Οι γονείς του ήταν και οι δύο καλλιτεχνικά πνεύματα.
Η μητέρα του ήταν ηθοποιός, ενώ ο πατέρας του έπαιζε φλάουτο.
Λίγο πριν από τη γέννηση του, ο πατέρας του βρήκε δουλειά στην Ορχήστρα NBC της Νέας Υόρκης.
Παρά την επιτυχία του, δεν ήταν ικανοποιημένος και συνάμα, πίεζε τα παιδιά του να ακολουθήσουν κι αυτά το δρόμο της ψυχαγωγίας και της σόου μπιζ.
Η κόρη του έγινε ηθοποιός, αλλά ο γιος του δεν έδειχνε πολλά υποσχόμενος.
Ήταν άχαρος, κοκαλιάρης και αδέξιος. Φορούσε τεράστια γυαλιά, είχε μεγάλα πεταχτά αυτιά και ελάχιστους φίλους. Στο σχολείο, οι επιδόσεις του ήταν μέτριες και εξαιτίας της εύθραυστης υγείας του απείχε απ’ τις περισσότερες αθλητικές δραστηριότητες. Κάθε χρόνο είχε και λιγότερους φίλους.
Όταν ήταν εννέα ετών αρρώστησε βαριά με πολυομυελίτιδα.
Έμεινε για ένα χρόνο κατάκοιτος και παράλυτος από την αριστερή πλευρά.
Για 12 μήνες κανείς φίλος ή συμμαθητής του δεν τον επισκέφτηκε.
Για να αντιμετωπίσει τη μοναξιά, χρησιμοποίησε τη φαντασία του και έφτιαχνε ιστορίες με το μυαλό του.
Έβλεπε τηλεόραση για πολλές ώρες και ασχολήθηκε με το κουκλοθέατρο.
Όταν πια ανάρρωσε, αγόρασε μια κάμερα 8 χιλιοστών, ένα μαγνητόφωνο και άρχισε τις λήψεις.
Ήταν τόσο αποφασισμένος να γίνει σκηνοθέτης, που πούλησε το αμάξι του για να αγοράσει μία κάμερα 16 χιλιοστών ώστε να έχει πιο επαγγελματικό αποτέλεσμα.
Οι προσπάθειές του επιβραβεύτηκαν και έγινε δεκτός στην κινηματογραφική σχολή του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, όπου ήταν συμφοιτητής με τον Τζιμ Μόρισον.
Εντυπωσίασε τους καθηγητές με τις ικανότητές του και με τη βοήθειά τους, βρήκε μια δουλειά ως βοηθός σκηνοθέτη στο θρίλερ β’ κατηγορίας, «Παραφροσύνη».
Η πρώτη δική του ταινία, με τίτλο «Τώρα που έγινε άντρας», δέχτηκε θετικές κριτικές, αλλά η επόμενη, το μιούζικαλ «Κάτω απ’ το ουράνιο τόξο», πάτωσε.
Ωστόσο, επέστρεψε δριμύτερος το 1970 γράφοντας το σενάριο για την ταινία «Πάτον».
Κέρδισε το Όσκαρ Σεναρίου και ανανεωμένος, ανέλαβε την πιο φιλόδοξη παραγωγή του μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Θα μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το αριστούργημα του Μάριο Πούζο, «Ο Νονός».
Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες και πολλές φορές έφτασε ένα βήμα πριν από την απόλυση, αλλά στο τέλος τα κατάφερε.
Ο εικονιζόμενος είναι ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα.
