Το 1969, όταν ο Όλιβερ Στόουν επέστρεψε στις ΗΠΑ μετά τη θητεία του στον πόλεμο του Βιετνάμ, ξεκίνησε αμέσως να γράφει το σενάριο για την επόμενη ταινία του.
Φοβόταν ότι θα ξέχναγε τι είχε συμβεί πραγματικά. Το σενάριο τέλειωσε πολύ γρήγορα, αλλά τα γυρίσματα ξεκίνησαν σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα.
Το «Platoon», όπως ονομάστηκε η ταινία, εξελισσόταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ακολουθούσε την πορεία μιας διμοιρίας, που αποτελούνταν από νεαρούς στρατιώτες.
Πρωταγωνιστής ήταν ο 23χρονος τότε Τσάρλι Σιν, που είχε περάσει μήνες ως παιδί στα γυρίσματα μιας άλλης θρυλικής ταινίας για το Βιετνάμ, το «Αποκάλυψη Τώρα», όπου πρωταγωνιστούσε ο πατέρας του, Μάρτιν.
Όλοι οι ηθοποιοί που σχημάτισαν το «Platoon» ήταν πρωτοεμφανιζόμενοι.
Ο Στόουν ήθελε να εκμαιεύσει μία όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική ερμηνεία, γι’ αυτό τους είπε ότι θα έπρεπε να περάσουν από στρατιωτική εκπαίδευση στις Φιλιππίνες, πριν αρχίσει το γύρισμα.
Πράγματι, οι ηθοποιοί έφτασαν στη ζούγκλα των Φιλιππίνων, δύο μέρες αφότου είχε ξεσπάσει επανάσταση που έδιωξε τον Πρόεδρο Μάρκος από τη χώρα, και μπήκαν αμέσως σε πρόγραμμα.
Την εκπαίδευσή τους ανέλαβε ο Κάπτεν Ντέιλ Ντάι και δουλειά του ήταν να τους μετατρέψει σε πραγματικούς στρατιώτες μέσα σε δύο εβδομάδες.
Απ’ τη στιγμή που οι ηθοποιοί προσγειώθηκαν στις Φιλιππίνες, τους αποκαλούσαν μόνο με το όνομα του χαρακτήρα τους.
Έπρεπε να κόψουν κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, τις οικογένειες και τους φίλους τους.
Κοιμόντουσαν στη ζούγκλα, καλυμμένοι με πλαστικές κουκούλες, που τους προστάτευαν απ’ τα κουνούπια, αλλά τους έκοβαν και το οξυγόνο.
Ανά δύο ώρες, κάποιος έπρεπε να αναλάβει τη σκοπιά και όταν κάποια στιγμή, ο εξαντλημένος Τζόνι Ντεπ αποκοιμήθηκε, ξύπνησε με το όπλο του Κάπτεν Ντάι στον κρόταφο.
Έτρωγαν σαν κανονικοί στρατιώτες, φαγητά που παραχωρούσε ο στρατός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετά για να τους χορτάσουν.
Παρ’ όλα αυτά, δεν παραπονιόντουσαν. «Σε εκείνο το στάδιο, θα είχα φάει και την κάλτσα μου», δήλωσε αργότερα ο Ντεπ.
Ο Γουίλεμ Νταφόε έφτασε σε τέτοιο σημείο δίψας, που παράκουσε την εντολή να μην πιει νερό απ’ το ποτάμι, γιατί υπήρχε κίνδυνος να κολλήσει ελονοσία.
Ο Νταφόε γέμισε το παγούρι του με νερό από το ποτάμι, χωρίς να ξέρει ότι λίγα μέτρα πιο πέρα, βρισκόταν το κουφάρι ενός νεκρού ζώου.
Για περισσότερες από 24 ώρες είχε υψηλό πυρετό και ψευδαισθήσεις. Ακόμα και τώρα, δεν θυμάται σχεδόν τίποτα από εκείνη τη μέρα.
Σε ανύποπτες χρονικές στιγμές, ο Κάπτεν Ντάι, σε συνεννόηση με το τμήμα ειδικών εφέ, κανόνιζε να γίνουν εκρήξεις και να ακουστούν πυροβολισμοί από καλάσνικοφ.
Μετά από πολλές τέτοιες «επιθέσεις», οι ηθοποιοί ένιωσαν στο πετσί τους την πίεση που δέχονταν οι στρατιώτες στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Έφτασαν να μιλούν μεταξύ τους σαν να ήταν πραγματικά στον πόλεμο, να μαλώνουν επειδή κάποιος έφαγε την μερίδα τους και για τις ώρες της σκοπιάς.
Απέκτησαν όμως και ένα δεσμό φιλίας, που δεν θα είχαν αποκτήσει αν δεν περνούσαν μαζί αυτές τις κακουχίες.
Το «χόρτο»
Η επιθυμία του Στόουν για ρεαλισμό δεν είχε όρια.
Σε μια σκηνή, ο Κρις, ο χαρακτήρας που υποδύθηκε ο Τσάρλι Σιν, καπνίζει πρώτη φορά μαριχουάνα με τα υπόλοιπους στρατιώτες της διμοιρίας.
Πριν από το γύρισμα, ο Στόουν έδωσε στους ηθοποιούς πραγματική μαριχουάνα και απαίτησε να καπνίσουν.
Μέσα σε λίγη ώρα, είχαν «ξεφύγει». Γέλαγαν, χόρευαν και τραγουδούσαν, όπως έκαναν και στην σκηνή που προβλήθηκε στον κινηματογράφο.
Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το γύρισμα καθυστέρησε για τεχνικούς λόγους και όταν ήρθε η ώρα να τους τραβήξει η κάμερα, η επήρεια της μαριχουάνα είχε περάσει και οι ηθοποιοί ήταν άκεφοι και εξαντλημένοι.
Η εμπειρία όμως ήταν πολύ πρόσφατη και κατάφεραν να τη μιμηθούν ικανοποιητικά.
Διαβάστε ακόμα: 
