Tο «The Lion Sleeps Tonight» είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών».
Το τραγουδάει ο Πούμπα μαζί με τον Τιμόν, ενώ κάνουν ένα περίπατο στο δάσος.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα κομμάτια της ταινίας, δεν δημιουργήθηκε για την ταινία, αλλά δεκαετίες πριν, το 1939.
Συνθέτης και τραγουδιστής ήταν ο Νοτιοαφρικανός Σόλομον Λίντα, που καταγόταν από τη φυλή των Ζουλού.
Δεν ήξερε να γράφει ή να διαβάζει και μεγάλωσε ως βοσκός.
Μία μέρα, ένα λιοντάρι κινούνταν απειλητικά γύρω από το κοπάδι του και ο νεαρός Λίντα άρχισε να σιγοψιθυρίζει: «Λιοντάρι, σταμάτα!»
Αυτές οι λέξεις στη γλώσσα των Ζουλού είναι: «Μbube zimba».
Τις επανέλαβε, μέχρι που άρχισε να δημιουργείται μία μελωδία και έτσι βγήκε η αρχική εκδοχή του τραγουδιού, που είχε τίτλο «Mbube», δηλαδή λιοντάρι.
Το 1939, όταν ο Λίντα είχε μετακομίσει στο Γιοχάνεσμπουργκ και δούλευε πια ως μουσικός, η δισκογραφική εταιρεία Gallo Studios προσφέρθηκε να το αγοράσει.
Το αντίτιμο που πλήρωσε στον Λίντα ήταν 10 σελίνια, ποσό που ανέρχεται σήμερα στα 87 σεντς του δολαρίου.
Του έδωσαν επίσης τη δουλειά του επιστάτη για το κτίριο που στεγαζόταν το στούντιο.
Το τραγούδι έγινε τεράστια επιτυχία.
Ήταν ο πρώτος αφρικάνικος δίσκος που πούλησε περισσότερους από 100 χιλιάδες αντίτυπα και συνέχισε να σπάει τα ταμεία, όταν διασκευάστηκε από Αμερικανούς καλλιτέχνες, όπως τα συγκροτήματα «The Weavers», «Kingston Trio» και «The Tokens».
Και δεν ήταν οι μόνοι.
Το τραγούδι έχει διασκευαστεί από 150 καλλιτέχνες, έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχει παίξει σε 13 ταινίες, με αποκορύφωμα τον «Βασιλιά των Λιονταριών» της Ντίσνεϊ.
Μόνο τα κέρδη από την ταινία κινουμένων σχεδίων ξεπερνούσαν τα 15 εκατομμύρια δολάρια.
Κι όμως, ο δημιουργός του τραγουδιού ζούσε σε μια καλύβα και κοιμόταν πάνω στο χώμα.
Τα οχτώ παιδιά του τρέφονταν κυρίως με βρώμη και το δώρο τους όταν έπαιρναν καλούς βαθμούς στο σχολείο, ήταν ένα αυγό.
Δύο απ’ τα παιδιά του πέθαναν σε βρεφική ηλικία από ασιτία.
Το 1962, όταν πέθανε κι ο ίδιος ο Λίντα, υπήρχαν μόνο 22 δολάρια στον οικογενειακό λογαριασμό.
Σύμφωνα όμως με την εταιρεία που κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού, τη Richmond Organization, ο Λίντα λάμβανε τακτικές επιταγές για το μερίδιό του από τα κέρδη.
Μόνο που το ποσό ήταν πολύ μικρότερο απ΄ ό,τι έπρεπε.
Από το 1991 μέχρι το 2000, όταν τα κέρδη μόνο από τον «Βασιλιά των Λιονταριών» ξεπερνούσαν τα 15 εκατομμύρια δολάρια, οι κληρονόμοι του Λίντα πήραν μόνο 17 χιλιάδες δολάρια.
Η σύζυγός του Λίντα δεν γνώριζε καν ότι έπρεπε να πληρωθεί για το τραγούδι. Όποτε άκουγε τη μελωδία στο ραδιόφωνο, απλώς χαιρόταν που ήταν τόσο δημοφιλής.
Η άγνοια της οικογένεια Λίντα κράτησε μέχρι και το 2000, όταν ο Νοτιοαφρικάνος συγγραφέας Ρίαν Μάλαν ερεύνησε την υπόθεση και επικοινώνησε μαζί τους.
Τα στοιχεία δημοσιεύτηκαν σε ένα άρθρο στο περιοδικό Rolling Stone που εξιστορούσε τη φτώχεια και την εκμετάλλευση που βίωσε στη ζωή του ο Λίντα.
Με την προτροπή του Μάλαν, η οικογένεια Λίντα άσκησε μήνυση εναντίον της εταιρείας παραγωγής, αλλά και της Ντίσνεϊ.
Η υπόθεση θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια ζημιά στην εικόνα της Ντίσνεϊ, καθώς θα την παρουσίαζε ως μία εταιρεία που εκμεταλλεύεται ανθρώπους και τους αφήνει να πεθάνουν πάμφτωχοι, ενώ αυτή βγάζει από το έργο τους πακτωλούς χρημάτων.
Έτσι, οι δικηγόροι της ήταν πρόθυμοι να συμβιβαστούν.
Αποφασίστηκε να πληρωθούν στην οικογένεια Λίντα όλα τα δικαιώματα από το 1987 και έπειτα.
Βέβαια η απόφαση του δικαστηρίου, που βγήκε το 2004, δεν ωφέλησε καθόλου την κόρη του Λίντα, Άντελεϊντ, που πέθανε το 2001 από AIDS, γιατί δεν είχε χρήματα να πληρώσει τη θεραπεία.
