Το αγοράκι της φωτογραφίας γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1930 στο σπίτι των γονιών του στην Κυψέλη, καθώς τότε οι γέννες στο μαιευτήριο ήταν σπάνιες.
Ήταν το μοναδικό αγόρι της οικογένειας και είχε δύο αδελφές, τη Λέλα και τη Μπεμπέκα και γι’ αυτό οι γονείς του είχαν αδυναμία.
Ο πατέρας του ο Φανούρης καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αφού ο παππούς ήταν μεγάλος έμπορος υποδημάτων.
Αντίθετα ,η μητέρα του προερχόταν από φτωχή οικογένεια από την περιοχή του Ψυρρή και γι’ αυτό αρχικά, ο παππούς του μικρού δεν συμφωνούσε με τον γάμο, αλλά οι δύο ερωτευμένο νέοι επέμειναν και τελικά παντρεύτηκαν.
Το αγόρι, που στη φωτογραφία εικονίζεται με τη μία από τις αδελφές του, μεγάλωσε σε μια δεμένη οικογένεια με πολλή αγάπη.
Η πρώτη του επαφή με την τέχνη ήταν στα μαθητικά χρόνια.
Διάβαζε ποίηση και λογοτεχνία και άκουγε κλασσική μουσική με τον φίλο και γείτονά του, Αλέξανδρο.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ο μικρός είχε φτάσει πια στην Α΄ Γυμνασίου και ο πατέρας του για να τον έχει όσο πιο κοντά του γίνεται, τον έγραψε στο ιδιωτικό γυμνάσιου του Νούσια.
Εκεί άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικές παραστάσεις όπου τον είχαν ξεχωρίσει επειδή τραγουδούσε σωστά.
Τα πρώτα χρόνια, όπως παραδέχτηκε αργότερα στην αυτοβιογραφία του, συμμετείχε στις παραστάσεις για να γλιτώνει το μάθημα, αλλά περνώντας ο καιρός, άρχισε να του κολλάει το μικρόβιο του θεάτρου.
Οι καθηγητές τα δύο τελευταία χρόνια του έδιναν πρωταγωνιστικούς ρόλους στις παραστάσεις, μιας και είχαν εντοπίσει και το ταλέντο του στην υποκριτική.
Στο τέλος της τελευταίας χρονιάς, πρωταγωνίστησε στην παράσταση «Ο βασιλιάς του Ζαγαζίκ» και έλαβε πολύ επαινετικά σχόλια για την ερμηνεία του.
Όχι μόνο από τους συμμαθητές και τους καθηγητές του, αλλά και από έναν επαγγελματία ηθοποιό που έτυχε να παρακολουθήσει το έργο.
«Εσύ παιδί μου, πρέπει να ασχοληθείς με το θέατρο», του είπε, αλλά ο νεαρός δεν του έδωσε πολύ σημασία.
Όταν όμως ο φίλος του ο Αλέξανδρος του είπε πως ο θείος του, ο ηθοποιός Γιωργός Γληνός, μπορούσε να του κάνει μια οντισιόν για να αξιολογήσει το ταλέντο του, δέχτηκε με χαρά.
Όταν έφτασε στο σπίτι του ηθοποιού, έτρεμε από το άγχος του. Ο Γληνός τον ρώτησε: «Λεφτά έχεις»;
«Μάλιστα, πόσα θέλετε για να…» είπε νομίζοντας ότι θα χρειαζόταν ιδιαίτερα μαθήματα.
«Όχι, δεν εννοώ πως θα πληρώσει εμένα. Το σπίτι σου, η οικογένειά σου έχει λεφτά για να μπορέσει να σε ζει; Ε, τότε ξεκίνα για να γίνεις ηθοποιός».
Πράγματι άρχισε να προετοιμάζεται για να δώσει εξετάσεις στη σχολή του Βασιλικού Θέατρου και πέρασε.
Ο πατέρας του στην αρχή δεν συμφωνούσε γιατί ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει ένα πιο σταθερό επάγγελμα.
Όμως περνώντας ο καιρός, όχι μόνο άλλαξε γνώμη, αλλά ρωτούσε με αγωνία τους καθηγητές στη σχολή για την πρόοδο του.
Όμως συμπέρασμα δεν έβγαινε. Οι μισοί έλεγαν πως δεν κάνει για ηθοποιός και οι υπόλοιποι, πως επρόκειτο για εξαιρετικό ταλέντο.
Ο λόγος της διαφωνίας ήταν ότι στον νεαρό δεν άρεσαν οι τραγωδίες κι έτσι δεν ήταν καλός στα συγκεκριμένα μαθήματα.
Στις τελικές εξετάσεις λόγω του άγχους, δεν τα πήγε πολύ καλά, αλλά κατάφερε να περάσει και να πάρει το πτυχίο του.
Λίγο καιρό μετά ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο θέατρο και τελικά έκανε μια σημαντική καριέρα.
Το αγοράκι της φωτογραφίας είναι ο ηθοποιός Κώστας Ρηγόπουλος.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο του Κώστα Ρηγόπουλου, «Το παραμύθι της ζωής μου», εκδόσεις Γκοβόστη
