να τον πεις αδέξιο, αλλά ήταν χαριτωμένος. Ένας χαριτωμένος διαβολάκος», έλεγε.
Ο ρόλος της Λαμπέτη στην παράσταση ήταν μικρός και δεν είχε λόγια. Στην επόμενη ωστόσο, στο «Αλάτι Και Πιπέρι», είπε τις πρώτες της ατάκες στο σανίδι, οι οποίες ήταν μόλις 3 λέξεις: «Μέντες, καραμέλες, σοκολάτες».
Τότε ήταν που γνωρίστηκε με τον κομπάρσο Αλέκο Αλεξανδράκη και το Μάριο Πλωρίτη.
Ένα χρόνο αργότερα, η Κοτοπούλη της έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία, παραχωρώντας της τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Η Χάνελλε πάει στον Παράδεισο».
Η ερμηνεία της γοήτευσε κοινό και κριτικούς, οι οποίοι την αποκαλούσαν ως την «καινούργια πρωταγωνίστρια» και το «ταλαντούχο Λαμπετάκι».
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα άνοιξε ο δρόμος για μια μεγάλη καριέρα.
Αντλήθηκε υλικό από το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού «ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ», εκδόσεις Καστανιώτη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δημήτρης Χορν – Έλλη Λαμπέτη. Από την αντιπάθεια στον θυελλώδη έρωτα. Η αντίδραση του Κακογιάννη για τις ολονύχτιες περιπέτειές τους...
