Και έρχεται κάποια στιγμή, που ραγίζει το κεφάλι σου από την σύγκρουση του προφανούς με το παράλογο.
Όλοι ξέρουμε ότι έχουμε κρίση και ότι τα οικονομικά της χώρας τινάχτηκαν στον αέρα. Φυσικά, για αυτό φταίνε πολλοί και την πληρώνουν, ως συνήθως, λίγοι. Δεν λύνω γρίφο, ούτε το επιχειρώ, άλλα το καταγράφω και ελπίζω ότι θα προκύψει ένα συμπέρασμα.
Από την εποχή του «μαζί τα φάγαμε» έχει περάσει καιρός. Επίσης, καιρός πέρασε από την εποχή που γίναμε «συνένοχοι» στη φοροδιαφυγή, με το γνωστό επιχείρημα ότι, εάν δεν ζητούμε αποδείξεις, καταστρέφεται η οικονομία. Εγώ πάντως μαζεύω αποδείξεις, γιατί μ΄ αρέσουν τα ντοκουμέντα.
Αλλά πλέον είναι προφανές, ότι το θησαυροφυλάκιο της χώρας το ακούμπησαν λίγοι και εκλεκτοί. Αυτοί με τα θαλασσοδάνεια και τους κυβερνητικούς φίλους. Αλλά όσες αποδείξεις και αν μαζέψεις, δεν θα φτάσουν, ούτε ως κομφετί, να ριχτούν στο αποκριάτικο πάρτι του ΤΤ. Και καμιά πατρίδα δεν θα σωθεί, γιατί απλά η εντιμότητα που σου ζητούν, είναι ανόητο αστείο, μπροστά στις μίζες και τα εξοπλιστικά.
Έτσι αποκτήσαμε μια έρημη χώρα. Με πτωχευμένους επιχειρηματίες, αλλά με τεράστια προσωπική περιουσία. Και πρώην υπουργούς χωρίς ένσημα εργασίας, άλλα με πλούσιους συγγενείς και φίλους.
Και πιο πίσω, σε ένδειξη αναγνώρισης της επετηρίδας, οι συνηθισμένοι πολιτικοί, ταγμένοι και αυτοί στο πλευρό του πολίτη. Όλοι τους νομίζουν ότι το χρώμα της πείνας είναι διαφανές.
Συγκαταβατικά κουνούν το κεφάλι και αναγνωρίζουν τη δυσκολία του λαού και συμπονούν. Ακούν για τη δυστυχία και την παραγγέλνουν σε κάποιον εικαστικό φίλο, να τους την ζωγραφίσει σε πίνακα.
Για να στολίσουν τις ζωές τους και να θυμούνται τι πέρασαν και αυτοί.
Το πολύ πολύ να επισκεφτούν κανένα διανοούμενο της σειράς τους, να τους απαγγείλει ποιήματα για τα μαύρα κοράκια και τις λαίλαπες…
Και τώρα το ψαχνό. Θα σας μιλήσω για την αληθινή ζωή. Αυτή που μπορούν να νιώσουν μόνο οι άνθρωποι που κερδίζουν το ψωμί τους μέρα με τη μέρα και το μοιράζονται απλόχερα, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς.
Το απόγευμα, με τις νέες αποκαλύψεις για τα εξοπλιστικά και τις μίζες, πέρασα το κατώφλι ενός τεχνικού στο Αιγάλεω, για την επισκευή ενός μηχανήματος. Το εργαστήριο ήταν ισόγειο και είχε ένα δεύτερο δωμάτιο στο βάθος. Από την μισάνοιχτη πόρτα διέκρινα ένα κρεβάτι και αστειεύτηκα μαζί του, λέγοντας ότι έχει τόση δουλειά, ώστε πήρε και το κρεβάτι του στη δουλειά . Αλλά το αστείο δεν έφερε κανένα χαμόγελο. Γιατί ο Αλέκος είχε βάλει αυτό το κρεβάτι ανάμεσα σε καλώδια και μόνιτορ, για να δώσει στέγη σ’ έναν άνεργο γείτονα, που του είχαν κάνει έξωση και είχε χάσει τον βηματισμό στη ζωή του.
Αιφνιδιάστηκα και αισθάνθηκα χαρά, γιατί ένας άνθρωπος της βιοπάλης, άνοιξε την πόρτα του, χωρίς αντάλλαγμα, για να σταματήσει την εξαθλίωση. Αυτό μπορούσε, αυτό έκανε και μάλιστα με το παραπάνω.
Μια από τις επόμενες ημέρες, κι ενώ άρχιζαν οι συλλήψεις για τα δανεικά κι αγύριστα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, βρέθηκα στον σταθμό του Θησείου περπατώντας με μια αγκαλιά βιβλία από τα παλαιοπωλεία της περιοχής. Έπεσα πάνω σε μια ομάδα ανθρώπων, που συζητούσαν. Πίσω τους ένα πανό έγραφε «Κοινωνική κουζίνα, Δωρεάν Φαγητό». Άλλοι μαγείρευαν και άλλοι έτρωγαν, από το πιάτο που τους προσέφερε ο Κώστας. Και δεν ήταν η πρώτη φορά.
Κάθε μέρα «ο άλλος άνθρωπος» (έτσι έχει ονομάσει την κίνησή του) προσφέρει φαγητό. Αυτή η συνάντηση δεν είναι φιλανθρωπία και δεν φορά θλιμμένο πρόσωπο, αλλά είναι μια γιορτή ανθρωπιάς μέσα στην πόλη. Το μόνο που δέχεται ο Κώστας, είναι προμήθειες για να μαγειρέψει επί τόπου. Δεν είναι συσσίτιο. Είναι ραντεβού με τη φτώχεια και την υπερηφάνεια της.
Το καζάνι δουλεύει με γκάζι και βράζει. Η τεράστια κουτάλα, που μοιάζει με κουπί, θα ανακατέψει τα αγαθά, που θα προσφερθούν σε όποιον τα χρειάζεται. Εξάλλου, πολλοί πεινάνε και αυτό δεν είναι πρόταση εντυπωσιασμού.
Το σημαντικό είναι, ότι κανείς δεν ζητά κανένα αντάλλαγμα από κανένα. Δεν υπάρχει βραβείο, δεν υπάρχει μετάλλιο, κανείς δεν αποσπά ψήφο.
Έμαθα ότι μια μέρα ο Κώστας ντράπηκε, που είδε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαΐ. Επίσης ντράπηκε, που τους προσέφερε από ένα τοστ και αυτοί δεν ακούμπησαν. Ίσως από φόβο, ίσως από εγωισμό.
Το καζάνι βράζει και η χαρά έχει πρόσωπο.
Αυτή η κουτάλα και αυτό το καζάνι, μου θύμισε τον καραγκιόζη να ταΐζει την ξυπόλητη οικογένειά του και να τα καταφέρνει. Αυτή η κουτάλα όμως, μου θύμισε τα σκάνδαλα και τα «μαγειρέματα» της πολιτικής σκηνής των ισχυρών και των χορτασμένων, που βάζω στοίχημα ότι δεν θα δίσταζαν να δοκιμάσουν την συνταγή του Κώστα, για να μας πείσουν ότι μπορούν να αγωνιστούν για τον λαό τους.
Μερικοί είναι τόσο αδίστακτοι, που θα καλούσαν και τα κανάλια, για μια εκπομπή μαγειρικής κόντρα στη φτώχεια, με κάποιο χρηματικό βραβείο.
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί όμως, είναι ότι εάν έρθει η ώρα τους, κινδυνεύουν οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι να τους μαγειρέψουν κι ας μην τρώγονται με τίποτα…
Χρίστος Βασιλόπουλος
Πληροφορίες για το πρόγραμμα της κοινωνικής κουζίνας πατήστε εδώ.
