Το 1996 κυκλοφόρησε μία από τις δημοφιλέστερες «αντισυμβατικές» ταινίες, το «Trainspotting».
Ο σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ βάσισε την ταινία στο ομώνυμο βιβλίο του Ίρβιν Γουέλς και στόχος του όπως είπε ήταν να δημιουργήσει «την πιο γρήγορη και έντονη ταινία που έχετε δει ποτέ».
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από μία παρέα εικοσάχρονων Σκωτσέζων που εθίζονται στην ηρωίνη για να ξεφύγουν από τη ρουτίνα.
Η ταινία άρεσε στο κοινό γιατί συνδύαζε χιούμορ, αλλά και σκηνές που συγκλόνιζαν με την ωμότητά τους.
Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να απεξαρτηθούν, αλλά εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και βυθίζονταν στον κόσμο των ναρκωτικών και της παρανομίας.
Πρωταγωνιστής είναι ο Σκωτσέζος ηθοποιός Γιούαν Μακγκρέγκορ, ο οποίος έχασε 12 κιλά για να υποδυθεί τον Μαρκ Ρέντον, γνωστό και με το παρατσούκλι «Rent Boy».
Ο Μακγκρέγκορ ήταν η πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη για τον ρόλο και εντυπωσίασε με την ερμηνεία του.
Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, είχε έρθει σε επαφή με ναρκομανείς για να βιώσει ο ίδιος την κατάστασή τους.
Σκεφτόταν σοβαρά να δοκιμάσει και ηρωίνη, αλλά το απέφυγε την τελευταία στιγμή.
Η χειρότερη τουαλέτα στη Σκωτία
Ίσως η πιο σοκαριστική σκηνή της ταινίας έχει τίτλο «η χειρότερη τουαλέτα στη Σκωτία».
Το σενάριο είναι το εξής: Ο Μαρκ Ρέντον έχει αποφασίσει να απεξαρτηθεί.
Θέλει να πάρει μια τελευταία δόση, αλλά το μόνο φάρμακο που βρίσκει είναι δύο υπόθετα οπίου, τα οποία υποτίθεται πως θα απαλύνουν τον πόνο της απεξάρτησης.
Αν και απογοητευμένος από την αγορά, ο Ρέντον χρησιμοποιεί τα υπόθετα και ξεκινά να περπατά προς το σπίτι του.
Όπως εξηγεί και στην ταινία, η ηρωίνη προκαλεί δυσκοιλιότητα. Καθώς η ουσία φεύγει από τον οργανισμό του, το «σύστημα» ενεργοποιείται και ξαφνικά, χρειάζεται επειγόντως μια τουαλέτα.
Μπαίνει σε ένα μαγαζί με στοιχήματα, ελπίζοντας να βρει ένα καθαρό μπάνιο, αλλά δυστυχώς βρίσκει τη «χειρότερη τουαλέτα στη Σκωτία».
Ακαθαρσίες καλύπτουν κάθε σπιθαμή του αποχωρητηρίου, απ’ το πάτωμα μέχρι και τους τοίχους.
Η κατάσταση της λεκάνης είναι απερίγραπτη, αλλά η ανάγκη του Ρέντον είναι μεγάλη και καταλήγει να τη χρησιμοποιεί.
Καθώς «ξαλαφρώνει», όμως, «χάνει» τα υπόθετα, πριν κάνουν δράση.
Ο μόνος τρόπος να τα βρει είναι να ψάξει μέσα στην τουαλέτα.
Είναι τέτοια η εξάρτησή του, που το κάνει.
Όχι μόνο βάζει το χέρι του μέσα, αλλά «βουτάει» ολόκληρος.
Και έτσι ξεκινάει μια ψυχεδελική βουτιά στα έγκατα του αποχετευτικού συστήματος της Σκωτίας, τα οποία στο μυαλό του Τρέντον μοιάζουν με τα καταγάλανα νερά της θάλασσας.
Αν και η σκηνή προκαλεί φρίκη στον θεατή, το γύρισμα ήταν πολύ ευχάριστο.
Οι ακαθαρσίες ήταν στην πραγματικότητα σοκολάτα και το στούντιο μύριζε υπέροχα.
Αλλά ακόμα και η «βουτιά» στην τουαλέτα, που πολλοί θα θεωρούσαν ότι είχε γίνει με ειδικά εφέ, ήταν αποτέλεσμα ενός απλού τρικ.
Όπως εξήγησε ο σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ σε συνέντευξή του, η λεκάνη είχε κοπεί στα δύο και η κάμερα είχε τοποθετηθεί απ’ την αριστερή πλευρά.
Η γωνία ήταν τέτοια που ο θεατής δεν μπορούσε να δει ότι πίσω από τη «μισή» λεκάνη, υπήρχε μία τσουλήθρα, την οποία κατέβηκε ο Γιούαν Μακγκρέγκορ με το κεφάλι, δίνοντας την εντύπωση ότι βουτούσε.
Την τελευταία στιγμή του είπαν να γυρίσει για να φαίνεται ότι ακολουθεί τη κίνηση απ’ το καζανάκι.
Ο Μπόιλ ήθελε να επενδύσει μουσικά τη σκηνή με το τραγούδι του Ντέιβιντ Μπάουι, «Golden Years», αλλά ο τραγουδιστής αρνήθηκε κι ύστερα από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, ο Μπόιλ αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το «Deep Blue Day» του Brian Eno.
Διαβάστε ακόμα: 
