Το κορίτσι της φωτογραφίας ονομαζόταν Ελπίδα Χωματιανού, αλλά μεγαλώνοντας έγινε γνωστή με το καλλιτεχνικό της ονοματεπώνυμο. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια, από την πλευρά του πατέρα της, καθώς ο παππούς της ήταν γιατρός.
Στην αυτοβιογραφία της αναφέρει:
«Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε ένα αρχοντικό στην πλατεία Κάνιγγος μια εύπορη αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας παιδίατρος, από τους καλύτερους της εποχής. Ήταν ο παππούς μου.
Η μητέρα με τα «γαλλικά» της και τα «φασαμαίν» της. Ήταν η γιαγιά μου. Και τα δύο τους παιδιά, η Μαρία και ο Γιώργος, ο μπαμπάς μου».
Η οικογένεια όμως, την εποχή της σύγκρουσης μεταξύ βασιλικών και βενιζελικών, αναγκάστηκε να φύγει για την επαρχία, λόγω των βενιζελικών φρονημάτων του πατέρα.
Αρχικά έμεναν σε ένα χωριό έξω από το Αγρίνιο και αργότερα στο Μεσολόγγι.
Εκεί γνωρίστηκαν οι γονείς της μικρής και ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα:
«Όταν ο μπαμπάς μου έκλεισε τα 17 πήγε στο Μεσολόγγι, από την Πάτρα που σπούδαζε, για να μείνει το καλοκαίρι με τους δικούς του.
Ήταν τότε που για πρώτη φορά είδε τη μαμά μου και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα.
Ήταν μια 15χρονη μοδιστρούλα, πολύ όμορφη.
Φυσικά ο παππούς μου ούτε λέξη να ακούσει για ένα τέτοιο γάμο. Τι λέτε καλέ; Ο γιος του γιατρού να πάρει μια μοδιστρούλα.
Ούτε λόγος να γίνεται. Κι έτσι κλεφτήκανε. Βούιξε το Μεσολόγγι, άφρισε ο παππούς μου, άφρισαν τα αδέλφια της μαμάς μου, αλλά το κακό ή μάλλον το καλό, έγινε.
Κατέφυγαν στο φιλόξενο σπίτι ενός τσέλιγκα και έμειναν εκεί ώσπου άρχισε η κοιλιά της μαμάς μου να φουσκώνει κι έτσι αναγκάστηκε ο παππούς μου να πει το μεγάλο ναι.
Έτσι παντρεύτηκαν. Αμέσως μετά τον γάμο, ο μπαμπάς μου επέστρεψε στο σχολείο στην 6η γυμνασίου. Κι όταν κάποια μέρα ο καθηγητής φώναξε το όνομά του, ακούστηκε ένα «απών, γεννάει η γυναίκα του…»
Και ήρθα στον κόσμο. Γεννήθηκα από δύο ερωτευμένα παιδιά. 16 η μαμά μου 18 ο μπαμπάς μου, ίσως γι’ αυτό να έπαιξε ο έρωτας τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου».
Η πρώτη επαφή με το θέατρο
Η κοπέλα μεγάλωνε κυρίως με τη γιαγιά της, καθώς οι δικοί της εργάζονταν πολλές ώρες και έλειπαν από το σπίτι.
Ο έρωτας δεν εξελίχθηκε ιδανικά, καθώς ο πατέρας της χτυπούσε τη μητέρα της και κάποια στιγμή έφυγε από το σπίτι με αποτέλεσμα να μείνουν οι τρεις γυναίκες μόνες τους.
Η μικρή πήγαινε στο σχολείο, η γιαγιά φρόντιζε το σπίτι και η μητέρα δούλευε.
Η πρώτη επαφή της με το θέατρο έγινε όταν ήταν ακόμα μαθήτρια και την επέλεξαν για να συμμετάσχει σε μια σχολική παράσταση, όπου εντυπωσίασε με τη φωνή της.
Το φθινόπωρο του 1940 πήγε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο με δωρεάν προσκλήσεις που της έδωσε ο δάσκαλος που της έκανε ιδιαίτερα.
Η μικρή ενθουσιάστηκε τόσο από την ταινία, που έπεισε τη φίλη της να καθίσουν και στην επόμενη προβολή και να την ξαναδούν από την αρχή.
Στις 9 το βράδυ μπήκε μέσα στην αίθουσα ανάστατη η μητέρα της που της έψαχνε και την πήρε στο σπίτι.
Η αρχή όμως είχε γίνει. Το κορίτσι είχε ήδη μαγευτεί από τον χώρο του θεάματος. Τόσο, που έκανε συχνά πρόβες μπροστά στον καθρέφτη προσπαθώντας να μιμηθεί τη Σοφία Βέμπο.
Μια ημέρα που την είδε η μητέρα της, αντί να τη μαλώσει, όπως περίμενε η μικρή, που γνώριζε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν παρεξηγημένο, την έπιασε και της είπε:
«Παιδί μου, θέλεις να γίνει ηθοποιός; Αν θέλεις, να μου το πεις κι εγώ θα σε βοηθήσω».
Εκείνη απάντησε με λαχτάρα «ναι», αλλά ο όρος της μητέρας της ήταν ότι θα έπρεπε πρώτα να τελειώσει το σχολείο.
Η μητέρα της δεν έζησε τελικά για να μπορέσει να τη βοηθήσει, καθώς έφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία, τον Απρίλη του ’42, από καρκίνο.
Η κοπέλα όμως κατάφερε να κάνει πράξη το όνειρό της και να γίνει ηθοποιός.
Η Σπεράντζα Βρανά διέθετε μια ισχυρή προσωπικότητα που τη βοήθησε στον να βρει μόνη την άκρη και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αρχή, κατάφερε τελικά να κάνει μια αξιόλογη καριέρα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά, «Τολμώ», εκδόσεις Εξάντας
