Το 1939 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η ταινία «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος». Ήταν έγχρωμη, με φαντασμαγορικά σκηνικά και κοστούμια. Θεωρήθηκε η μεγαλύτερη και αρτιότερη παραγωγή του κινηματογράφου, και κέρδισε 8 Όσκαρ. Η ταινία σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει στο σινεμά, πέρασε «δια πυρός και σιδήρου».
Τα πρώτα προβλήματα
Το σενάριο της ταινίας είχε βασιστεί στο μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ. Την παραγωγή είχε αναλάβει ο Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ, αλλά από την πρώτη στιγμή ήταν πολύ διστακτικός, διότι δεν περίμενε ότι το βιβλίο θα γινόταν επιτυχία. Και δεν ήταν ο μόνος.
Η γνωστή εταιρεία παραγωγής Metro Goldwyn Mayer δεν δέχτηκε ευχάριστα τη μεταφορά του μυθιστορήματος στη μεγάλη οθόνη. Θεωρούσε πως η πλοκή είχε αδυναμίες και δεν ήθελε να ρισκάρει την χρηματοδότησή της. Αρνητική στάση κράτησαν και οι συνεργαζόμενες εταιρείες RKO Pictures και Selznick International, ενώ η 20th Century Fox δεν επιθυμούσε να διαθέσει υψηλό προϋπολογισμό.
Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο και έγινε μπεστ-σέλερ χάρη στη συναρπαστική υπόθεση, ο Σέλζνικ έδωσε το ποσό των 50.000 δολαρίων και εξασφάλισε τα δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά.
Όμως, ο παραγωγός παρέμεινε επιφυλακτικός και γεμάτος ανησυχία. Μέσα σε διάστημα τριών ετών, άλλαξε 3 σκηνοθέτες, 2 σεναριογράφους και πολλούς ηθοποιούς.
Η έρευνα για να βρεθούν οι πρωταγωνιστές και ο αναγκαστικός δανεισμός
Η εταιρεία Selznick International ήταν, τότε, νεοσύστατη και δεν είχε υπογράψει συμβόλαια με αστέρες του Χόλιγουντ.
Αυτό ανάγκασε τα στελέχη της να στραφούν σε άλλες εταιρείες του χώρου και να δανειστούν ηθοποιούς.
Πραγματοποίησαν ακόμα και έρευνα για να διαπιστώσουν τις προτιμήσεις του αμερικανικού κοινού. Η πλειοψηφία ήθελε για το ρόλο του Ρετ Μπάτλερ τον «βασιλιά του Χόλιγουντ», Κλαρκ Γκέιμπλ, ο οποίος ανήκε στην εταιρεία Metro Goldwyn Mayer.
Ιδιοκτήτης της όμως ήταν ο πεθερός του Σέλζνικ, Μπιλ Μάγιερ, τη βοήθεια του οποίου, ο παραγωγός δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να ζητήσει. Έτσι πρότεινε το ρόλο στο Γκάρι Κούπερ. Εκείνος τον απέρριψε και ο Σέλζνικ βρέθηκε σε αδιέξοδο.
«Το «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος» θα είναι η μεγαλύτερη πατάτα στην ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου», είχε δηλώσει ο Γκάρι Κούπερ σε συνέντευξή του. «Χαίρομαι πολύ που τελικά κάποιος άλλος θα είναι εκείνος που θα φάει τα μούτρα του και όχι εγώ».
Τη λύση έδωσε ο παραγωγός Τζακ Γουόρνερ, παραχωρώντας τους ηθοποιούς Έρολ Φλιν, Ολίβια Ντε Χάβιλαντ και Μπέτι Ντέιβις.
Το μόνο που ζήτησε από το Σέλζνικ ως αντάλλαγμα ήταν τα δικαιώματα της διανομής της ταινίας στις ΗΠΑ.
Ο Σέλζνικ όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Θεωρούσε ότι ο Έρολ Φλιν δεν ήταν κατάλληλος για πρωταγωνιστής. Μην έχοντας άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να δανειστεί τελικά με βαριά καρδιά τον Κλαρκ Γκέιμπλ από την εταιρεία του πεθερού του, με τη συμφωνία ότι θα του έδινε το 50% των κερδών μετά την κυκλοφορία της ταινίας.
Ο βασικός πρωταγωνιστής είχε βρεθεί και πλέον είχε σειρά ο χαρακτήρας της Σκάρλετ. Περισσότερες από 1.400 ηθοποιοί, γνωστές και μη, πέρασαν από ακρόαση για το ρόλο.
Φαβορί ήταν η Μπέτι Ντέιβις, αλλά η Μάργκαρετ Μίτσελ, η συγγραφέας του βιβλίου, πίστευε πως η Μίριαμ Χόπκινς ήταν πιο κατάλληλη. Επειδή όμως ήταν μεγάλη σε ηλικία, απορρίφθηκε ως επιλογή.
Η ακρόαση της Βίβιαν Λι
Τον Φεβρουάριο του 1938, η Βρετανίδα ηθοποιός Βίβιαν Λι ζήτησε να περάσει από οντισιόν για το ρόλο. Ο Σέλζνικ τη θεωρούσε ταλαντούχα, αλλά τον προβλημάτιζε η έντονη βρετανική προφορά της.
Όταν τη συνάντησε και την παρακολούθησε να διαβάζει ένα μικρό απόσπασμα του σεναρίου, ενθουσιάστηκε. «Από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, βρέθηκε η Σκάρλετ και είναι και πάρα πολύ καλή», είχε εκμυστηρευτεί στη σύζυγό του.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο ρόλος δόθηκε στη Βίβιαν Λι.
Οι έντονοι καυγάδες και οι αλλεπάλληλες αλλαγές των συντελεστών
Τον Ιανουάριο του 1939 ξεκίνησαν τα γυρίσματα. Σκηνοθέτης ήταν ο Τζόρτζ Κιούκορ, ο οποίος απολύθηκε σύντομα, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος και σύμφωνα με το Σέλζνικ δεν μπορούσε να χειριστεί σωστά τις ερωτικές σκηνές ανάμεσα στον Ρετ και τη Σκάρλετ.
Τη θέση του πήρε ο Βίκτορ Φλέμινγκ, με τον οποίον η Λι καυγάδιζε διαρκώς. Όταν του ζητούσε οδηγίες σε ορισμένες σκηνές της απαντούσε: «κάνε ότι σου έρθει στο κεφάλι».
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν εκείνη του ζήτησε να της διευκρινίσει κάτι στο σενάριο. Ο Φλέμινγκ όχι μόνο δεν τη βοήθησε, αλλά της είπε «πάρε το σενάριο και βάλτο εκεί που ξέρεις».
Η Βίβιαν Λι έγινε έξαλλη και έκτοτε συναντούσε κρυφά τον σκηνοθέτη Τζορτζ Κιούκορ τα Σαββατοκύριακα, ζητώντας του συμβουλές.
Κάποια στιγμή ο Φλέμινγκ αρρώστησε και αντικαταστάθηκε για δύο εβδομάδες από το Σαμ Γουντ.
Υπήρξαν αλλαγές και σε άλλους τομείς, όπως στη διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ.
Τα γυρίσματα διήρκεσαν 6 μήνες και συνοδεύονταν από τεχνικές δυσκολίες και προστριβές μεταξύ των ηθοποιών.
«Σιχαινόμουν να φιλάω τον Γκέιμπλ. Η ανάσα του μύριζε άσχημα, επειδή είχε χαλασμένο δόντι και κάπνιζε μανιωδώς», είχε πει η Λι σε συνέντευξή της.
Η φαντασμαγορική πρεμιέρα
Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 15 Δεκεμβρίου 1939. Περισσότερα από 300.000 άτομα είχαν κατακλύσει τους δρόμους της Ατλάντα, περιμένοντας την άφιξη των πρωταγωνιστών και των συντελεστών στο Lowe’s Grand Theater. Το «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος» απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Τα κέρδη έφτασαν τα 390 εκατομμύρια δολάρια, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής.
Η ταινία έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ και κέρδισε 8. Η Χάτι Μακ Ντάνιελ έγινε η πρώτη μαύρη ηθοποιός που απέσπασε Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για το ρόλο της «Μάμι», συγκινώντας κοινό και κριτικούς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Frankly, my dear, I don’t give a damn». Η θρυλική ατάκα στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» λογοκρίθηκε και οι εναλλακτικές ήταν: «Μπορείς να πας στο διάολο», «Μου προκαλείς αναγούλα» και δεκάδες άλλες. (βίντεο)
