Το κείμενο έστειλε ο αναγνώστης μας,
Αδάμ Πεύκου
Εδουάρδος Α’ της Αγγλίας. Όλοι τον γνωρίσαμε ως τον κακό βασιλιά που πολέμησε τον Braveheart στην ομώνυμη ταινία, όμως η δράση του και οι επιπτώσεις της είναι περισσότερες και ρίχνουν και σήμερα βαριά σκιά στην κοινωνία μας.
Πολλοί θεωρούν πως αποτέλεσε τη βασική έμπνευση για το χαρακτήρα του Λάννιστερ στη σειρά Game of Thrones και όχι αδίκως.
Αυτός όπως και ο Τάιγουιν, ήταν κληρονόμος του θρόνου από τον πατέρα του, Ερρίκου Γ’, βασιλιά της Αγγλίας και μέλος του μεγάλου και δοξασμένου οίκου των Πλανταγενετών.
Όμως, όπως και στην περίπτωση του μυθοπλαστικού οίκου Λάννιστερ, έτσι και εδώ οι Πλανταγενέτηδες είχαν πέσει σε σοβαρότατη παρακμή, χάνοντας το 1216 μ.Χ. και επί ένα έτος το βασίλειό τους από τους Γάλλους.
Ο ίδιος ο Ερρίκος Γ’, πατέρας του Εδουάρδου, αφού αποκαταστάθηκε στο θρόνο των προγόνων του, υπήρξε κατά τις πηγές αδύναμος βασιλιάς (όπως και ο Τάιτος, πατέρας του Τάιγουιν που ήταν ο Άρχοντας της Δύσης και του Βράχου στο Game of Thrones).
Έτσι δεν άργησε να παραγκωνιστεί και να γίνει υποχείριο αρχικά των Βαρόνων του βασιλείου, εν συνεχεία της γυναίκας του και των θείων της, προκαλώντας εξεγέρσεις του λαού και τελικά του δυναμικού και γοητευτικού εξόριστου Γάλλου πρίγκιπα Σάιμον ντε Μόντφορτ.
Ο Σάιμον όντας δυναμικός χαρακτήρας και κρύβοντας τα πραγματικά του κίνητρα, έγινε σύντομα ο πιο έμπιστος άντρας του Ερρίκου, παντρεύτηκε την αδερφή του με σκοπό να κάνει μαζί της γιους, που θα έφεραν κληρονομιά στο στέμμα της Αγγλίας και σύντομα του δόθηκε ο τίτλος του Κόμη του Λέστερ.
Στο τέλος κατέληξε να κυβερνά τη χώρα. Ο βασιλιάς καθώς και ο γιος του, ο νεαρός Εδουάρδος, έγιναν αιχμάλωτοί του.
Δεν είναι δύσκολο επομένως να φανταστούμε τον Εδουάρδο, έναν νέο με το αίμα του να βράζει και να βρίσκεται σε μία ταυτόσημη θέση με τον χαρακτήρα Τάιγουιν.
Ο πατέρας του αδύναμος ως το τέλος δεν έλεγε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αντιδράσει ενώ ο Σάιμον δυνάμωνε μέρα με τη μέρα.
Στην ιστορία του George R .R. Martin φυσικά γνωρίζουμε τι επακολούθησε όταν ο νεαρός Τάιγουιν αφάνισε τους οίκους Τάρμπεκ και Ρέιν, αποκαθιστώντας το φόβο και σεβασμό προς τον οίκο του.
Η ομοιότητα και εδώ είναι μεγάλη, διότι ο ικανός Εδουάρδος αφού το έσκασε με ένα έξυπνο κόλπο, πολέμησε εναντίον του Σάιμον και αφού ο τελευταίος σκοτώθηκε, έβαλε να κόψουν το πτώμα σε κομματάκια για παραδειγματισμό.
Ο φόβος προς τον βασιλικό οίκο είχε αποκατασταθεί.
Οι ομοιότητες δε τελειώνουν εδώ διότι μετά τη στέψη του το 1272 μ.Χ. ο βασιλιάς πλέον Εδουάρδος Α’, αποδείχτηκε πολύ ευφυής αλλά και ταυτόχρονα πολύ σκληρός ηγέτης.
Αντίθετος προς τις συνήθειες των Γάλλων προγόνων του μιλούσε Αγγλικά και πίστευε πως η Αγγλία θα γίνει δυνατή μόνο μέσω του εθνικισμού, μιας έννοιας αρκετά θολής για το Μεσαίωνα όπου κυριαρχούσε ακόμη η ιπποσύνη.
Για να το πετύχει επιδόθηκε σε φαντασμαγορικές τελετές, παραποίησε την ιστορία ισχυριζόμενος πως βρήκε τα κόκαλα του μυθικού βασιλιά Αρθούρου, παρουσίασε τον εαυτό του και τη σύζυγό του Έλενα ως νέο Αρθούρο και νέα Γκουίνεβιρ, δίνοντας έτσι μυθική υπόσταση στη βασιλεία του, επέβαλλε στρατιωτικούς φόρους για να κατακτήσει την Ουαλία και… προχώρησε στην εξόντωση των Εβραίων.
Για την ακρίβεια, όχι μόνο ο εθνικισμός, αλλά και όλες οι μέθοδοι που αργότερα υιοθετήθηκαν από το Τρίτο Ράιχ έχουν τις απαρχές τους στη βασιλεία του.
Μεταξύ άλλων δικαιολόγησε το μίσος του σε ιστορικές παραποιήσεις και μυθοπλασίες και επέβαλλε όλοι οι Εβραίουι του βασιλείου να καταμετρηθούν και να φορέσουν ένα μπάλωμα σε σχήμα κίτρινου αστεριού, προτού τελικώς τους εξοντώσει ή τους εξορίσει μαζικά…
Ακόμη μία ομοιότητα. Όπως και ο Τάιγουιν, έτσι και αυτός αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του και θρήνησε τον χαμό της, όταν αυτή πέθανε εξαντλημένη από τις δέκα γέννες.
Τελικά, συνήλθε ακόμη πιο αποφασισμένος και προσηλωμένος προς τα ιδεώδη του, τα οποία όμως γύρισαν μπούμερανγκ σε αυτόν.
Γιατί όταν τελικά κατέκτησε τη Σκωτία, οι Σκώτοι (τους οποίους δεν κυβερνούσε τόσο σκληρά όσο είδαμε στο Braveheart) τον πλήρωσαν με το νόμισμά του και απάντησαν εφευρίσκοντας τον δικό τους εθνικισμό, κάτι που θα έκαναν αργότερα και οι Γάλλοι ενάντια στους απογόνους του.
Πέθανε στις 7 Ιουλίου 1307 μ.Χ. ενώ οδηγούσε μία πολλοστή εκστρατεία κατά των Σκώτων.
Ζήτησε από τον διάδοχό του που στα μάτια του ήταν μια απογοήτευση (και άλλη ομοιότητα) να πάρει τα κόκκαλά του στη Σκωτία και να νικήσει στο όνομά του.
Ο γιος του έδωσε το λόγο του μα δε τον τήρησε.
Υπήρξε όντως έμπνευση για το χαρακτήρα του Τάιγουιν;
Αν δε μιλήσει ο George R.R. Martin δε θα το μάθουμε ποτέ.
Το σίγουρο είναι πως αν ψάχνατε τον μυστικό «μπαμπά» του εθνικισμού αλλά και του αντισημιτισμού, μόλις τον βρήκατε. Ο Εδουάρδος έφτιαξε τα εργαλεία του παιχνιδιού. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει η φεουδαρχία.
Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να στέλνουν κείμενα μπορούν να μας τα στέλνουν στη διεύθυνση: [email protected]
Εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις, που έχουν να κάνουν με το ύφος της ιστοσελίδας, θα δημοσιεύονται μετά από συνεννόηση.
Η «ΜτΧ» δεν ευθύνεται για τυχόν ανακρίβειες στα κείμενα των αναγνωστών.
