Το κείμενο έστειλε η ιστορικός Πωλίνα Μιχαήλ και αποτελεί μέρος της μεταπτυχιακής της διατριβής
Ένα χρόνο μετά την τουρκική εισβολή, μία ομάδα γυναικών της Κύπρου αποφάσισε να οργανωθεί ζητώντας το αυτονόητο: την απελευθέρωση και την επιστροφή στα σπίτια τους.
Από το 1975 το νέο κίνημα ονομάστηκε «Οι Γυναίκες επιστρέφουν».
Γυναίκες διαφόρων κοινωνικών τάξεων, ηλικιών, επαγγελμάτων και πολιτικών αποχρώσεων συγκεντρώθηκαν και δημιούργησαν μία ομάδα δυναμική που για αρκετά χρόνια έδινε το παρόν της εντατικά με μεγαλειώδεις πορείες εντός κι εκτός Κύπρου. Επικαλούμενες ότι είναι δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους αλλά και γενικότερα όλων των πολιτών να κινούνται ελεύθερα, ζώντας κατ’ επιθυμίαν και όχι όπου επιβάλλεται με όπλα, ξεκίνησαν τη δράση τους.
Στις 20 Απριλίου 1975, το κίνημα συγκέντρωσε 30.000 γυναίκες που περπάτησαν μέχρι την Αμμόχωστο. Μεταξύ αυτών η Μελίνα Μερκούρη και η Αμαλία Φλέμινγκ.
Σχεδόν μία δεκαετία αργότερα, οι Γυναίκες επιστρέφουν πιο δυναμικά. Μέσα σε ένα χρόνο διοργανώνουν τέσσερις μεγάλες πορείες στις οποίες συμμετείχαν και υποστήριζαν γυναίκες όχι μόνο της Κύπρου αλλά και του εξωτερικού, μεταξύ αυτών και βουλευτές.
Η Σπαρτιάτισσα του Καραβά, Ειρήνη Φιούρη
Στην πορεία του Νοεμβρίου του 1987 ανάμεσα στις άλλες γυναίκες που είχαν πορευθεί πάνω από τα χαρακώματα της διαχωριστικής γραμμής και στα τουρκοκρατούμενα εδάφη, βρισκόταν η 77 ετών, Ειρήνη Φιούρη.
Πρόκειται για την τρίτη δυναμική πορεία των γυναικών με κατεύθυνση τον Άγιο Παύλο. Συνολικά 1000 γυναίκες έφθασαν μέχρι το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ.
Καμία δεν λύγισε και καμία δεν οπισθοχώρησε. Την ίδια ημέρα, προγραμματισμένη ήταν συζήτηση για το Κυπριακό στον Ο.Η.Ε. Οι γυναίκες θεώρησαν την ημέρα κατάλληλη για να υπενθυμίσουν πως το ζήτημα της Κύπρου είναι ανοιχτό και είναι θέμα εισβολής και κατοχής.
Ο τότε ψευδοπρόεδρος των Κατεχομένων, Ραούφ Ντενκτάς, απείλησε πως αν χρειαστεί θα σκοτώσει τις γυναίκες, αν αυτές περνούσαν στην κατεχόμενη περιοχή.
Η ηλικία της κ. Φιουρή δεν επηρέασε την απόφασή της να συμμετάσχει στην πορεία αυτή, καθώς η λαχτάρα της για επιστροφή στο σπίτι της ήταν μεγάλη.
«Η ελπίδα και ο πόθος μου να γυρίσω στον Καραβά έδωσαν δύναμη στα πόδια μου να πάω τρεχάτη με το μπαστούνι μου μπροστά με τις άλλες γυναίκες […] Αν θέλουμε να λευτερωθούμε πρέπει να γίνουμε Σπαρτιάτισσες και Σουλιώτισσες».
Η Ειρήνη Φιουρή χήρα από το 1965 ζούσε στον Καραβά, σ’ ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα με περβόλια και λεμονιές και έχασε όλα της τα υπάρχοντα στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής.
Ήταν μία από τις γυναίκες, που είχαν αποφασίσει να επιστρέψουν.
Το κίνημα ενέπνευσε πολύ κόσμο να απαιτήσει τα δικαιώματά του. Οι πορείες σταμάτησαν, αλλά οι γυναίκες δεν ξέχασαν ποτέ τα αιτήματά τους: ο τελικός στόχος είναι η απελευθέρωση και η ενοποίηση της Κύπρου.
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Η αντικατοχική πορεία των Μορφιτών, που έσπασε τον κλοιό και μπήκε στη Ζώδια. Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις και τη βίαια αντιμετώπιση των διαδηλωτών
