Στο «Fight Club» μπορεί να πρωταγωνιστούσαν δύο απ’ τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του Χόλιγουντ, με πρώτο και καλύτερο φυσικά τον Μπραντ Πητ, αλλά άργησε πολύ να γίνει γνωστό.
Όταν κυκλοφόρησε το 1999 το κοινό αδιαφόρησε και οι πωλήσεις εισιτηρίων ήταν πολύ χαμηλές.
Η ταινία άργησε να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, οι οποίοι ήταν συνήθως φοιτητές που την παρακολούθησαν πρώτη φορά σε DVD και όχι στον κινηματογράφο.
Σταδιακά όμως, έγινε το σήμα κατατεθέν της «αντισυμβατικής» γενιάς του ’90 και δεν υπήρχε εφηβικός ή φοιτητικός τοίχος χωρίς την αφίσα της ταινίας.
Κυκλοφόρησε μέχρι και application, που επιτρέπει σε αγνώστους να κανονίσουν μάχες μεταξύ τους.
Έχει τίτλο «Rumblr» και δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να επιλέξουν τον αντίπαλό τους, βλέποντας το προφίλ τους και να βρουν στο χάρτη τα σημεία που έχουν διοργανωθεί μάχες, έτσι ώστε να μπορούν να τις παρακολουθήσουν από κοντά.
Το σενάριο ακολουθεί τον «ανώνυμο» Έντουαρντ Νόρτον, ο οποίος υποδύεται έναν άνθρωπο σαν όλους τους άλλους.
Έχει σταθερή δουλειά, ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα που γεμίζει με έπιπλα απ’ το ΙΚΕΑ και μία φυσιολογική, ατάραχη καθημερινότητα.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πάσχει από αϋπνία.
Σταδιακά βλέπουμε τον Νόρτον να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, μέχρι που συναντά τον μυστηριώδη Τάιλερ Ντέρτεν, έναν άντρα που τον εμπνέει να αφήσει πίσω τη βαρετή ζωή του και να ζήσει στο περιθώριο.
Μαζί ξεκινούν ένα «Fight Club», μία ομάδα αντρών που βρίσκουν διέξοδο από τα προβλήματά τους σε μάχες σώμα με σώμα που στήνουν σε υπόγεια.
Το «Fight Club» συνεχώς εξελίσσεται μέχρι που δημιουργείται μία άτυπη «τρομοκρατική» οργάνωση, η οποία έχει ως στόχο να καταστρέψει τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Τσακ Παλάνιουκ, που κυκλοφόρησε το 1998
Ο Παλάνιουκ εμπνεύστηκε την ιδέα από μια προσωπική εμπειρία.
Κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής, λογομάχησε με έναν άντρα και έφτασαν να πιαστούν στα χέρια.
Όταν επέστρεψε στη δουλειά του τη Δευτέρα, είχε χτυπημένο μάτι και κομμένο χείλος.
Ήταν εμφανές ότι κάτι είχε συμβεί, αλλά κανείς συνάδελφός του δεν τον ρώτησε πώς χτύπησε.
Όλοι προσποιούνταν ότι δεν έβλεπαν τα χτυπήματα, γιατί κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να συζητήσει για κάτι τόσο προσωπικό στον χώρο εργασίας.
Σε αυτή την αποστασιοποίηση μεταξύ των ανθρώπων βάσισε ο Παλάνιουκ το πρώτο του βιβλίο.
Οι εμφανίσεις του Τάιλερ Ντέρτεν
Πριν εμφανιστεί επίσημα στην ταινία και συστηθεί στον «ανώνυμο» πρωταγωνιστή ως Τάιλερ Ντέρτεν, ο χαρακτήρας βγαίνει στην οθόνη για μερικά δευτερόλεπτα, σαν «υποσυνείδητη» σκέψη του πρωταγωνιστή.
Εμφανίζεται επίσης στη διαφήμιση που παρακολουθεί ο πρωταγωνιστής στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Ο Ντέρτεν είναι ένας από τους σερβιτόρους.
Το αληθινό χτύπημα και η αντίδραση του Μπραντ Πητ
Την πρώτη φορά που παλεύουν ο πρωταγωνιστής με τον Ντέρτεν, στο παρθενικό «fight club», ήταν ο Ντέρτεν που του ζήτησε να τον χτυπήσει.
Τα λόγια ήταν γραμμένα στο σενάριο, όπως και η μπουνιά που θα του έδινε ο Νόρτον, η οποία φυσικά δεν ήταν αληθινή.
Λίγο πριν γυριστεί η σκηνή, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ είπε στον Νόρτον να χτυπήσει πραγματικά τον Πητ για να είναι πιο ρεαλιστική η αντίδρασή του.
Ο Νόρτον υπάκουσε και χτύπησε τον συμπρωταγωνιστή του με δύναμη στο αυτί.
Η αντίδραση του Πητ στην ταινία είναι απόλυτα φυσική, καθώς και η έκπληξή του όταν φωνάζει: «Με χτύπησες στο αυτί!»
Το «μεθυσμένο» γκολφ
Η σκηνή που ο πρωταγωνιστής και ο Ντέρτεν παίζουν γκολφ, σημαδεύοντας σπίτια και αυτοκίνητα στη γειτονιά, δεν υπήρχε στο σενάριο.
Ο Νορτον και ο Πητ είχαν αρχίσει να πίνουν μαζί σε ένα βραδινό γύρισμα και κατέληξαν να παίζουν γκολφ, πετώντας τις μπάλες στο βανάκι του κέτερινγκ.
Ο Φίντσερ τους είδε, θεώρησε ότι το παιχνίδι τους ταίριαζε απόλυτα στο ύφος της ταινίας και τους τράβηξε έτσι, βάζοντάς τους να πουν τον διάλογο της ταινίας.
Το μίσος του Πητ για τον «Σκαραβαίο»
Στη σκηνή που ο Πητ και ο Νόρτον χτυπούν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων με ρόπαλα του μπέιζμπολ, οι ηθοποιοί είχαν ζητήσει ένα από αυτά να είναι ο «Σκαραβαίος» της Volkswagen.
Είχαν καταλήξει ότι μισούσαν το αυτοκίνητο, γιατί συμβόλιζε την ελευθερία της γενιάς του ’60, η οποία όμως κατέληξαν να γίνει η γενιά της «ξεπουλημένης εργοδοσίας» του ’90.
«Είναι το τέλειο παράδειγμα της γενιάς του ’50 και ’60, που μας πουλάει την εικόνα της. Λες και η ευτυχία μας εξαρτάται από το αν θα αγοράσουμε το σύμβολο της γενιάς των χίπηδων, ακόμα και με τη θήκη για τα λουλούδια. Είναι φρικτό. Το μισώ», είπε ο Πητ, σχολιάζοντας τη σκηνή.
Αργότερα, δήλωσε ότι υπερέβαλε με το σχόλιό του και δεν μισούσε πραγματικά τον «Σκαραβαίο».
«O Noνός», η ταινία που οι μαφιόζοι έβαλαν αυστηρούς όρους για να επιτρέψουν να γυριστεί. Ο χαρακτήρας του Νονού, βασίστηκε στη μάνα του συγγραφέα Μάριο Πούτζο, που δέχθηκε απειλές ότι θα του σπάσουν τα πόδια… 
