Ο επιχειρηματίας Όσκαρ Σίντλερ συνειδητοποίησε τη φρίκη των Ναζί όταν τους είδε να «καθαρίζουν» το στρατόπεδο της Κρακοβίας και ανάμεσα στους στρατιώτες και τα πτώματα, περπατούσε ένα μικρό κοριτσάκι με κόκκινο παλτό.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η εικόνα που δημιούργησε ο σκηνοθέτης Στίβεν Σπίλμπεργκ, στην ταινία «Η Λίστα του Σίντλερ».
Η ταινία ακολουθεί την πραγματική ιστορία του Τσέχου συνεργάτη των Ναζί, Όσκαρ Σίντλερ, που κατάφερε να σώσει 1.200 Εβραίους, δωροδοκώντας τις γερμανικές αρχές και «αγοράζοντας» τους ως εργάτες για τα εργοστάσιά του, που προμήθευαν τη γερμανική βιομηχανία.
Πρωταγωνιστεί ο Ιρλανδός ηθοποιός Λίαμ Νίσον ως ο Σίντλερ και ο Βρετανός Ρέιφ Φάινς ως ο σαδιστής και διεφθαρμένος ναζί διοικητής του στρατοπέδου, Άμον Γκετ.
Βέβαια, ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά το Ολοκαύτωμα και τα εκατομμύρια θύματά του.
Το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική και δυνατή φιγούρα του έργου.
Το κοριτσάκι περπατά ανάμεσα στους στρατιώτες, τα πτώματα και τους πυροβολισμούς, χωρίς να το σταματά κανείς.
Μπαίνει σε ένα σπίτι, ανεβαίνει τις σκάλες και κρύβεται κάτω από το κρεβάτι.
Η τύχης της είναι άγνωστη, μέχρι που ο Σίντλερ παρακολουθεί τη μεταφορά των νεκρών του στρατοπέδου και σε ένα από τα καρότσια με τα πτώματα, βλέπει το κόκκινο παλτό και τα ξανθά μαλλιά του κοριτσιού.
Το φιλμ είναι ασπρόμαυρο και το κόκκινο παλτό ήταν το μοναδικό χρώμα που φαινόταν στη ταινία.
Σύμφωνα με τον Σπίλμπεργκ, η επιλογή του δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Το κοριτσάκι συμβόλιζε την γενοκτονία των Εβραίων, την οποία αγνοούσαν οι Συμμαχικές Δυνάμεις, αν και γνώριζαν πολύ καλά τι γινόταν:
«Ήταν τόσο εμφανής όσο ένα κοριτσάκι με κόκκινο παλτό, που περπατά στο δρόμο, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν έγινε τίποτα για να καταστραφούν τα τρένα των Γερμανών. Δεν έγινε τίποτα για να διακοπεί η διαδικασία, η εξάλειψη των Εβραίων της Ευρώπης. Αυτό ήταν το μήνυμά που ήθελα να περάσω».
Η 3χρονη πρωταγωνίστρια
Το κοριτσάκι υποδύθηκε η Πολωνή ηθοποιός Ολίβια Νταμπρόβσκα, που ήταν μόλις 3 ετών όταν γυρίστηκε η ταινία το 1993.
Είχε υποσχεθεί να μην δει την ταινία μέχρι να ενηλικιωθεί, αλλά αθέτησε την υπόσχεση της και την είδε κρυφά όταν ήταν 11 χρόνων.
Τρομοκρατήθηκε από το έργο και για πολλά χρόνια ντρεπόταν που συμμετείχε σε αυτό.
«Το κρατούσα κρυφό για πολύ καιρό, αν και πολλοί συμμαθητές μου το διάβασαν στο ίντερνετ.
Είχα εκνευριστεί, γιατί όλοι με ρωτούσαν αν ήξερα τα πάντα για το Ολοκαύτωμα.
Η ταινία ήταν τρομαχτική. Δεν καταλάβαινα τίποτα, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα την έβλεπα ποτέ ξανά στη ζωή μου».
Τελικά η Νταμπρόβσκα ξαναείδε την ταινία, όταν έκλεισε τα 18, μετά από παρότρυνση φίλων της.
Η γνώμη της για το έργο άλλαξε καθοριστικά, καθώς πια μπορούσε να αντιληφθεί την ιστορικό της νόημα
«Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να είμαι περήφανη που συμμετείχα. Ο Σπίλμπεργκ είχε δίκιο. Έπρεπε να μεγαλώσω για να δω το έργο».
Το πραγματικό κορίτσι με το κόκκινο παλτό
Είναι άγνωστο αν το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό υπήρξε πραγματικά.
Αλλά στο γκέτο έζησε ένα κοριτσάκι με κόκκινο παλτό, η ξαδέρφη του σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι.
Το όνομά της είναι Ρόμα Λιγκόκα και γεννήθηκε στο Krakow της Πολωνίας το 1938.
Ζούσε με τους γονείς της στο γκέτο των Εβραίων, αλλά κατάφερε να διαφύγει με τη μητέρα της μέσα από ένα τούνελ, όταν το εκκένωσαν οι Ναζί, σκοτώνοντας χιλιάδες.
Ζήτησαν βοήθεια από μια οικογένεια Πολωνών, οι οποίοι τους φιλοξένησαν και τους παρουσίαζαν ως συγγενείς τους.
Η Λιγκόκα θυμάται ότι στο γκέτο φορούσε ένα κόκκινο παλτό, το οποίο μόλις είδε η Πολωνή γυναίκα που της έσωσε τη ζωή, είπε: «Μα τι γλυκιά φραουλίτσα είσαι εσύ!»
Έβαψαν τα μαλλιά της ξανθά και για πολύ καιρό, έτρεμαν ότι οι Γερμανοί θα τις ανακάλυπταν.
Τελικά όμως επέζησαν μέχρι το τέλος του πολέμου και η Λιγκόκα ακολούθησε τον ξάδερφό της στη σόου μπιζ.
Ο Πολάνσκι ήταν το είδωλό της όταν ήταν μικρή.
Η Λιγκόκα έγινε μοντέλο για ένα διάστημα και έκανε θραύση στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Πολωνίας.
Όταν είδε τη «Λίστα του Σίντλερ», επικοινώνησε με τον Σπίλμπεργκ, ο οποίος δήλωσε συγκινημένος όταν τη γνώρισε.
Τώρα ζει στη Γερμανία με τον δεύτερο σύζυγό της, σχεδιάζει θεατρικά κουστούμια και ζωγραφίζει.
Το 2003 κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματά της, με τίτλο «The Little Girl in the Red Coat».
Έχουν περάσει 70 χρόνια απ’ το τέλος του πολέμου, αλλά το τραύμα είναι ακόμα ζωντανό για την Λιγκόκα:
«Ακόμα φοβάμαι. Υποφέρω από αϋπνίες και κατάθλιψη. Συχνά τρομάζω όταν κάποιος χτυπάει την πόρτα».
Διαβάστε ακόμα: Ο αξιωματικός των SS που καμάρωνε ότι πετύχαινε κεφάλι μωρού από τα 200 μέτρα. Ο άριος Άμον Γκετ και η Νιγηριανή εγγονή του.
