Τραυματίστηκε σε ατυχήματα, την έκλεψαν, αρρώστησε, αδυνάτισε, εγκλωβίστηκε στα σύνορα αλλά έζησε μια μοναδική εμπειρία και έγινε η πρώτη γυναίκα που έκανε το γύρο του κόσμου με μοτοσικλέτα.
Στα 24 χρόνια της η αγγλίδα Elspeth Beard ξεκίνησε για τον γύρο του κόσμου. Με τη μοτοσικλέτα της, χωρίς κινητό τηλέφωνο, χωρίς GPS, χωρίς ίντερνετ. Μέσα σε τρία χρόνια διέσχισε Ευρώπη, Αμερική, Ασία και Ωκεανία.
Η Elspeth έμαθε να οδηγεί μηχανή στα 16 της. Μερικά χρόνια αργότερα αγόρασε μια μοτοσικλέτα και αποφάσισε να ακολουθήσει «το κάλεσμα του ανοιχτού δρόμου». Τα πρώτα της ταξίδια ήταν στην Σκωτία, την Ιρλανδία και την Κορσική. Μέσα σε 2 χρόνια διένυσε χιλιάδες μίλια αλλά το μεγάλο της όνειρο ήταν να κάνει τον γύρο του κόσμου.
Το 1982, η φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, μόλις ολοκλήρωσε τα τρία από τα επτά χρόνια σπουδών κι έχοντας αποταμιεύσει χρήματα δουλεύοντας σε μπαρ, καβάλησε την BMW του 1974 και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι.
Για την ακρίβεια έστειλε τη μοτοσικλέτα της με πλοίο στη Νέα Υόρκη και από εκεί πήγε στον Καναδά, το Μεξικό και τος Λος Άντζελες.
Μετά πήγε στο Σίδνεϊ, όπου έμεινε για μερικούς μήνες δουλεύοντας ως αρχιτέκτονας ενώ έμενε σε ένα γκαράζ κάτι που την βοήθησε να εξοικονομήσει χρήματα αλλά και να επισκευάζει διάφορες μικροβλάβες στη μοτοσικλέτα της.
Κατά τη διάρκεια του γύρου της Αυστραλίας είχε ένα σοβαρό ατύχημα και αναγκάστηκε να παραμείνει στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες. Από το Περθ φόρτωσε τη μηχανή σε ένα πλοίο για Σιγκαπούρη και όσο η BMW ταξίδευε, η Elspeth εξερευνούσε την Ινδονησία.
Στη Σιγκαπούρη είχε διάφορες περιπέτειες. Της έκλεψαν το διαβατήριο, τις ταξιδιωτικές βίζες και άλλα έγραφα απαραίτητα για το ταξίδι της.
Πέρασαν 6 εβδομάδες για να τα αντικαταστήσει προτού φύγει για την Ταϊλάνδη όπου είχε άλλο ένα σοβαρό ατύχημα.
Ένας σκύλος πετάχτηκε στις ρόδες της. Η μηχανή αφού τον χτύπησε, καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής ενός σπιτιού.
Ο σκύλος σκοτώθηκε και η Elspeth τραυματίστηκε. Επί δύο εβδομάδες έμενε στο σπίτι της οικογένειας, όπου είχε «προσγειωθεί» με τη μοτοσικλέτα της.
«Κανείς δεν μιλούσε την γλώσσα του άλλου και συνεννοούμασταν με χειρονομίες» θυμάται η Elspeth η οποία ένιωσε μεγάλη έκπληξη όταν είδε στην κουζίνα υπολείμματα του σκύλου που είχε χτυπήσει και αναρωτήθηκε αν της είχαν δώσει να φάει το υπόλοιπο μισό.
«Γι’ αυτό με πρόσεχαν τόσο πολύ, τους είχα εφοδιάσει με φαγητό για ένα δεκαπενθήμερο», θυμάται γελώντας.
Στην Ινδία την επισκέφτηκαν οι γονείς της που είχε δυο χρόνια να τους δει. Σοκαρίστηκαν από το πόσο είχε αδυνατίσει. Η Elspeth όμως θα αδυνάτιζε ακόμα περισσότερο καθώς έπασχε από ηπατίτιδα και δυσεντερία.
Στο Κατμαντού γνώρισε έναν Ολλανδό με τον οποίο επέστρεψε στην Ευρώπη, αλλά νωρίτερα έκανε ένα οδοιπορικό στα Ιμαλάια και εξερεύνησε την υπόλοιπη Ινδία μόνη της, πάντα με τη μοτοσικλέτα της.
Το να φύγει από την χώρα όμως αποδείχθηκε εφιάλτης. Ήταν το 1984 και μόλις είχαν δολοφονήσει την Ίντιρα Γκάντι και στην Ινδία επικρατούσε αναταραχή.
Η επαρχία Punjab, η μόνη χερσαία διαδρομή προς τα βορειοδυτικά, σφραγίστηκε και χρειαζόταν ειδική άδεια εισόδου ή εξόδου. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κωλυσιεργούσαν και η Elspeth μαζί με άλλους δυτικούς, επί αρκετές εβδομάδες προσπαθούσαν να εφοδιαστούν την άδεια.
Απηυδισμένη, πλαστογράφισε μια άδεια και με δεδομένο ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε το επίσημο χαρτί, οι συνοριοφύλακες δεν γνώριζαν πώς έπρεπε να είναι μια κανονική άδεια. Την άφησαν να περάσει…
Η Elspeth διέσχισε από χωματόδρομους σχεδόν όλο το Πακιστάν, ενώ το πέρασμα από το Ιράν ήταν δύσκολο καθώς η κατάσταση της υγείας της δεν ήταν καλή.
Επιπλέον είχε προβλήματα με τη μοτοσικλέτα της και καθόλου λεφτά στο πορτοφόλι της.
Τελικά κατάφερε με τον Ολλανδό να μπουν στην Τουρκία λίγες ώρες πριν λήξει η βίζα τους.
Στην ανατολική Τουρκία η Elspeth κι ο συνταξιδιώτης της έμειναν λίγο καιρό για να συνέλθει.
Ενδεικτικό της κατάστασης που βρισκόταν είναι ότι όταν έφυγε από την Αγγλία ήταν 65 κιλά και στην Τουρκία είχε φτάσει τα 41.
Μόλις ένιωσε καλύτερα επέστρεψε στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας.
Όταν έφτασε στην Αγγλία είχε διανύσει 48.000 μίλια.
Μετά το κατόρθωμά της, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην αρχιτεκτονική και αγόρασε ένα εγκαταλελειμμένο βικτωριανό υδραγωγείο ύψους 40 μέτρων που είχε χτιστεί το 1898.
Μέσα σε πέντε χρόνια το αναπαλαίωσε και το μετέτρεψε σε σπίτι.
Βραβεύτηκε για το έργο της ενώ η δουλειά της έχει προβληθεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα και αναρίθμητα περιοδικά.
Η Elspeth εξακολουθεί να εργάζεται ως αρχιτέκτονας και βέβαια να λατρεύει τις μηχανές.
