Είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της εισβολής του 1974 και σταθμός στις φωτογραφίες των ανθρώπων που αναζητούν τους αγνοούμενους συγγενείς τους.
Ένα μικρό παιδάκι, κρατάει τη φωτογραφία των νιόπαντρων γονιών του, ψάχνει τον πατέρα του και κοιτάει τον φωτογράφο.
Το παιδάκι στη φωτογραφία αρνείται να μιλήσει για αυτή.
Η μητέρα του, Μαρούλα Διάκου είδε για τελευταία φορά τον σύζυγό της Σάββα το πρωί της 20ης Ιουλίου, όταν της είπε πως θα πάει να πολεμήσει. Δεν τον είδε ξανά.
Μόνο κάποιοι συγχωριανοί τον είδαν στο στρατόπεδο της Αθαλάσσας, όταν τους είπε πως έπρεπε να πάει στη Βασίλεια για να πάρει το απολυτήριό του.
Όμως δεν πήγε κανείς στη Βασίλεια. Τους φόρτωσαν όλους στα φορτηγά με κατεύθυνση προς την Άσπρη Μούττη.
Η Μαρούλα κι ο Σάββας είχαν μόλις παντρευτεί στις 30 Σεπτεμβρίου του 1973 και γέννησαν τον γιο τους στις 31 Μαρτίου του 1974.
«Παιδί με μια φωτογραφία»
Δυόμιση χρόνια μετά, η Μαρούλα με τον Δώρο βρέθηκαν έξω από την Πρεσβεία της Κίνας για να διαμαρτυρηθούν.
Δεν είχαν κανένα νέο από τον Σάββα και κανείς δεν τους βοηθούσε ιδιαίτερα.
Ο Δώρος, δυόμιση ετών, κρατούσε τη φωτογραφία.
Ένας δημοσιογράφος του ΡΙΚ, ο Τάκης Ιωαννίδης του είπε «Έλα ρε λεβέντη μου να σε βγάλω μια φωτογραφία» κι ο Δώρος απάντησε «Θα μου βγάλεις φωτογραφία για να την πάρεις και να δει ο παπάς μου ότι μεγάλωσα και να έρθει;».
Η φωτογραφία δεν βοήθησε την οικογένεια.
Ο Δώρος στο δημοτικό, βλέποντας τον εαυτό του στα βιβλία για τα κατεχόμενα, έσβηνε τα μάτια από την εικόνα για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι συμμαθητές του ότι πρόκειται για τον ίδιο.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης και Μάριος Τόκας έγραψαν και μελοποίησαν ένα τραγούδι για το παιδί της φωτογραφίας που τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Πληροφορίες: Ανοιχτές πληγές μέσα από δύο ιστορίες του ’74, Απόστολος Τομαράς
Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: «Κάποιες κοπέλες τις βίαζαν καθημερινά και για κάθε βιασμό έβαζαν και μία στάμπα στα πόδια». Οι εφιαλτικές μνήμες μιας εγκλωβισμένης Μορφίτισσας
